Përshkruhet si “gur i çmuar” në Wall Street Journal, Veliaj: Surpriza e kësaj fundjave mban emrin e Shqipërisë turistike

Gjiganti mediatik Wall Street Journal e përshkruan Shqipërinë si një “gur të çmuar” në hartën turistike të Ballkanit në një artikulli kushtuar vendit tonë.

“Me male mahnitëse, plazhe idilike, ushqim të mrekullueshëm dhe fshatra mesjetare – pa turma vizitorësh – ky vend i vogël ballkanik meriton të jetë në listën tuaj të udhëtimeve”, shkruan mes të tjerash Robert P. Walze në të përditshmen amerikane.

Artikulli është publikuar në rrjete sociale nga kryebashkiaku i Tiranës, Erion Veliaj, i cili ka shprehur krenarinë për këtë vlerësim dhe ka theksuar angazhimin e vazhdueshëm të qytetit dhe vendit në zhvillimin e turizmit dhe promovimin e pasurive natyrore e kulturore të Shqipërisë.

“Surpriza e kësaj fundjave mban emrin e Shqipërisë Turistike në gjigantin mediatik amerikan Wall Street Journal. Me një udhëtim nga Tirana drejt fshatrave të jugut, bregdetit të Jonit apo pazarit të Gjirokastrës, Shqipëria jonë përshkruhet si një gur i çmuar në hartën turistike të Ballkanit, me ftesën drejtuar lexuesve amerikanë që ta lënë veten të magjepsen pas këtij destinacioni ku gjen shumëçka, duke përfshirë pasuri kulturore e natyrore të mbrojtura nga UNESCO, kështjella otomane e relikte të Luftës së Ftohtë, por edhe arkitekturë moderne dhe një kuzhinë të nivelit më të lartë”, shkruan Veliaj për artikullin.

Më tej Veliaj e cilësoi publikimin si një mundësi të shkëlqyer për të shtuar vizibilitetin e Shqipërisë si një destinacion tërheqës turistik për turistët nga e gjithë bota.

Artikulli i plotë

Me male të mrekullueshme, plazhe bukolike, ushqim të mrekullueshëm dhe fshatra mesjetare – pa turmat e Francës apo Italisë – ky komb i padëgjuar ballkanik meriton një vend në listën tuaj të udhëtimit, shkruan Robert P. Walzer.

Një herë në vit, një shok dhe unë planifikojmë një udhëtim me biçikletë – një lojë që na gërvisht për aventurën e çiklizmit dhe na lejon të eksplorojmë një cep të ri të globit. Kemi arritur të vizitojmë vende si Franca dhe Spanja, dhe disa më pak të zakonshëm, si Etiopia. Megjithatë, kur miku im sugjeroi destinacionin e këtij viti – Shqipërinë – ngrita vetullat.
U shërova shpejt. Siç zbuloi hulumtimi im, Shqipëria, ashtu si Italia dhe Franca, ka male alpine që shpojnë qiellin, një rivierë me ujëra të pastër bruz, një kulturë të pasur ushqimore, histori antike dhe fshatra mesjetare. Ajo që i mungon: dhjetëra milionë turistë dhe çmimet e larta të homologëve të saj europiano-perëndimorë

Nuk është për t’u habitur, pra, që ish-provinca osmane ka fituar bujë mes udhëtarëve të zgjuar – fillimisht evropianët dhe tani, një numër gjithnjë e më i madh amerikanësh. Shqipëria u bashkua me NATO-n në vitin 2009 dhe që atëherë është bërë kandidate e Bashkimit Evropian. Një aeroport i ri ndërkombëtar dhe disa hotele moderne do të hapen vitin e ardhshëm dhe një resort luksoz në ishull po planifikohet nga askush tjetër përveç dhëndrit të parë të Amerikës, Jared Kushner. Por tri dekada pas rënies së diktaturës së tij represive komuniste, ky komb ballkanik i mbyllur, mbetet ende i pazbuluar.

