Gjergj Luca, të pasurve: Shqipëria nuk është vetëm lopë për t’u mjelë, por edhe për t’i shërbyer

Nga Albert Vataj

Në një kohë kur debati mbi rolin e pasurisë dhe përgjegjësinë e elitave ekonomike është më i ndezur se kurrë, Gjergj Luca ngre zërin me një thirrje që tejkalon interesin personal dhe hyn në thelbin e detyrimit shoqëror: Shqipëria nuk është një lopë që mund të mjelësh pafund, por një vend që duhet dashur, respektuar dhe shërbyer. Me këtë mesazh të drejtpërdrejtë e të ngarkuar me kuptim, ai godet pikërisht në ndërgjegjen e atyre që kanë përfituar nga mundësitë dhe pasuritë e këtij vendi, por shpesh janë treguar indiferentë ndaj nevojave të tij.

Fjalët e tij nuk mbeten vetëm një metaforë therëse, por kthehen në një apel të hapur për përgjegjësi kolektive: që pasuria të mos shihet thjesht si privilegj, por si mjet për të ndërtuar, kontribuar dhe kthyer diçka mbrapsht atdheut. Në këtë kuptim, thirrja e Gjergj Lucës nuk është vetëm një shigjetë kundër indiferencës së pasurve, por një ftesë për një kulturë të re, ku suksesi personal lidhet ngushtë me përkushtimin ndaj vendit dhe shërbimin për të ardhmen e tij.

Ka fjalë që vijnë si shkundje e ndërgjegjes kolektive, si një thirrje që nuk lind nga interesi, por nga dhimbja për vendin. Fjalët e biznesmenit Gjergj Luca janë të tilla: të drejtpërdrejta, të sinqerta, të paqortueshme në thelbin e tyre. Ai i drejtohet të pasurve të Shqipërisë, jo për t’ua mohuar suksesin, por për t’ua kujtuar përgjegjësinë. Sepse ky vend nuk është vetëm një lopë për t’u mjelë e shfrytëzuar pa fund, por edhe një tokë e shenjtë që kërkon të ushqehet, të ndërtohet dhe të shërbehet me dashuri e vizion.
Në një kohë kur pasuria shpesh shihet thjesht si privilegj personal, e jo si përgjegjësi shoqërore, fjala e Gjergj Lucës vjen si një kushtrim i fortë, i sinqertë, i dhimbshëm e njëkohësisht i domosdoshëm: të pasurit duhet të kujtohen edhe për këtë vend që ua dha mundësinë të bëhen të tillë.

Në postimin e tij, shoqëruar nga një video reflektuese, Luca shprehet me zemër në dorë:
“Nuk jam gazetar gjobvënës, jam biznesmen dashamirës që e dua punën, dua sivëllezërit e mi sipërmarrës, dua që taksat të shkojnë te investimet, dua atdheun të jetë i barabartë në Evropë!”
Këto fjalë nuk janë një retorikë e zakonshme. Ato janë një thirrje e dalë nga përvoja, nga përkushtimi dhe nga dhimbja për një realitet që nuk është ai që meriton ky vend. Sepse Shqipëria nuk është thjesht një lopë për t’u mjelë, por një truall i shenjtë për t’u ushqyer me dashuri, për t’u ndërtuar me vizion dhe për t’u shërbyer me dinjitet.
Pas një nate festimesh në nder të Shën Mërisë, Luca sjell një kontrast të thellë: si mund të kremtojmë madhështinë e hyjnores dhe njëkohësisht të mbyllim sytë para varfërisë, padrejtësive dhe ndarjeve të thella shoqërore? Ai nuk flet për një festë që kalon, por për një gjendje që dhemb. Dhe “pse”-ja e tij nuk është pyetje e kotë, por konstatim që ther: të pasurit janë mbyllur në “geto moderne”, të shkëputur nga realiteti i shumicës, duke krijuar një botë të rrethuar nga luks dhe indiferencë, ndërsa jashtë tyre jeton një turmë pa zë, pa fuqi, pa dinjitet.
Luca nuk e mohon arritjen e tyre. Përkundrazi, ai ua njeh zgjuarsinë, aftësinë, fatin dhe energjinë që i kanë bërë të fuqishëm, të pasur e me ndikim të madh. Por njëkohësisht u kujton se ky vend ua dha mundësinë të bëhen ata që janë sot. Shqipëria ua dha tregun, njerëzit, mjedisin, punëtorët, shtetin – pavarësisht dobësive të tij – dhe gjithë atë kontekst ku ata ngritën perandoritë e tyre.
Prandaj thirrja e tij nuk është urrejtje, as përçmim, por ftesë për përgjegjësi. Ai u kërkon që këtë fuqi dhe këtë pasuri ta kthejnë në shërbim të vendit: në ngritjen e një turizmi elitar strategjik, në krijimin e brendeve shqiptare me peshë ndërkombëtare, në zhvillimin e ekonomisë kombëtare, në potencializimin e burimeve dhe pasurive që natyra e ka bekuar me dorëplot këtë vend.
Në thelb, Luca i fton të pasurit të mos harrojnë njerëzit. Të mos harrojnë se punëtorët, fermerët, shërbyesit, artizanët, minatorët e ndershëm janë themeli që u bëri të mundur pasurinë e tyre. Të mos harrojnë se Shqipëria nuk është pronë e tyre private, por një vend që meriton të bëhet shtëpi e denjë për të gjithë.
Ky nuk është një apel sentimental. Është një paralajmërim se nuk mund të ndërtohet e ardhmja vetëm mbi egoizëm dhe pangopësi. Sepse një elitë e pasur që shkëputet nga populli nuk krijon zhvillim, por përçarje. Nuk krijon progres, por humnerë mes shtresave.
Prandaj fjala e Gjergj Lucës duhet dëgjuar dhe duartrokitur jo për kurajon personale, por për domosdoshmërinë e mesazhit:
Shqipëria nuk është vetëm për t’u shfrytëzuar, por për t’u ndërtuar.
Pasuria nuk është vetëm privilegj, por edhe përgjegjësi.
Të pasurit nuk duhet të jenë vetëm përfitues, por edhe kontribues.
Në këtë tokë martirësh, në këtë vend të bekuar me pasuri natyrore, me njerëz punëtorë e me potencial të jashtëzakonshëm, nuk mjafton të jetosh për vete. Duhet të jetosh edhe për Shqipërinë. Dhe ky është kushtrimi që Luca na lë si amanet të gjithë: të mos harrojmë vendin që na bëri atë që jemi.