Historia e dashurisë me shikim të parë, mes presidentit turk Erdogan dhe Eminesë

Pak kush mund ta mendojë por presidenti turk Rexhep Tajjip Erdogan kur ishte adoleshent mendonte se do bëhej futbollist. Pasioni për futbollin që i pat nisur që në fillore, vazhdoi duke u rritur gjatë viteve të gjimnazit dhe talenti i tij për këtë sport u zhvillua më tej. Tajjip Erdogani i cili në atë kohë tërhiqte vëmendjen me shkathtësinë e tij në fushë, pranoi një propozim që iu bë dhe për një mijë lira u transferua në klubin e sportit Xhamialltë. Të frymëzuar nga stili i tij i lojës që të kujtonte Bekenbauerin e famshëm, i ngjitën nofkën ‘Imam Bekenbauer’. Në vitin 1975 transferohet në ekipin e IETT-së, Ndërmarrjes së Transportit Urban të Stambollit. Tashmë e fitonte jetën duke luajtur futboll. I ati mendonte se marrëdhënia e të birit me futbollin ishte një pasion kalimtar dhe dukej indiferent ndaj ecurisë së tij profesionale. Kur pa kaluar shumë mori vesh propozimin që iu bë për t’u transferuar në Eskishehirspor, i hipën kacabujtë. Duke i thënë “Unë dua që ti të studiosh e të bëhesh njeri kurse ti merresh me punë të kota,” nuk e lejon ta pranojë propozimin.Vite më vonë Tajjip Erdogani do t’i pohonte një gazetari: “Për shkak të tim eti kam humbur shumë raste si ky.”Një nga rastet që me peng në zemër i quan “të humbura”, ndoshta më i rëndësishmi, ishte propozimi për t’u transferuar në klubin e Fenerbahçes. Në vitin 1976, në stadiumin e Vefas luheshin ndeshjet finale të kategorisë amatore të Stambollit. Performanca e Tajjip Erdoganit i cili luante në sulm me ekipin e IETT-së, arriti ta emocionojë trajnerin e Fenerbahçes të asaj kohe, Toma Kaleperoviçin i cili po ndiqte ndeshjen. Kaleperoviçi ia propozoi klubit Erdoganin duke kërkuar blerjen e menjëhershme të tij. Tajjip Erdogani fluturoi nga gëzimi kur mori vesh për propozimin e Fenerbahçes, megjithatë, duke menduar se do të haste në kundërshtimin e babait,

kërkoi dy ditë kohë për t’u përgjigjur. Si përfundim, si pa që përpjekjet e tij për të bindur të atin nuk do të jepnin rezultat, u detyrua ta refuzonte këtë propozim që ndoshta do t’ia kthente jetën drejt një rrjedhe krejt të ndryshme. Ndërkohë që vazhdonte të luante futboll, nuk e la pas dore karrierën politike. Në vitet kur filloi universitetin vazhdoi në detyrat që kishte marrë përsipër në Unionin Kombëtar të Studentëve si dhe i hapi derën periudhës së “çirakllëkut” të karrierës së tij politike duke mos neglizhuar asnjë aktivitet të degëve rinore të Milli Selamet Partisi.Në vitin 1976, kur u bë kryetar i degës rinore të MSP-së për Bejollunë, ishte i ndërgjegjshëm se kishte hyrë në një rrugë pa kthim dhe se politika do të zinte një vend shumë të rëndësishëm në jetën e tij paskëtaj. Pa kaluar shumë u ndërgjegjësua edhe për diçka tjetër. Në jetën e tij kishte një mungesë që nuk mund ta mbushnin as

futbolli dhe as politika; ishte njëzet e tre vjeç dhe beqar! Kur në vitin 1977, në një mbledhje të organizuar nga partia hasi në një palë sy të drojtur që e ndiqnin me admirim, kuptoi se mungesa brenda tij nuk do të vazhdonte për shumë kohë. Po të kemi parasysh se ndjesinë e tij në atë moment e shpreh me fjalët: “Ishte një ndjesi që nuk e kisha provuar deri atëherë,” mund të themi se ndoshta ishte hera e parë që binte në dashuri.

Fjala që shpreh ndjenjat e Tajjip Erdoganit në atë çast, ndonëse e ka të vështirë ta pohojë, në formën më të pafajshme është ‘dashuri me shikim të parë’, dhe emri i kësaj zonje të re për të cilën thotë: “Edhe ne e ndjemë atë në zemrën tonë,” ishte Emine

Fjala që shpreh ndjenjat e Tajjip Erdoganit në atë çast, ndonëse e ka të vështirë ta pohojë, në formën më të pafajshme është ‘dashuri me shikim të parë’, dhe emri i kësaj zonje të re për të cilën thotë: “Edhe ne e ndjemë atë në zemrën tonë,” ishte Emine

Gylbaran. Emine Gylbaran ishte nënkryetare e Shoqatës së Gruas Idealiste, shoqatë që e kishte themeluar bashkë me Shule Jykselin në Yskydar. Siç e përshkruajnë shoqet e saj, “ndonëse ishte shumë e ndjeshme, ishte gjithashtu e vetëpërmbajtur, e vendosur, e hedhur dhe e realizonte atë çka e vinte në kokë. Gjithashtu lexonte shumë bukur Kur’an.”. Tajjip Erdogani nuk humbi aspak kohë për ta vlerësuar këtë rast të bukur që i nxorri fati. Më 4 korrik 1978 u martuan. Patën katër fëmijë: Ahmet Burakun, Nexhmeddin Bilalin, Esranë dhe Symejjen. Teksa pranonte propozimin e Tajjip Beut për martesë, Emineja e dinte se kujt do t’i thoshte po ose jo. “Çdo grua dëshiron që bashkëshorti i saj të jetë pranë fëmijëve,” thoshte në një intervistë. “Por megjithëse edhe unë e dëshiroja këtë gjë, gjithmonë i kam mbështetur detyrat e tij. Në lutjet e mia kam kërkuar të martohem me dikë që i është përkushtuar kësaj pune.” Nëse gjatë jetës së tij politike të kaluar me një mijë e një vështirësi Tajjip Erdogani nuk është detyruar të kthejë kokën prapa e të shqetësohet për fëmijët që ka lënë pas, roli i Emine Erdoganit në këtë ka qenë i madh.“Kur Tajjip Erdogani hyri në burg, Emine Erdogani i vazhdonte punët e vetme. Do të mbante një fjalim për të ngushëlluar anëtarët e partisë të mbledhur në një sallë dasmash në Çekmekoj. Salla qe mbushur plot. Pronari erdhi dhe na paralajmëroi duke thënë se ndërtesa ishte gati të shembej. Hekurat e ballkoneve dhe parmakët e shkallëve qenë thyer. Burgimi i padrejtë i Tajjip Beut kishte shkaktuar zemërim të madh dhe kushdo që kishte dëgjuar se kishte ardhur Zonja Emine, qe derdhur në rrugë duke qarë. Fjalimin e kishte shkruar vetë, dhe ishte një fjalim shumë i fuqishëm. Kur tha ‘Këto ditë do të kalojnë, ditë të bukura na presin,’ i dridhej zëri. I qetësoi të gjithë ata që qanin. Forca e saj e karakterit ishte e pabesueshme. Ishte aq e fortë dhe aq e mbushur me besim sa dukej si një amazonë kokëmbuluar. Nuk i la aspak pas dore punët. Prandaj dhe s’mund të them thjesht ‘grua lideri’ për të; ajo është një grua me shpirt dhe karakter prej lideri.”