Rrëfimi i Marjan Rrokut: Unë e doja si motër, por e vrava Aldën

Marjan Rroku telefonoi në “Vizion Plus”, të nesërmen e intervistës me Ornela Canaj, motrën e vajzës që ai vrau në 29 shkurt 2001.

Kërkoi të më takojë, të më tregojë gjithë të vërtetën, të më tregojë atë ditë, të më tregojë kush e ndihmoi të arratisej, të më tregojë si u fsheh, të më tregojë kush e gjeti.

E pyeta pse nuk i tha këto te Arditi. Do të ta them edhe këtë, më premtoi.

Marjan Rroku është një njeri që i ka mbyllur hesapet me opinionin publik. Si rrallëherë, të gjithë ishin në një mendje, kur e refuzuan rrëfimin e tij, tek e diela shqiptare.

Ta pranosh të intervistosh atë përsëri, duhet t’i bësh vetes shumë pyetje. Pse, po e bëj? Ai ka vrarë dy gra, nënë e bijë, aq të pafajshme, sa nuk ka arsye ta shohësh dhe tregosh Marjanin, në një dritë tjetër.

Ndaj hezitova të shkoj. Po, në zanatin tonë, kurioziteti të mban gjallë, pa të, thjesht merr rrogën.

Intervista me një vrasës që pranon të rrëfehet, është shumë.

Ndaj shkova. Marjani ishte gjysma e atij që kisha parë në tv.

– Ti nuk dukesh fare, -i thashë.

– Si, si kriminel? -më tha.

U ulëm në dhomën e takimeve, me dy karrige plastike, një tavolinë plot me dosje, kodi im penal dhe kodi i tij penal.

Isha përgatitur për rrëfimin e madh, për psenë e një vrasjeje, për atë çastin që çmend dhe vret, isha përgatitur për çdo pyetje, çdo ditë, që nga telefonata e parë me të.

Marjani ishte shumë më shumë i përgatitur, për çdo kundërpyetje, gati çdo sekondë, të më thoshte variantin e tij, i përgatitur deri në një, ta kthente në gjyq, atë treorësh në qeli.

Sepse ky që do të shikoni sonte, në orën 20:45, në “Vizion Plus”, është një gjyq, në fakt. Një gjyq me një njeri që i ka zhdukur të gjitha provat, që është gjykuar në mungesë, që nuk heq dorë nga shpresa se do të dalë, një ditë, sepse “ja vdekje, ja liri”, është motoja e tij.

Intervista me Marjanin është realizuar në 17 mars. Kemi pritur deri sot, ta transmetojmë, sepse dosja e Marjan Rrokut, ndërsa ai jepte intervistën, ishte në Gjykatën Kushtetuese, për rishikim vendimi. Askush nuk pranon, qe media ndikon ligjin, por për sa kohë opinioni mendon se kjo mund të ndodhë, për sa kohë babai i vajzës së vrarë mendon se kjo mund të ndodhë, respektuam të presim. Gjykata Kushtetuese vendosi të mos e rishikojë vendimin. Marjan Rroku do të vuajë dënimin e përjetshëm. Dosja Rroku u mbyll. Atëherë, pse duhet të rikthehemi te një dosje e mbyllur?, do të jetë pyetja e shumëkujt që do të shohë sonte emisionin.

Secili do të ketë përgjigjen e vet. Unë e kam timen.

U nisa ta bëj këtë intervistë si gazetare, por shkova përtej.

Mundohem ta shoh atë çast, kur Alda dhe Mbarimja, nënë e bijë, atë ditë, si çdo ditë, po vinin nga shkolla në shtëpi. Ashtu të pambrojtura, të heshtura, duarshtrënguara, ashtu siç ikën nga kjo botë, bashkë, në përpjekje për të shpëtuar njëra-tjetrën.

U nisa ta bëj këtë intervistë, për të kuptuar pse vrau Marjani dhe përfundova duke marrë një përgjigje tjetër.

Duke jetuar në një botë njerëzish të pabarabartë, unë si shumëkush besoj se po të kesh para, pushtet në Shqipëri, ia del. Ia del t’i shpëtosh fatit tënd. Ndërro emrin, bëhu deputet, a kryetar bashkie, ose thjesht ndihmo pushtetin dhe ai të ndihmon ty.

Por jo. Nuk është kështu. Marjan Rroku është një djalë i zgjuar, shumë i zgjuar. Që nuk ia doli t’i shpëtojë drejtësisë, edhe pse u fsheh në mënyrën më të shkëlqyer të mundshme, edhe pse krijoi një jetë, bëri një familje, një oqean larg vendit të krimit.

Por është e pamundur të blesh të kaluarën tënde. E pamundur ta fshehësh, e pamundur ta zhdukësh. Këtë kuptova unë, kur dëgjoja Marjanin, të fliste për orë të tëra, në atë burg të sigurisë së lartë. E dëgjoja dhe mendoja se ai djalë inteligjent i shërbimeve sekrete, mund të ishte duke punuar për CIA-n, ato momente, kur fliste me mua, ose mund të ishte duke lozur me fëmijën e vet, në vend të më tregonte mua, sekretin e një krimi.

Kjo është jeta, ti do të paguash për fajet e tua, kushdo qofsh, kudo shkofsh!

Ndaj, sado të mundohesh të fshehësh krimet, s’ka pushtet, s’ka para, s’ka fat që të mbron, sado i mençur qofsh, sado lart të ngjitesh, aq më zhurmë do bësh, kur të biesh.

Shikojeni Marjanin, sonte dhe binduni që vjen një ditë dhe paguan.

Rudina Xhunga-Përshëndetje Marjan. E nisim nga intervista e parë. Kur është realizuar intervista me Ardit Gjebrenë?

Marjan Rroku- Intervista me Arditin është realizuar me datën 27 maj dhe e mbaj mend ekzakt datën, sepse është data e ditëlindjes false që kam pasur në Amerikë dhe ka qenë një koincidencë.

Në cilin vit?

Vjet është realizuar dhe është bërë në një kohë, kur unë e kisha futur kërkesën në Gjykatën e Lartë. Sipas avokatit tim, unë prisja që Gjykata e Lartë, nga tetori apo nëntori, të mblidhej për ta shqyrtuar çështjen time.

Unë jam menduar shumë për ta dhënë këtë intervistë me Arditin. Arditi ka ardhur dy ditë përpara, ka qenë e hënë, me datën 25 dhe tha se kishte studiuar disa dosje, disa nuk kishin pranuar. I thashë që do mendohem, nuk kam dhënë përgjigje direkt dhe pasi u mendova pak, pranova, por atë ditë kemi rënë dakord me Arditin që të mos e hapnim fare çështjen e 29 marsit, kur është bërë ky krim. I thashë se nuk doja ta hapja dhe atij i dhashë arsyen që kam probleme me Gjykatën, se do dilja në Gjykatë dhe nuk doja se flisja, sepse e dija që do hapja plagë. Më pas e mendova dhe thashë që në qoftë se do të japim një emision ku do tregohet kush ishte Marjani dhe kush është sot, e pse ndodhi gjithë ky ndryshim me të. Domethënë, Marjani ishte një njeri me karrierë, me shkollë ndërsa sot një Marjan me burgim të përjetshëm dhe po të dëgjosh atë që thotë Çerçiz Topulli, “ja vdekje, ja liri”, është pothuajse i vdekur aty-aty. Thashë pse ndodhi gjithë ky ndryshim? Gjithë ky ndryshim ndodhi sepse një moment Marjani nuk e parandaloi, e humbi dhe ky moment, thashë, si mund të shpjegohet pa nxjerrë 2-3 fjalë për të ilustruar çfarë ndodhi në atë ditë. Po ta shikosh atë intervistë prapë, nëse Marjani bilbilon për çdo detaj, kur flet për atë ngjarje ngurron. Jo se isha duke mbajtur sekrete, por po mundohesha ta frenoja veten të flisja sa më pak për ato se janë viktima dhe nuk është mirë me fol.

