“Më shitën motrën, me poshtëruan gruan”, historia e trishtë e burrit që vrau kushëririn për gjakmarrje

Plaga e gjakmarrjes vijon të rëndojë shumë shqiptarët, kryesisht në veri të vendit. Diku në një prej kullave të braktisura në një nga fshatrat Pukës strehohet si një simbol i mbijetesës, duke sfiduar mungesën e ushqimit, sëmundjen dhe pamundësinë për të lëvizur, çfarë e ka bërë që të shkojë drejt venitjes në këtë botë, i pashpresë për asgjë.

Pjetër Marku prej ditësh jeton vetëm me ujë të përzier me sheqer, ndërsa për të tashmë çdo gjë është e pamundur, pasi Tuberkulozi nga i cili vuan, ja ka rënduar situatën aq sa e shikon të pamundur mbijetesën.

Një vrasje e kryer në vitin 1997 në fshatin Gjegjan e ndjek ende nga pas këtë burrë, i cili pasi ka kryer 18 vite burg, i braktisur nga familja dhe pa shpresë për t’u kthyer në fshat, jeton në bunkerë e shtëpi të braktisura.

Pjetri tregon se ka vrarë për nderin e familjes, pasi nuk kishte rrugë tjetër, siç thotë ai përballë poshtërimit, ndërsa hasmin e ka tashmë me kushërinjtë, çfarë siç thotë dhe vetë, është akoma më e rëndë.

“Unë vrava se nuk kisha ku të shkoja, kështu e kanë zakonet tona, ose të vrasësh ose të jetosh i turpëruar. Familja me të cilën jam në hasmëri është ajo e kushëririt tim. Më kanë poshtëruar gjithnjë, më kanë shitur motrën, më kanë djegur shtëpinë, nuk më kanë lënë të varros babën e në fund më kanë poshtëruar dhe me gruan. Nuk kisha çfarë të bëj. Vrasjen nuk e kam kryer në pabesi, por në mes të ditës, i vetëdijshëm. Nuk kam ikur. Kam pritur Policinë deri kur erdhën dhe më arrestuan. Pasi kam kryer 18 vite burg, kam dalë, por kuptova se gruaja dhe familja më kishte braktisur. Në fshat nuk mund të kthehem më. Nuk ka kuptim bre ti shkoj gjakësit në gojë, është provokim”, thotë 55-vjeçari Pjetër Marku, i cili prej 10 vitesh endet rrugëve duke u strehuar në bunkerë e shtëpi të braktisura.

“Ka afro një vit që jam strehuar në këtë banesë të braktisur. Por Tuberkulozi së fundmi më ka lodhur sa nuk lëviz dot më. Prej shumë ditësh nuk kam më as ushqime, ndërsa barnat po mbarojnë. Po shkoj drejt fundit, e ndjej. Ndoshta s’do e marrë vesh kush se kam vdekur e do kalbem në këtë kullë të braktisur”, thotë ai i përlotur.

Pjetri prej ditësh e mban frymën gjallë me ujë e sheqer, teksa kushtet higjeno-sanitare janë si mos më keq në shtëpinë ku nuk ka drita, ujë, dhe as kushtet më minimale.

Ai tregon se vrasja nuk është zgjidhje, por nën mentalitetin e malësorit ai e justifikon vrasjen ndaj kushëririt si të vetmen mundësi që i kishte mbetur.

“I bëj thirrje gjithë shqiptarëve, se vrasja nuk është zgjidhje, por në rastin tim, nuk kisha një zgjidhje. Unë jam djalë i vetëm e në mesin e nëpërkëmbjes gjithnjë kam menduar ose të vras veten ose të vras ata që më nëpërkëmbnin. Zgjodha këtë të dytën”, thotë ai.

/BalkanWeb