Nga Saimir Z. Kadiu
Frederik Rreshpja (19 korrik 1940 – 17 SHKURT 2006)
Bohemi me i famshem i poezise shqipe…ndoshta edhe liriku me i madh i saj, por me i vuajturi, me i pavleresuari qe fatkeqsisht nuk studjohet ne asnje tekst shkollor…
“Bukowski” lirik shqiptar u shua 17 vjet me pare i harruar, i uritur dhe i braktisur nga te gjithe…
Nje perle e Frederikut te Madh te poezise shqipe…
“Gjithmonë”
Është gjithmonë një trëndafil,
ndoshta edhe prej reje,
ose i bërë nga zëri im.
Është gjithmonë një yll që flë e gdhihet te dritarja ime
Dhe një zog që ikën nga kafazi i qiellit,
Është edhe hija jote ngjyrëgri që lulëzon.
Hija jote gjithmonë më ka kujtuar
Ngjyrën e aeroporteve të braktisur nga avionët.
Është një mesditë që zhvendos horizontet
Dhe unë ngjyros ylberë
Që shirat nuk i kanë njohur kurrë,
Që në ditën e parë kur lindën shirat.
Është një mbrëmje që thyen muzgun e vet dhe bëhet ditë,
Është një ajër që tringëllin; këputen telat
Dhe unë kurdis violina të reja,
Sepse gjithmonë është e diel.
Madje edhe me vite, kur vjen ti.