Por ti fole, viktimat u prekën, unë intervistova më pas Ornelën, motrën e Aldës, e fyer, e mërzitur, e prekur, takova njerëzit e saj dhe për më tepër lexova shumë komente të cilën ishin prekur nga dalja jote.

Këto komente, është realiteti shqiptar, që për fat të keq, duan ta marrin një të keqe dhe ta zmadhojnë. Ne deshëm vetëm një mesazh, të paktën unë, por mendoj që kështu edhe Arditi që: burgu është i keq, pra mos bini në burg sepse shkaktoni këtë apo atë. Një lloj ilustrimi do jepej në atë intervistë.

Mesazhi ishte emocional për familjen tënde, jo për familjen e viktimave.

Absolutisht, unë nuk kisha nevojë për të përcjellë emocione fare. Në qoftë se unë futa djalin tim në atë mes ishte për t’i treguar njerëzve që, hej, nuk është jeta mrekulli këtu, je ndarë nga yt bir dhe është humbje e madhe burgu, desha të jap një thirrje njerëzve jashtë, që të kenë kujdes nga burgu. Ti do pyesësh pse më zgjodhi mua Arditi?! Po kë të zgjidhte? Ja do zgjidhte një njeri që ka hyrë për energjinë elektrike. Do e pyeste për çfarë ke hyrë në burg? E ai do i përgjigjej, për 2 mijë lekë. Po këtu po vjedhin nga 2 milionë e nuk po i fut njeri në burg. E cili do ishte mesazhi pastaj? Qeveri e poshtër. Po ky mesazh është çdo ditë në televizor. Apo do merrte dikë tjetër, me 4 fëmijë në shtëpi, që ka hyrë në burg për vjedhje. Uau, çfarë të bën fëmija, nuk ta bën as Perëndia. E çfarë mesazhi ishte? Vështirësi ka populli shqiptar, çdo ditë ke nga një mesazh të tillë. Apo do merrte një njeri që është në burg për gjakmarrje se i kanë vrarë babanë.

Po mesazhi yt cili ishte atëherë?

Mesazhi im ishte që duhet të ruhen momentet, që duhet të kenë kujdes se një moment mund të të ndryshojë jetën dhe momente të tilla kam unë, ke ti, ka çdo njeri në jetën e përditshme në radhën e bukës, në radhën e qumështit, në trafik. Pra ne duhet ta frenojmë atë moment sepse për atë moment po vriten çdo ditë njerëz në Shqipëri dhe po ngatërrohen, pse më pe, pse e pe, pse ma the, pse s’ma hape rrugën etj. Pra, kur tregon historinë e Marjanit, sesi jeta e tij ndryshoi nga i suksesshëm në një njeri i mbaruar, kur sheh sesi ky është ndarë nga fëmija, që u keqinterpretua, atëherë dikush i thërret trurit.

Pa kthehemi pak tek ajo koha kur ti i kishe të gjitha. Kur u fute në SHIK. Pse në SHIK, kishe miqësi me Fatos Klosin apo ishit të afërt?

U futa në SHIK se në shkollën time kisha Fatos Klosin. Ne jemi njohur sepse e kisha profesor dhe Fatos Klosi nuk më ka bërë ndonjë nder. Unë ia di për faleminderit që më ka besuar, por fjala e tij ka qenë kështu: Marjan, ti je i disiplinuar dhe inteligjent. Unë kam qejf të punoj me njerëz si ty dhe po deshe të vish, hajde. Aty kam filluar punën në SHIK, e nisa me një trajnim me oficerët më të mirë të shërbimit shqiptar, italian, gjerman dhe pastaj kam bërë dy vjet trajnim intensiv me CIA-n amerikane për kundërterrorizmin.

Ku?

Gjithandej.

Domethënë, ti befas shkove në majë të gjërave.

Befas në majë jo sepse, por të gjithë të huajt që kanë marrë raportimet e veta në SHIK kanë thënë që ky një njeri inteligjent dhe të gjithë e kanë qenë pozitive sepse nuk është kollaj ta mbash atë vend pune. Fatos Klosi nuk e kishte marrë atë institucion për t’i bërë nder miletit, por për të ndërtuar një institucion dhe në qoftë se nuk e meritoje për t’u ngritur në karrierë, atëherë nuk të merrte.

Cila ishte puna jote ekzaktësisht?

Kemi qenë një grup i fshehtë që merreshim me antiterrorizmin, por pastaj kur ky projekt mes shërbimit amerikan dhe shqiptar u mbyll atëherë ne në fund të 2000-shit u futëm në SHIK sepse u shkri kjo strukturë dhe aty kam punuar në degën e burimeve të hapura deri ditën e fundit, ku madje nga puna ime do emërohesha drejtor në degën e burimeve të hapura.

Para se të ndodhte krimi?

Ato ditë, madje edhe sipas dokumenteve unë isha pushim me leje të zakonshme dhe e vetmja arsye pse kam shkuar në mëngjes atë ditë ishte se prisja që profesor Klosi të vinte të bënte emërimin tim dhe më dukej serioze që ai të vinte kur unë te isha me leje të zakonshme.

Puna jote ishte jashtë, kishe pushtet, kishe para. Këtë dua të kuptoj, momentin e arrogancës njerëzore që ti fillove të ndjeje befas.

Absolutisht. SHIK-u i Fatos Klosi nuk ka pasur arrogancë aspak, duhet kuptuar kjo që SHIK-u i Fatos Klosit vinte nga SHIK-u i Gazidedes. Në qoftë se SHIK-u i Gazidedes ishte më lartë nga struktura të tjera, si çdo gjë në Shqipëri këtu kapardisen, SHIK-u i Fatos Klosit, ishte ndryshe. Aty punuam thjesht sepse e ndjemë për të bërë një punë, jo se e kisha në gjak spiunllëkun. Kur i hyn një pune bëje mirë ose mos e bëj fare dhe ky është koncepti im në jetë, që çfarë të bësh, bëje mirë ose mos e bëj fare.

Por të gjithë të lavdëronin, të gjithë flisnin mirë për ty, ishe i kënaqur me veten, ishe i pushtetshëm.

Nëse flasin mirë, atëherë ndihesh mirë, por jo se ke pushtet, jo se ke influencë mbi ta.

Sepse të gjitha gjasat të çojnë në faktin që kur ti takon një vajzë si Alda, ndjehesh i pushtetshëm, i ke të gjitha ndërsa ajo është një fëmijë, një vajzë minorene e cila nuk mund të thotë jo ty. Kjo është logjika e një njeriu që lexon dosjet.

Kjo është një logjikë e një njeriu që e sheh komplet nga jashtë, por një njeri që e sheh nga brenda është ndryshe. Nuk tregova unë pushtet ndaj Aldës, por tregova një mirësi të tepruar me Aldën që t’i plotësoja çdolloj teke.

E doje Aldën?

Nuk ishte punë dashurie.

Por të gjithë shokët e tu në gjyq thonë që ishte punë dashurie.

 Ka qenë shumë më e thjeshtë për ata për ta interpretuar dhe ndoshta ka qenë shumë më e thjeshtë për mua për ta pranuar në heshtje diçka të tillë, sepse ndryshe nuk kishe si i jepje shpjegim sesi ky 26 vjeçar ndërsa ajo 16 vjeçe kalojnë kohën bashkë. Ne kemi kaluar kohë në bibliotekë, kemi kaluar kohë në park, kemi kaluar kohë gjithandej.

Kujdeseshe për të?

Absolutisht.

Pse?

