Rama: Uron nga Kelmendi i Malësisë së Madhe, ku vjeshta zbukuron me ngjyrat e saj magjike

Kryeministri Edi Rama e ka nisur të dielën me një përshëndetje të ngrohtë nga Kelmendi i Malësisë së Madhe, vendi ku toka dhe qielli takohen në një prekje madhështore dhe ku vjeshta duket sikur ka ndalur kohën për të pikturuar me dorën e saj çdo gur, shpat dhe lis.
Në një postim në rrjetet sociale, Rama përcjell urimin e tij për një “Mirëmëngjes” dhe një të diel të paqtë, duke e shoqëruar me pamje që rrëfejnë mrekullinë e këtij treve, ku ngjyrat e vjeshtës janë aq të gjalla, sa duken si frymëmarrje e vetë natyrës.

Kelmendi, ky gur themeli i shpirtit të malësisë, mbetet një nga peizazhet më të pastra e më të paprekura të Shqipërisë veriore. Aty ku tradita ruhet në çdo gur të shtëpive prej guri, në çdo këngë që ngrihet nga zemra e njerëzve, dhe në çdo shteg që të çon drejt qiejve të lartë, natyra flet me një zë të thellë dashurie dhe krenarie.
Pamjet që ndan Rama nuk janë thjesht një kartolinë e bukur e stinës, por një ftesë për të parë me sy të rinj Shqipërinë e thellë, për të ndjerë frymën e saj të gjallë e për t’u kujtuar se bukuritë më të mëdha shpesh qëndrojnë aty ku njeriu është më pranë rrënjëve të veta.
Vjeshta e Kelmendit është një simfoni ngjyrash, e kuqja e lisave, ari i dritës mbi fushat, gjelbërimi që ende nuk dorëzohet, dhe bluja e thellë e qiellit që pasqyron qetësinë e maleve. Është një peizazh që nuk të fton thjesht ta shohësh, por ta ndjesh, ta përjetosh si pjesë të shpirtit kombëtar.
Në këtë urim të mëngjesit, Rama sjell një ndalesë frymëzuese mes ritmit të përditshëm të jetës politike, një çast për t’u lidhur me tokën, me natyrën dhe me kujtesën e vendit. Një kujtesë se Malësia e Madhe nuk është vetëm një destinacion turistik, por një metaforë e shpirtit shqiptar, një pasuri që nuk shuhet kurrë në dritën e stinëve.

Albert Vataj