Gjergj Luca foto profili në Facebook me gomarin: Që të jem më afër vlerave të vendit tim!
Albert Vataj
Pas një kohe të gjatë, sipërmarrësi, polemisti, biznesmeni që përfaqëson zërin qytetar, vullnetin e atyre që besojnë siç thotë ai “te puna dhe e vërteta”, atyre që ngurojnë të shprehen për probleme dhe shqetësime, për gjëra që mund dhe i meritojmë të jenë më mirë, ka vendosur të ndërrojë foton e profilit në faqen e tij më shumë ndjekës në Facebook. Dhe të vendosi portretin e tij pranë një gomari, groteske dhe ironike, menduese dhe reflektuese.
Në një botë ku zhurma e modernitetit shpesh mbulon urtësinë e thjeshtësisë, Gjergj Luca shfaqet me një zgjedhje ironike, groteske dhe të bukur: një foto profili me gomarin. Jo një gomar dosido, por një simbol të thellë, të përulësisë dhe fisnikërisë që përfaqëson ky kafshë e harruar shpesh në tregimet e suksesit të shekullit XXI.
“Që të jem më afër vlerave të vendit tim,” thotë ai, ndërsa ndërthur ironinë me një reflektim të dhimbshëm për realitetin që e rrethon. Gomari, kjo qenie e heshtur, e duruar, e sakrificës dhe barrës, shndërrohet në një pasqyrë groteske të jetës njerëzore në një shoqëri që ka kaluar tri dekada në udhëkryqe lirie dhe demokracie.
“Pas 33 viteve punë, liri dhe demokraci, e ndjej që i ngjaj përditë e më shumë kësaj krijese fisnike!” – një fjali që kumbon si një thirrje ndaj vetëdijes kolektive. Ajo është një rrëfim i qartë i një përvoje të ngjizur në sakrificë dhe në përballje me absurditetin e përditshëm.
Gomari, për Gjergj Lucën, nuk është thjesht një zgjedhje simbolike, por një akt i shndërrimit. Një akt që tregon se, edhe në mes të trysnisë, ka një fisnikëri të heshtur teksa mbart barrën e jetës me dinjitet. Me këtë foto, ai nuk përpiqet të duket më i sofistikuar apo më i shkëputur nga rrënjët; përkundrazi, zgjedh të përqafojë thjeshtësinë, atë bukuri të çuditshme që buron nga pranimi i jetës ashtu siç është.
Në këtë kombinim grotesk dhe të bukur, Gjergj Luca i fton të gjithë ta rimendojnë njeriun modern përmes syve të një gomari — një krijese që, në heshtje, përballon sfidat, një metaforë për rezistencën e pashprehur të shpirtit njerëzor. Dhe ndoshta, në këtë vetëreflektim, të gjithë mund të gjejnë një copëz të vërtetës së tyre.