Ku di unë, mbase vjen nga ajo që, unë si më i vogli nga gjashtë fëmijët e familjes sime, mu duk fëmijë i lezetshëm, si një motër e vogël dhe aty ishte një ndjenjë që për momentin, t’ia shpjegoja shokëve të mi, le që nuk pyeste njeri në atë kohë, do dukesha si budalla. Prandaj kjo punë u mor sikur ne të dy ishim të dashur. Për mua, Alda ka vdekur vajzë dhe nuk kemi pasur asnjë lloj marrëdhënie intime me të.

Më fal, kjo rëndon edhe një herë gjithçka. Ti ke vrarë një njeri që e doje si motër?

Epo ky shpjegimi që bëjmë ne ‘me gjurmët e ujkut, pa pyetur ujkun’, këto e kanë çuar çështjen këtu, në këtë interpretim.

Ja ku jemi këtu. Çfarë ndodhi me Aldën?

Për të shpjeguar Aldën duhet të hysh në detaje si e krijuam shoqërinë.

Hyr, sepse unë nuk kam pyetje. Pyetja ime është për njeriun që ti doje. Domethënë, në bindjen time, është që ti e doje këtë vajzë e cila të tha jo. Ndërsa ti më thua që e doje si motër.

E doja si motër dhe jam kujdesur për të në çdolloj aspekti. Arriti një moment që ajo më përdori, në kuptimin që ma punoi keq për diçka dhe unë u ndjeva i ofenduar dhe nga kjo i kam rënë thjesht nja dy shpulla një ditë.

E ke qëlluar Aldën?

Po, por është një histori e gjatë. Nga kjo është kthyer më pas çdo gjë dhe me Aldën nuk kemi pasur më punë vetëm ne të dy, por është futur Ornela, e ëma, i ati, ky e ai. U bë një qorrsokak atje që…

Ne nuk mund t’ja bëjmë pa e treguar çfarë ka ndodhur. Kush qe problemi, çfarë ndodhi me Aldën?

Është një histori e gjatë, që fillon në 2001 dhe ka qenë një histori që nuk kam dashur ta hap, faktikisht, sepse flitet për dy të vdekur dhe nuk është kollaj të flitet për to sepse nuk ishte se ato ishin të pastra komplet dhe gjithë faji ishte i imi apo as e kundërta. Gjithmonë kur ndodh një ngjarje e shëmtuar si kjo, është se të dyja palët kanë bërë disa budallallëqe se ndryshe do i kishim lëshuar rrugë njeri-tjetrit dhe për to nuk kam dashur të flas kurrë keq. Kjo është arsyeja që nuk e kam hapur deri më sot këtë histori dhe kam ngurruar shumë sepse edhe ato kanë bërë disa gjëra që mund të mos jenë krenarë ashtu si edhe unë të miat, por nuk kam dashur t’i lëndoj apo t’i hap historinë e tyre në asnjë lloj mënyre.

Problemi është se përderisa do flasim, duhet të flasim deri në fund, për aq sa mund të thuhet, për aq sa është fundi sipas teje sepse fundin e tyre ato e morën në varr. Kush ishte Alda për ty?

Po e filloj qysh në vitin 2000, në semestrin e shkollës që është 2000-2001, po kalonim një herë rastësisht unë me shokët e mi në rrugën e Elbasanit dhe takuam dy elbasanllie që njiheshin atje, thanë kemi një ditëlindjen tek ‘Refleksioni’, ka qenë një disko të hyrja liqenit.

Unë pashë një vajzë shkodrane tek “Refleksioni” dhe për t’u njohur më mirë me të, sepse ka qenë ajo ndrojtja atëherë, shkova tek Qyteti Studenti meqë ato jetonin atje. Aty ky shoku im Skerdi njihte Blerinën, shoqen e dhomës të Aldës.

Kështu filloi shoqëria jonë, por kjo shoqëri u zgjat më tepër saqë në çastin që Alda shkonte i thoshte disa fjalë asaj, ajo më thoshte disa fjalë mua, u duk sikur më tepër u larguam në atë kohë me atë vajzën sesa u afruam, ndërkohë që e ruajtëm shoqërinë me Aldën, Ornelën, Blerinën dhe shoqet e tyre. Këtë shoqëri e kemi ruajtur nga fundi i vitit 2000 deri në fund të semestrit të parë të vitit 2001.

Po, sepse kishe interes të të njihnin me vajzën tjetër.

Jo, iku muhabeti asaj vajzës, thjesht po ruanim shoqërinë me to sepse në atë kohë kjo puna me CIA-n amerikane u zbeh pak dhe kisha kohë të lirë dhe harxhonim kohë tek Qyteti Studenti. Alda filloi duke u llastuar sepse çdo tekë që kishte unë ia plotësoja dhe i ngacmonte të gjithë dhe shokët e tjerë po i largonte. Në atë kohë unë kam shkuar dhe kam studiuar me Aldën në ‘peshkopat’ tek libraria e Qytetit Studenti, ne e quanim ‘peshkopat’, ku i shpjegoja matematikë sepse ishte shumë keq, i kishte dalë 6 apo 5 më duket, diçka e tillë. Kjo kohë që po shpenzoja unë me Aldën më tepër se me të tjerët, sepse edhe ata nevrikoseshin, është interpretuar si një lidhje dashurie, por jo, ka qenë thjesht një shoqëri.

Atëherë pse të denonconin prindërit e Aldës?

Denoncimi ka ndodhur shumë më vonë. Po flas për fundin e vitit 2001 në qoftë se mua më qëlloi për të shpenzuar pak më shumë kohë me Aldën, ishte kjo. Ngaqë unë e llastova shumë, të tjerët nuk po i duronin tekat e saja dhe largoheshin. Më ka qëlluar një herë kur kemi shkuar në plazh dhe kjo i ngacmoi pothuajse të gjithë derisa ata na lanë vetëm ose në lulishte disa herë. Të gjithë ma vinin fajin mua se Marjani e ka llastuar Aldën. Mbase prandaj nuk i dhanë kuptim tjetër përveç dashurisë se ndryshe pse duhej ta llastoja Aldën dhe është e vërtetë që të gjitha tekat e asaj fëmije, se fëmijë ka qenë në atë kohë, unë i plotësoja. Ku di unë, kalova nga ai që bëja mirë, në një idiotllëk dhe në pushimet e vitit 2000, kur Alda iku për pushime dhe unë fillova punën në SHIK, atëherë i shkëputa të gjitha lidhjet me vajzat. Pastaj në semestrin e dytë të vitit 2000, aty filluan problemet.

Çfarë problemesh ishin këto, të cilit tip?

Fillova punën në SHIK dhe isha atje me punë. Alda erdhi në shtator sepse shkolla e mesme hapej në shtator. Ajo filloi duke ardhur në SHIK dhe më kërkonte atje, kërkonte më shumë shoqëri, por unë nuk kisha më interes, iku ajo punë. Pra, me shkodranen nuk u lidha, me Aldën i thirra trurit, me këto llastime thashë do i vë njëfarë caku, plus që kisha punën time në SHIK. Kështu që nuk shkoja më në Qytetin Studenti. Pra, Alda vinte në SHIK më kërkonte mua që të shkoja tek Qyteti Studenti. Por asnjëri prej nesh nuk shkonte më tek Qyteti Studenti. Pastaj erdhi me një variant tjetër, duke kërkuar gjëra si libra, fletore, gjëra për shkollë.

Por ishit miq, nuk kishte gjë.

Absolutisht, nuk ka asgjë. Unë prandaj ia kam plotësuar të gjitha, por problemi është se kjo filloi duke kërkuar më shumë, më shumë dhe mu duk sikur po më shfrytëzonte për të kërkuar një justifikim për të më takuar mua.

Mendoje që ajo të pëlqente, kishe idenë që ajo të pëlqente ty?

E shikoja që donte të vinte të më takonte.

Por ajo ishte fëmijë.