Kur unë dhe shoku im mbërritëm në kryeqytet, Tiranë, në fund të shtatorit, ajri alpin ishte ende i ngrohtë. Për të menaxhuar udhëtimin tonë, ne kishim punësuar një udhërrëfyes lokal çiklizmi, një emigrant amerikan me ngjyrë, i cili, në përpjekje për t’i shpëtuar politikës dhe racizmit amerikan, ishte zhvendosur në Shqipëri si një nomad digjital tre vjet më parë. Gjatë një rrugëtimi 5-ditor nëpër qytetet bregdetare të Vlorës, Himarës, Sarandës dhe Ksamilit, si dhe qytetin e kalasë së Gjirokastrës, ne pedaluam një rrugë malore, gjarpërore të rrethuar nga pisha, hiri dhe bredhi. Në pika të ndryshme, pamjet mahnitëse të deteve Jon dhe Adriatik të kujtuan si autostradën e Bregut të Paqësorit të SHBA-së, ashtu edhe Bregun Amalfi të Italisë. Ne takuam pak njerëz, përveç një grupi paragliderësh të fluturuar nga qielli dhe shitës në anë të rrugës që shesin raki dhe mjaltë vendas.

Gjatë rrugës u forcuam me ushqime si byreku, një pastë e mbushur me djathë që është një kushëri i ngushtë i spanakopitës së Greqisë. Gjithashtu, në dietën tonë ishin peshqit, makaronat dhe pica – të gjitha reflektime të lidhjeve të ngushta kulturore të Shqipërisë me Italinë, fqinjin e saj përtej Adriatikut. Në të gjithë vendin, ne zbuluam se fatura për një darkë të mirë me verë shkonte në mënyrë rutinore më pak se 20 dollarë dhe një qëndrim në një hotel me katër yje, nën 100 dollarë.

Në një ditë me shi, ne vizituam kështjellën e rëndësishme strategjike të Porto Palermos, e ndërtuar nga sundimtari legjendar shqiptar i shekullit të 19-të, Ali Pasha, në një gji të bukur për të forcuar kontrollin e tij mbi rajonin. Kështjella mbresëlënëse, e cila ishte një bazë nëndetëse sovjetike gjatë epokës komuniste të Shqipërisë, nuk është në shkallën gjigante të Carcassonne në Francën jugore. Por nuk ka as turma apo radhë të atij destinacioni.

Në fshatin bregdetar të Vlorës, ku Shqipëria shpalli pavarësinë në 1912, ishim të vetmit vizitorë të Muzeut Kombëtar të Pavarësisë në një godinë të vogël ku sundonte qeveria e parë. Të rrethuar nga imazhet e etërve themelues të Shqipërisë me mustaqe, disa me kapele të tipit fez me majë të sheshtë, morëm një turne informues nga një guidë vendase – të gjitha të përfshira në tarifën e hyrjes prej 3 dollarësh.

Ne u përplasëm me një turmë—në Gjirokastër, një vend malor i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, i mbuluar në mënyrë dramatike nga një kështjellë e epokës bizantine. Vizitorët hynë në fshatin me kalldrëm 1000-vjeçar me një bukuri të botës së vjetër të ngjashme me një Siena ose një Bruges. Qendra e saj është e ndarë, jo nga një katedrale, por nga një minare e lartë e Xhamisë së Madhe të qytetit, e vendosur mes një pazari shumëngjyrësh.
Kalaja e famshme e Gjirokastrës u tregua më e qetë, ndoshta sepse kureshtarët duhet të ngjiten 1100 këmbë për të arritur majën e saj. Por ia vlente udhëtimi, veçanërisht muzeu i tij magjepsës që rrëfen të kaluarën shumëngjyrëshe ushtarake të Shqipërisë. (Artifaktet brenda përfshijnë një luftëtar të Forcave Ajrore të SHBA të epokës 1950 që Shqipëria thotë se i kapi gjatë një inkursioni.)

Në Tiranë, u takuam me Harel Kopelman, një banor izraelito-amerikan, i cili bashkëthemeloi një qendër kulturore të quajtur Nata Shqiptare, në një nga bar-kafetë e kudogjendura të kryeqytetit. Amerika është e njohur në Shqipëri, tha ai, pjesërisht për shkak të avokimit të Presidentit Wilson për pavarësinë e Shqipërisë pas Luftës së Parë Botërore dhe ndërhyrjes së Presidentit Clinton në luftën në Kosovë, e cila është e populluar nga shqiptarë etnikë. “Shqipëria është si shteti i 51-të”, tha ai. “Njerëzit këtu i duan amerikanët.” Duke folur për veten time, tani mund të them se ndjenja është krejtësisht e ndërsjellë.