Absolutisht, por ka qenë një moment që më ka bërë të kthej trurin tim. Gjatë kësaj kohe kjo thoshte pse nuk vjen në Qytetin Studenti, më thoshte hajde më mëso prapë tek ‘peshkopata’ siç më ke shpjeguar më parë se nuk jam mirë me mësime. Ka qenë një moment që kam bërë edhe një budallallëk tjetër atëherë. I thashë nuk vij më tek ‘peshkopata’ apo te Qyteti Studenti. Më mëso tek Biblioteka Kombëtare, më tha. Mirëpo Alda nuk lejohej në Bibliotekën Kombëtare sepse nuk i kishte mbushur 16 vjeç dhe për këtë kam shkuar unë, oficeri i SHIK-ut, tek busti i Enverit ku bëheshin dokumentet false dhe kërkova një dokument për të treguar që kjo është 16 vjeçe. I vetmi dokument që kishin ato, se nuk kishin certifikata apo letërnjoftime, ishte një patentë dhe unë i pata bërë një patentë Aldës dhe me atë patentë u lejua të shkonte tek Biblioteka Kombëtare dhe kemi shkuar shpesh atje ku unë i kam shpjeguar matematikën sepse ishte keq. Pra kemi shpenzuar kohë në Bibliotekën Kombëtare.

Shkojmë te momenti që të ka nxehur ty.

Një ditë më thotë, Marseli më ka marrë një televizor dhe nuk ma jep. Po pse, e pyes unë?! Nuk e di, thotë ajo, nuk ma jep. Shkova një ditë në Kamëz dhe prapë nuk ma jep televizorin. Dakord, i thashë, po shkoj t’ia kërkoj unë. Jo jo, jo t’ia kërkosh, por ta rrahësh Marselin. Tani, të shkoj unë të rrah çunin e huaj kot më kot, nuk ma kishte kërkuar ndonjëherë dhe sikur nuk kishte kuptim. Vazhdova unë duke i thënë që po shkoj t’ia kërkoj, ajo vazhdonte të thoshte, jo, rrihe. Aty sikur i thirra trurit. Ngaqë unë ia plotësoja të gjitha tekat kësaj, mënyra sesi ma solli muhabetin ishte sikur unë do shkoja ta rrihja djalin kot më kot. Kishte krijuar atë idenë që unë mund të bëj çdo gjë për atë, edhe qorrazi. Aty më lindi njëfarë dyshimi dhe i hipa autobusit të Kamzës. Shkova atje, e dija se në çfarë fakulteti ishte, nga muhabetet e Aldës. E kërkova Marselin dhe u ula me të në tavolinë. Pak a shumë edhe ai më kishte dëgjuar si emër sepse nga muhabetet, Marseli me disa shokë të vet po ruante shoqërinë me vajzat në Qytetin Studenti kurse Alda vinte te SHIK-u. Marseli më thotë, jo Marjan,nuk ia kam marrë televizorin, por ma ka dhënë vet. Po pse thotë ajo që ia ke marrë e nuk ia jep? Ai më përgjigjet që nuk ka mundësi sesi unë të kem shkuar tek dhoma e saj, ajo gënjen, thotë, ajo është gënjeshtare sepse më ka dhënë këtë e atë. Unë vazhdoja dyshoja, me idenë që i besoja Aldës, por prapë fjalët e tij bënin sens. Ai vazhdonte, një herë më ka dhënë një makinë llogaritëse. Mu kujtua makina llogaritëse dhe i thashë se Aldës i duhej për shkollën e vet makina llogaritëse. Ai më thotë, makinë llogaritëse me sinuse, kosinuse, në vit të parë të gjuhëve të huaja?

Kjo të nxehu ty?

Kjo me nxehu jo se kisha gjë me Marselin se me atë u ndava me një faleminderit që më takove, ditën e mirë.

Pse e përmend Marselin më pas në letrën që dërgove, pas vrasjes?

Atë letrën nuk e kam dërguar unë, por mbase do vijë koha.

Ma thuaj tani. Nuk është letra jote ajo?

Absolutisht jo.

Po kush e bëri atëherë?

Atë ndoshta më vonë do ta tregoj se më duket sikur po shkëputem shumë e po kaloj në një degë tjetër. Atë as Gjykata nuk e ka thënë që e kam bërë unë. Ka dy vendime gjykate këtu dhe asnjëra prej tyre nuk pranon atë letër që është e imja.

Por e kisha fjalën te kjo. Unë u nxeha me Aldën për një gjë, që kishte arritur deri aty sa të më konsideronte mua aq idiot, që unë më tepër sillesha mirë, sa unë të shkoja të rrihja djalin e huaj për kot. Atë ditë u nxeha me të njësoj sikur të nxehesha me një motër të vogël, por në ndryshim nga një motër e vogël që nxehesh e nuk ke ku e çon, me Aldën unë nuk kisha ndonjë lidhje gjaku prandaj nxehesh dhe e lë, ikën. Atë ditë nuk e di ku kam shkuar nëpër Tiranë, kam shfryrë ato nervat e mia, aq sa ishin se Alda ishte 16 vjeçe, unë isha 10 vjet më i madh se ajo, 26 vjeç. Por kur shkova në shtëpi tek Shkolla e Kuqe, se edhe Alda e dinte pak a shumë se ku jetoja se kur e përcillja ia kisha treguar, e gjej atë aty, përballë Shkollës së Kuqe. Ajo po më priste aty dhe më tha: Hë, pse erdhe kaq vonë? I thashë, isha te Marseli. Ajo më pyet: E rrahe? Po, e rraha iu ktheva, dhe pam pam, ia futa dy shpulla dhe i thashë, ik mos të të shoh më bojën. Kaq ka qenë me Aldën ajo natë që përshkruhet këtu o Zot, një tragjedi. Alda iku dhe unë nuk e kam parë më atë natë, i shfryva ato nervat e mia dhe kaq ishte. Të nesërmen kam vazhduar jetën normale në SHIK, por të nesërmen filloi prapë një histori tjetër. Unë fillova se u mbyll me Aldën, por filloi një histori tjetër. Të nesërmen më thërret në zyrë Fatos Klosi. Unë shkova gjithë dëshirë, se thashë kushedi ka ndonjë problem pune. Shkoj tek zyra e Fatosit dhe aty gjej një grua. Fatosi, e mbaj mend si tani, për herë të parë më tha: Çfarë na ke bërë more Marjan? Çfarë kam bërë, i thashë?! Si çfarë ke bërë, më tha, ke marrë një vajzë 15 vjeçare, e ke çuar tek shtëpia dhe e ke rrahur. Në atë moment mu kujtua dhe i them që nuk është e vërtetë. Ai insistonte, e ke marrë, e ke çuar në shtëpi. Nuk e kam marrë, i kthej përsëri përgjigje, nuk e kam çuar unë tek shtëpia, e gjeta aty dhe ajo është një shoqja ime. Çfarë i bëra, e përdhunova? E mbaj mend si tani fjalët që i thashë. Mënyra sesi iu hodha unë atij sepse më erdhi e papritur, ai e kuptoi që aty kishte diçka dhe i tha kësaj gruas: Shko moj Vera dhe sqaroje këtë punë. Me kaq u ndamë me Fatosin dhe duke dalë me këtë gruan, kjo mu prezantua dhe ajo ishte Vera Halili, Shefja e Personelit në SHIK, pra kjo ishte për të kontrolluar figurën e punonjësve. Zbrita poshtë me Verën dhe ia shpjegova me pak fjalë, por nuk i shpjegoja dot që kështu e kam pasur muhabetin me Aldën, kështu kemi dalë, ashtu ma ka hedhur sepse as nuk doja ta nxirrja Aldën keq dhe as nuk doja ta nxirrja veten si budalla, se ku kisha përfunduar me shfrytëzu një fëmijë. Kjo tha, dua të marr edhe versionin e palës tjetër, ku mund ta takoj. Tek Qyteti Studenti, i thashë unë. Më thotë, në rregull, por unë dua ta takoj vetëm, pa prezencën tënde që të mos i bësh presion. I thashë se Sula, një shok i imi, i njeh ato. E thërritëm Sulën dhe kemi hipur në makinë unë, Vera, Sula dhe shoferi i SHIK-ut dhe shkuam tek Qyteti Studenti. Kur shkuam tek godina 9 a 10, nuk e mbaj mend mirë, Vera më tha që ajo do i takonte vetë vajzat dhe më sugjeroi të ulesha tek kafja përballë sepse donte t’i takonte pa prezencën time. Ka shkuar, i ka takuar bashkë me Sulën, ndërkohë që unë rrija tek lokali përballë. Pasi bënë disa muhabete, më erdhën në tavolinë Ornela, Alda dhe Vera sepse mesa duket nuk ishin marrë vesh aty dhe i them Aldës: Ç’është ky denoncim që më ke bërë? Ti më rrahe, tha ajo. Po pse, nuk e meritoje, i them unë?! Ngeli. Pse nuk i thua këtyre arsyen pse të rraha? Çfarë do bësh me denoncimin, i thashë, do ta sqarosh këtë punë. Vera e pa që këtu ka diçka që nuk po tregohet. U ulëm me Aldën në një tavolinë tjetër dhe i thashë, Alda, çfarë do bësh me denoncimin? Ajo më thotë, pse ma bërë këtë punë. I përgjigjem, po ai muhabeti me Marselin që më bëre ti, gjithë ajo tallje, nuk ma ke punuar mirë? Për një shpullë që të rashë unë ti bën këtë. Jo nuk është puna aty, thotë ajo, por ti e ndave shoqërinë dhe unë dua të mbetemi shokë prapë. I përgjigjem, pas kësaj që më bëre kërkon te beshtesh shok me mua? Po, tha. Unë do e heq denoncimin në qoftë se ti vjen prapë me ne dhe sillesh siç je sjellë përpara.

Tani që kthehesh në kohë dhe ma tregon mua, nuk e ndjen që ajo ishte fëmijë? Sepse duket sikur ti ke akoma inat që ajo ta punoi për Marselin. Ajo ishte një fëmijë, ishte gjykimi i një fëmije.

Jo jo, nuk është kjo. Iku muhabeti Marselit, e mbylla me Marselin, madje të nesërmen nuk e prisja që Fatos Klosi të më thërriste për këtë gjë. Aty kishte ndodhur diçka tjetër, ato kishin bërë një denoncim.

Po, sepse e ke qëlluar.

Jo, sepse denoncimi nuk ishte që e kam qëlluar. Denoncimi ishte që e kam rrahur, i kam dhënë dokumente false, kam dashur ta çoj në Itali. Unë nuk ia dhashë për ta çuar në Itali, ia dhashë për në bibliotekë.

Por ia dhe ama.

Po prit, se unë të jap diçka për të rregulluar dhe ti më thua kam dashur për gjë tjetër. Unë nuk e konceptoj dot që të bëj një dokument që kjo vajzë të mësojë në bibliotekë, që është për të mirën e saj, dhe kjo thotë ka dashur të më çojë në Itali. Siç e thashë më parë, është vepra dhe motivi dhe ky ishte për një motiv të mirë, pavarësisht se unë bëra një budallallëk, që oficeri i SHIK-ut të marrë një dokument fals për një vajzë. Por unë ia dhashë për të mësuar në bibliotekë se ishte keq.

Në këtë moment, pse nuk mbyllet e gjitha? Ajo të denoncoi, ti e qëllove, u zhgënjeve dhe e gjitha duhej të mbyllej.

Në çdo moment unë po prisja të mbyllej. Pra, i thashë Aldës aty, a do ta tërheqësh këtë denoncim? Ajo tha, po erdhe ti. Unë i thashë që nuk kisha më punë me to, por në qoftë se nuk e tërhiqte, do thërrisja Faslli Canajn, babanë dhe do ia tregoja historinë. Kjo u përgjigj: Jo jo, mos e thërrit babin.

Po çfarë historie do i tregoje? Që të kërkoi të rrihje Marselin?

Për ato dy shpulla, pse e qëllova me ato dy shpulla se ato ishin sebepi dhe kjo tha jo, do e tërheq. Unë u ula në tavolinë prapë me Verën, Ornelën, Sulën, unë, Alda dhe ajo tha se do e tërhiqte denoncimin. Ornela, se ç’i pillte truri, tha jo jo, ta tregojë një herë Marjani pse e ka bërë këtë, pastaj do ta tërheqim denoncimin. Aty e kërcënova edhe Ornelën dhe i thashë do thërras babanë tënd këtu ose mbylleni këtë punë sepse më vinte zor prej Verës që ishte drejtoresha e personelit dhe unë isha si peshk aty. Të dy vajzat filluan duke diskutuar, duke e ngatërruar njëra-tjetrën, Alda thoshte ta tërhiqte denoncimin, Ornela thoshte jo,pa treguar se çfarë ka bërë. Unë i thashë do thërras Faslliun dhe në ato momente ndërhyn Vera, se iu duk sikur po i hidhja benzinë zjarrit dhe thotë: Dëgjo Marjan, ti rri këtu, ne do shkojmë me vajzat të flasim me policin. Kështu Vera, Sula, dy motrat bashkë me shoferin shkuan tek Komisariati numër 1 ku ishte bërë denoncimi dhe kanë takuar Ibrahim Hoxhën. Këtë histori ma ka treguar më vonë Sula se unë isha te Qyteti Studenti. Atje Vera me Sulën kanë mbajtur distancën, pa ndërhyrë në punët e policisë.

Megjithatë, parapërfytyro, dy vajza të vogla të shoqëruara nga tre punonjës të SHIK-ut, të frikësuara.

Po nuk i tha njeri këtyre tërhiquni, prandaj Vera ka mbajtur distancën. Në qoftë se do t’i nxjerrësh me zor këto të këqij, e bëjmë, por unë thashë të tregoj të vërtetë ashtu siç është. Sipas Sulës këto kanë mbajtur distancën dhe kanë parë diskutimet sepse kjo do mbajtur shënim për procesverbalet e veta. Tani kjo çfarë të bënte, ta mbante denoncimin për një muhabet kalamajsh?

Ato e tërhoqën denoncimin.

Ato kanë shkuar dhe e kanë thërritur Ibrahim Hoxhën dhe i kanë thënë që do ta tërheqim. Sula më tregoi që Ibrahimi nuk ka pranuar. Atëherë është hedhur Ornela duke insistuar: Unë jam e motra dhe dua t tërheq. Dhe Ibrahimi, këto janë fjalët e Sulës që më janë fiksuar në tru, i ka thënë: Ti nuk je as e ëma dhe as i ati, ti je fëmijë për vete dhe nuk ke të drejtë të tërheqësh këtë denoncim. Kështu ikën. Me sa kam marrë vesh më vonë, Ibrahimi nuk e ka mbyllur dosjen, por e ka lënë të hapur për investigime të mëtejshme se tek e fundit krim nuk ishte se e mori vesh që të gjitha këto ishin gënjeshtra. Pra, këtu u mbyll kjo gjë me Aldën.

Pse vazhdoi atëherë, çfarë kishte?

Pas dy javësh, isha duke pirë kafe te Qyteti Studenti për qejfin tim, në kat të dytë, jo në kat të parë ku e pija zakonisht. Vjen Alda sipër, ulet në tavolinë dhe më kërkon falje për atë që kishte bërë. Nuk ke çfarë kërkon falje, i them unë, ka mbaruar kjo punë, ma punove keq, unë të trajtova si motër ndërsa ti u talle me mua. Më fal që të kam lënduar, tha ajo, hajde bëhemi prapë shokë. Unë i thashë që jo, se ky muhabet është mbyllur. Ajo më përgjigjet, po u solle kështu, unë do vras veten. Në atë moment, se ku kishte marrë një hap, e pi në syrin tim, pastaj një tjetër, e pastaj një grusht.

I piu në syrin tënd? Çfarë hapash ishin ato?

Po, i piu në syrin tim. Nuk e mora vesh çfarë hapash ishin se ajo kishte një grusht plot. Pra, po thosha që kur futi një grusht me hapa në gojë, më zuri paniku dhe e kapa përdore. Aty ku po pija kafen unë, është afër me poliklinikën e Qytetit të Studentit. E marr përdore për ta çuar atje, por kjo thoshte më lër. Ashtu duke e tërhequr e çoj tek poliklinika dhe gjej doktorin e i them që ka pirë disa hapa. Doktori e shtriu në një nga shtretërit e spitalit dhe i thoshte: Nxirre të keqen, nxirre. Por ndërkohë kësaj filluan duke iu zbardhur sytë dhe mua më zuri paniku. I them doktorit, bëj diçka, por ai i thoshte Aldës vetëm, nxirre të keqen, futi gishtat të provokosh vjelljen. Kjo thoshte lërmëni te vdes, ndërkohë iu zgurdulluan sytë. Në atë moment i them doktorit të merrnin në telefon ambulancën, por duhet pasur parasysh që ishte viti 2001 dhe atëherë nuk kishte celular. E mbaj mend si tani, doktori doli rreth e rrotull e thotë, kush ka një biçikletë, ndërkohë që kësaj tjetrës po i rrotulloheshin sytë. Mua më zuri paniku, nxjerr kokën në dritare dhe shikoj rajonin e policisë që ishte 100 metra më tutje dhe për të bërë alarm, nxjerr pistoletën dhe bam bam, qëlloj në ajër, si budalla, e kapa Aldën në krahë dhe e pashë që policia veproi. Kështu zbrita poshtë.

Qëllove me pistoletë? Pse?

Për të lajmëruar policinë se kujtova që vdiq kjo, kësaj iu ishin zbardhur sytë.

Por në dokumentet e gjyqit më del që ke qëlluar me pistoletë në bibliotekë për të trembur Aldën.

Po leje dokumentet e gjyqit, unë po të them variantin tim, me dokumentet e gjyqit, të bëjë gjyqi çfarë të dojë. Unë po them që unë qëllova në ajër ditën që u helmua Alda dhe e kapa në krahë se kjo bënte sikur kishte mbaruar, zbrita poshtë dhe vrapova drejt policisë, ndërkohë policia po vinte në drejtimin tim. Ata për momentin kujtuan se mos kjo ishte qëlluar me armë, por kur hyra në furgon i kërkova të shkonim në ambulancë dhe i sqarova që jam punonjës i SHIK-ut dhe që vajza ka pirë disa hapa.

Pavarësisht çfarë të kishte bërë Alda, që të shqetësoi e mërziti shumë sa e qëllove, ti e doje akoma atë vajzë.

Po si jo, ishte njeri moj, ishte njeri Alda. Nuk ishte punë dashurie, por mund të shihja armikun tim ashtu e jo më Aldën që kisha kaluar aq shumë kohë me të. Vërtetë ma prishi qejfin, por ajo ishte 10 vjet më e vogël se unë, ishte fëmijë dhe unë e doja si motrën time.

Unë qëllova me pistoletë që të vinte policia për ta çuar në spital, e mora në dorë, e hipa në furgon dhe me shpejtësi të madhe ka shkuar një furgon drejt Spitalit Ushtarak. Spitali nxori një nga ato barelat, morën Aldën dhe policët më thanë do vish me ne se na ka thënë shefi të vish me ne. Kam shkuar tek rajoni i policisë numër 1 dhe aty më kanë lënë të pres në korridor. Ata kishin marrë disa të dhëna dhe kishin bërë lidhjen që ishte i njëjti incident me atë të para një jave ku gjasme unë e kisha rrahur, e motrat kishin shkuar për ta tërhequr denoncimin, tani ndodhi një helmim dhe ky gjuan me pistoletë, por ata e kishin të qartë këtë ngjarje, që unë gjuajta për alarm. Kjo ishte diçka pozitive, por kjo që kishte ndodhur përpara të linte disa dyshime. Aty erdhi shefi i policisë dhe Ibrahimi, që unë e njoha më vonë se për momentin nuk e dija. Të dy mu drejtuan duke më pyetur pse gjuajta në ajër. Gjuajta se ishte duke vdekur, i thashë. Aman o burrë, mu kthyen, se e kemi porosi prej Ministrit dhe sa herë ndodh gjë në Qytetin Studenti neve na lë zemra pasi e kishin porosi nga Ministri që Qyteti Studenti është prioriteti numër 1. Kam ndenjur gjysmë ore në korridor dhe aty morëm vesh që Alda kishte pirë disa hapa gjumi, që ia kishin nxjerrë dhe kishte shkuar në shtëpi.

Nuk kishte pasur asnjë problem.

Asnjë problem, ndërkohë që mua mu duk sikur ajo iku e mbaroi. Aty mbaroi ky incident. Të nesërmen shkova në zyrën e Fatos Klosit për t’ia shpjeguar arsyen pse kisha qëlluar me armë. I them, profesor, ajo desh iku. Ai mu përgjigj: Aman more Marjan dhe ti me këto probleme me atë vajzë, lëre. Po e lashë, por ajo erdhi aty ku po pija kafe e pastaj kujtova se vdiq. Lërë këtë punë, më tha, mos u merr më me atë. E kam lënë i thashë, dhe me të vërtetë nuk po merresha. Kështu iku ajo ditë. Të nesërmen më thërret Vera dhe kur shkoj tek zyra saj, shoh një burrë të vogël. Vera na prezanton, ky është Faslliu, babai i Aldës. Ai dinte pak gjëra dhe më thotë që vajza ka dashur të helmohet. Po i thashë unë, ka dashur të helmohet dhe unë e kam çuar në spital, ta kam shpëtuar e ia ka shtuar jetën. Po pse ka dashur të helmohet, pyet ai? I them, kemi qenë shokë, asaj iu prish pak muhabeti dhe kaq. U mundova t’ia shpjegoj sa më pak sepse ishte një histori që nuk ke as çfarë i tregon. Unë po ta tregoj ty tani e ti më thua po Alda ishte 15 vjeçe, ishte fëmijë. Pra nuk ishte histori për tu parë me të madhe, ishte një histori kalamajsh, për një moment u bëra edhe unë kalama dhe u bë çfarë u bë. Faleminderit, tha Faslliu, që ma shpëtove vajzën. Pra ka ikur me një falënderim atë ditë. Të nesërmen më thonë të kërkon dikush tek dera SHIK-ut, këtej nga spitali numër 5. Dal atje dhe shikoj prapë Faslliun, i cili më thotë: Gënjeshtar, mashtrues, i poshtër, ti i je qepur vajzave të mia. Ky donte të bënte skandal dhe unë isha para SHIK-ut, ku kishte një tufë njerëzish atje oficerë, dhe ky që fliste keq për mua. Më shante dhe përsëriste që ti i je vënë pas vajzave të mia, çfarë ke me to, do të bëj kështu e ashtu. Unë nuk dija çfarë tjetër të bëja dhe vetëm thashë të largohem që të mos bëj skandal. Duke u larguar drejt qendrës së Tiranës ky më ndiqte me këto fjalë. Ky edhe shante, edhe u mundonte të nxirrte diçka dhe thoshte, ti i je vënë prapa vajzave të mia se ato nuk të njohin. I them ik ore Faslli se nuk iu jam vënë vajzave pa i njohur, se njihemi me kohë, ai vazhdonte thoshte një fjalë tjetër, unë iu përgjigjesha, ai hidhte një dyshim, unë i jepja një shpjegim. Kemi shkuar deri tek qendra, diku atje te ushtari i panjohur, dhe ky ngaqë me ishte vënë pas e mua më ishin mbledhur në grykë të gjitha, e kërceva me disa fjalë dhe të gjithë historinë që të tregova ty se çfarë kishte ndodhur me Aldën, ia tregova atij, që isha shok me vajzën e tij, që kështu ndodhi me Marselin etj etj. Në atë moment ai është hedhur, dhe e mbaj mend shumë mirë sepse nuk janë skena që i përjeton çdo ditë, dhe më thotë: Mos more Marjan se jam baba. Aty unë ndalova komplet.

Mos more Marjan se jam baba, të tha?

Po, kështu më tha dhe vazhdoi duke thënë, moj Alda ime, çfarë më ke bërë, dukej sikur po i vajtonte vajzat, moj Alda si e ke gënjyer babanë tënd, moj Alda ti nuk do jetosh më në Tiranë, babi do të të marrë në shtëpi, moj Ornela, iu kthye Ornelës me vajtim, të kam rritur kështu e të kam rritur ashtu, të kam besuar ty, e dashura babit, shpirti babit, si ma punove kështu. Vazhdonte i vajtonte këto dhe dukej si ‘pula pa krye’, kështu i thonë shkodranët, ecte sa majtas sa djathtas. Pastaj m’u kthye mua. Marjan, më fal çfarë të kam thënë, më fal që të kam akuzuar, më fal që më kanë gënjyer.

Marjan, sado të ma vazhdosh këtë histori, këtu ka një problem emocional sepse është babai i tre vajzave që i mbante me rrogën e tij, një mësues që i ka të gjitha shpjegimet me vete. Ti nuk mund të më tregosh një gjë tani…

Absolutisht, kush po e kritikon. Unë nuk dua ta nxjerr Faslliun e keq…

Edhe po e nxore nuk të lejoj, sepse e kam takuar.

Në qoftë se unë po i shpjegoj këto është për të treguar sepse janë gjëra që i mbaj mend ngaqë të mbesin në mendje. Aty më tha hajde shkojmë tek Komisariati numër 1 të tërheq denoncimin sepse ai kishte bërë një denoncim tjetër, por unë i thashë, nuk ka problem o Faslli. Hajde shkojmë te Vera, tha, t’i them fjalë të mira për ty. S’ka problem i thosha unë. Marjan,  më fal, thoshte, por nuk di ku të shkoj vazhdonte. Nuk shkoj dot te motra në Durrës, nuk shkoj dot te kunata këtu, nuk di ku të shkoj, thoshte. Mua m’u dhimbs, se unë isha i ri, ai ishte 40-50 vjeç. Po shkoj te Qyteti Studenti tha dhe ngaqë po shkonte atje kisha frikë mos hidhej në Lanë se ishte në një gjendje të tillë. Kështu e shoqërova dhe kemi bërë muhabet tek Qyteti Studenti dhe më tregoi që vajzat e kishin gënjyer, por se i kishte vajzat e veta e nuk kishte ku i çonte.

Dëgjo, të mos flasim për një baba të tronditur. A mund të tregojmë historinë e Aldës? Ti pse u mërzite prapë me Aldën?

Ore unë nuk u mërzita me Aldën, nuk kam pasur gjë fare.

Po ti e vrare.

Ti po kërcen nga një muhabet në tjetrin.

Dua të di çfarë ndodhi me Aldën që ti arrite deri në atë moment.

Po tregoj rrjedhën e historisë. Shkuam te Qyteti Studenti dhe doja të ndahesha nga ai. Ndaluam diku, te lokali Brovina dhe unë i thashë po iki sepse ai po shkonte të takonte Ornelën. Ky shkoi tek Qyteti Studenti, unë e kam marrë vesh më vonë nga Blerina, ka thërritur Ornelën poshtë. Ornela kishte frikë të zbriste poshtë dhe ka shkuar bashkë me Blerinën dhe të 99-tat që mi tha mua, ia tha  Ornelës në sy, pse e gënjeve babin tënd, si ma punove kështu, si më bëre për budalla etj. E mbaj mend sepse kur kam pirë më vonë kafe me Blerinën, më tha si pate guximin që ia the të gjitha Faslliut. Më detyroi, i thashë dhe këtu u mbyll muhabeti me Faslliun, pra unë nuk kisha punë me Faslliun dhe vazhdova jetën time. Pas pak ditësh duke kaluar, se ne kishim punën, te ‘filoqyli’ pinim kafen dhe te Parku Rinia. Duke kaluar tek filoqyli më del përballë një njeri dhe më thotë, ti spiun mos kalo këtej, pra po kërkonte sherr. Unë as e dija kush ishte e as e njihja, ishte një burrë i vjetër. Çfarë problemi ke, i thashë, ai vazhdonte thoshte mos kalo këtej, pra donte sherr dhe unë nuk ia zgjata shumë, doja të ikja ndërkohë ai më thoshte hajde futu në shkollë, donte të më fuste te shkolla e mesme që ishte shkolla e Aldës. Nuk rashë pre e provokimit dhe i them, ik ore mbushu.

Kush qe ky?

Për momentin nuk ia kisha idenë fare se kush ishte dhe me kaq u shkëputa. Pra ai donte sherr ndërsa unë nuk doja sherr. Pas 2-3 ditësh më thërret prapë Vera në zyrë dhe më thotë: Marjan, je zënë me njeri pardje? Jo moj Vera, i përgjigjem. Përballë atje, ke bërë fjalë me Arshin Xhezon?

I cili nuk e ka treguar kështu ngjarjen, ti e di apo jo?

Nuk e di fare sesi e ka treguar ai.

Arshin Xhezo të ka denoncuar dhe më pas ka tërhequr denoncimin pasi keni folur për shkak se ti vajte të kërcënojnë Aldën në shkollë.

Ta shpjegoj edhe unë këtë rast apo mos ta shpjegoj. Unë po dal të shpjegoj që Arshini gënjen. Unë ta thashë, do dal për herë të parë ta them këtë histori dhe herën tjetër do ta them në varr. Pra Vera më tha ke bërë sherr me Arshinin? Më provokoi o Vera, i thashë, se unë nuk e njoh fare këtë njeri. Ky, tha, është mësues në shkollën e Aldës dhe më shpjegoi sesi kishte qenë dikur kryeredaktor i gazetës “Zëri Popullit”, kishte qenë njeri me pozita, por tha ajo, Arshini ka shkuar ta tërheqë denoncimin dhe prokurori pranoi dhe më thirri mua, vazhdoi Vera. Domethënë,Vera tha që Arshini kishte bërë një denoncim në polici dhe pastaj kishte shkuar ta tërhiqte sepse nuk ishte e vërtetë dhe më kërkoi mua Vera që të shkoja ta zgjidhja këtë punë me prokurorin. Shkova te Prokuroria e Tiranës dhe takova prokurorin i cili më tha: Dëgjo Marjan…

Ti po kaloje thjesht para shkollës dhe ai të tha je spiun e më pas të denoncoi? Ka diçka që nuk shkon tani. Si të të besoj unë? Ai një njeri i nderuar, në  moshë, të ndalon dhe befas çmendet dhe të thotë o spiun. Ti spiun ishe pastaj, i SHIK-ut ishe, pse duhej të fyheshe?

Të dali një njeri kot më kot në rrugë dhe të thotë ashtu. Unë nuk i rashë Arshinit, nuk i bëra gjë atij tek e fundit sepse isha unë ai që iu shmanga atij. Të thashë, kur shkova te prokurori ai më tha: Marjan, ka ardhur një njeri me emrin Arshin Xhezo dhe ka bërë një denoncim kundër teje sikur ti e ke kërcënuar, pastaj ka ardhur të nesërmen a të pasnesërmen për ta tërhequr duke thënë që nuk është e vërtetë dhe i thashë çfarë po thua kështu e ai mu përgjigj “kështu kanë qenë disa rrethana që më kanë kërkuar për ta futur në sherr”. Prokurori i kishte thënë Arshinit, është denoncim për kërcënim dhe nuk tërhiqet sepse i vazhdon edhe prokuroria kryesisht.

Një sekondë Marjan, sepse Arshin Xhezo nuk është gjallë, është ndarë nga jeta, por dua t’i rikthehem denoncimit që është ripublikuar së fundmi ku në 30 mars të vitit 2001 ka thënë: “E kam denoncuar Marjanin, pasi ky i fundit kishte tentuar të hynte me çdo kusht në godinën e shkollës. Po, është e vërtetë, kam denoncuar në Prokurori. Një ditë, ai djalë nga Shkodra, donte të hynte me çdo kusht në godinën e shkollës për të nxjerrë nga mësimi Aldën, por ne kemi vendosur një rregull të brendshëm i cili nuk lejon hyrjen në ambientet e shkollës së gjuhëve të huaja gjatë mësimit. Ai kërkonte me çdo kusht të takonte vajzën e cila dridhej e gjitha. Pasi unë e ndalova, ai u kap me mua duke më ofenduar me fjalë”, kështu ka thënë mësuesi i Aldës në atë kohë për Gazetën Shqiptare. Më pas tregon se Marjan Rroku i ka kërkuar falje, madje e ka ftuar për kafe ku i kishte rrëfyer edhe dashurinë e tij për Aldën. “Pas këtyre rrëfimeve, unë tërhoqa denoncimin” ka sqaruar Xhezo atëherë duke e mbyllur me fjalët “e gjitha kjo histori të lë pa gjumë”.

 Po sikur të jap unë një herë variantin tim. Unë po them këtë. Shkova tek Prokurori i cili më tha: “Ka ardhur Arshin Xhezo dhe ka bërë një denoncim për ty. Pastaj ka ardhur të nesërmen apo të pasnesërmen dhe ka kërkuar ta tërheqë denoncimin duke thënë se më kanë shtyrë ta bëj këtë gjë”. Pra shkova te Vera dhe më tha që Arshini ka bërë një denoncim që dëshiron ta tërheqë dhe më kërkoi të takoja prokurorin. Shkova te prokurori dhe ai më tha këto fjalë: “Ka ardhur një profesor me emrin Arshin Xhezo i cili ka bërë një denoncim për ty dhe ka thënë që ti deshe të futeshe në shkollë dhe më kërcënoi” pra për kërcënim të tij. Prokurori vazhdoi: “Pastaj ka ardhur më vonë ta tërheqë sepse historia nuk ka qenë kështu, por kam pasur arsyet e mia për ta sjellë në këtë variant”.

Po çfarë arsye kishte Arshini?  

A ta shpjegoj unë? Është pikërisht biseda e Arshinit me prokurorin që do e nxjerrë këtë. Prokurori më tha që Arshini kishte shkuar për ta tërhequr, por nuk e tërheq dot sepse është denoncim për kërcënim dhe prokuroria kryesisht e vazhdon. Prokurori i kishte thënë: “Nuk e tërheq dot. Në qoftë se nuk është e vërtetë, ti rrezikon sepse ai mund të akuzojë për denoncim të rremë.” Pra Arshini ishte as mish, as peshk. Për ta lënë nuk donte, për ta tërhequr nuk e bënte dot. As nuk e tërhiqte dot se prokuroria e vazhdon kryesisht meqë është për kërcënim dhe as nuk e përgënjeshtronte sepse akuzohej për kallëzim të rremë. Atëherë më thotë prokurori: “Çfarë do bësh me këtë njeri?” I thashë se nuk kisha problem me të dhe se nuk kisha shkuar ta kërcënoja, por se kishte dalë ai me ato fjalët. “Atëherë dëshiron të shkosh të flasësh vetë me të se ndoshta e rregulloni duke biseduar dhe nuk bëjmë letra kot” tha ai. Nga aty shkova te shkolla Aldës dhe kërkova Arshin Xhezon i cili doli direkt. I thashë, profesor jam Marjani. “Po Marjan”, tha. “Si është puna” i them unë. “Puna është se më ka ardhur nëna Aldës, Mbarimja, dhe babai dhe më kanë treguar një histori, që SHIK-u po shet vajza dhe kemi një Marjan Rroku që nuk dimë çfarë t’i bëjmë. Neve fshatarëve nuk na dëgjon kush. Sikur ti të na krijosh një mundësi. Kështu fola me to dhe ramë dakord që t’i ndihmoj dhe një ditë kur po kaloje duke shëtitur, më thotë Alda ky është Marjani, dhe unë dola të provokova. Pas kësaj, pasi ndodhi kjo gjullurdi para shkollës, erdhi një shoqja Aldës më tha, profesor, Alda e ka pasur të dashur këtë, ka ndenjur gjithë ditën pas tij. Atëherë i thirra pak trurit.” Ai vazhdoi duke më treguar që kishte marrë në telefon Fatos Klosin, mesa duket e ka pasur gjë, dhe i kishte treguar çfarë kishte ndodhur. Fatosi i kishte thënë që Marjani është djalë i mirë, si i ke rënë në qafë kot, si shitka SHIK-u vajza, pse nuk më pyet mua. Ky ka qenë diskutimi i Fatosit me Arshinin. Pra, Arshini më tha që e kishte parë që ata e kishin gënjyer, por e kishte pranuar sepse i kishte parë si njerëz nga fshati dhe nuk i dinë këto djallëzitë dhe rashë brenda. Kështu, kur e kishte kuptuar si ishte gjëja, kishte kërkuar tërheqjen e denoncimit. Pastaj, unë me Arshinin zbritëm poshtë dhe më pyeti çfarë të bëjmë. I thashë ta mbyllim këtë muhabet. Shkuam te Fideli te Parku Rinia dhe kemi pirë nja tre orë kafe sepse ishte njeri shumë inteligjent dhe kemi bërë lloj-lloj muhabetesh të tjera. Pastaj shkuam te Prokuroria dhe na u desh të gjenim një metodë që të thoshim që as Arshini nuk ka gënjyer dhe që as unë nuk e kam kërcënuar sepse e hante ose njëri ose tjetri. Unë, bashkë me prokurorin, arritëm në një përfundim që e kemi shkruar edhe atje: “Unë shkova të takoj Aldën tek shkolla, më doli një profesor Arshini, se ç’i thamë njeri-tjetrit nuk e dimë, por mbase e kam kërcënuar dhe po qe kështu, i kërkoj falje.” Firmosi Arshini, firmosa unë dhe kaq ishte ky muhabet e u mbyll.

Në rregull, ikim, u mbyll. Atëherë pse vazhdove përsëri të nesërmen. Pse vazhdon kjo histori që është absurde?

Pikërisht kjo histori vazhdon. Unë po them variantin tim, pastaj mund ta gjykosh ti, e gjykon Zoti, e gjykon prokuroria, nuk më bie në mend se kush e gjykon. Unë do them historinë time dhe e mbyll.

Po, si shkoi. Sepse ti nuk merreshe me punë, rimerreshe gjithë ditën me Arshinin, me Aldën, me Mbarimen, me gjithë këta njerëz që nuk janë të gjallë.

Mua më thërritën për Arshinin, sepse unë nuk dija gjë. Atë ditë shkova prapë në punë dhe ma dha një fije shkrepje në tru. Faslliu ndahet me mua dhe thotë humba dy vajza fitova një djalë. Pas pak ditësh shkon i thotë Arshinit ma fut pak në sherr. Kush është ky njeri, çfarë po ndodh kështu? I them Sulës, shokut tim, ore do shkoj të flas me Faslliun, çfarë pati ky. Ku do shkosh, më pyeti ai. Në Greshicë, i them, se atje e kishte shtëpinë. Po vij me ty, thotë Sula. Pra, unë shkova në Grashicë për ta sqaruar me Faslliun.