Në Fushë Prezë

Nga Ilir Levonja/Nuk më hiqet nga mëndja. Nga darka e mbrëmshme kur pashë atë vajzën 19 vjeçe tek zvarritej. Në emisionin Stop. I kishin hequr kempin. Vetëm 19 vjeçe dhe zvarritej. Kishte një ëndërr, të bëhej mjeke. Të shëronte të sëmurët.
Së pari atyre djemve. U keni hyrë një pune që në pak gjëra, detaje etj. Të tregoni se sa mospërputhje ka midis së realitetit dhe të vërtetës shqiptare. Eshtë kudo një mjerim që të shtrydh zemrën. Një mjerim mendjesh edhe pse me luk bashkëkohor nga sallonet e Parisit. Apo Romës, Berlinit, Madridit etj. Përballë mizerjes së jetësë sociale. Zoti ju ruajt dhe e vazhdofshi këtë punë sa më gjatë.
Eshtë një lloj opozitarizmi që e ka të domosdoshëm një vend me ekonomi tregu. Sidomos këta si Shqipëria me histori fringo të re, në botën e kapitalit. Aq më tepër aty, ku gama raportit pozitë e opozitë. Eshtë e personalizuar në emra. Ecja zvarrë e një vajzë 19 vjeçe. Nuk i përket as luftës së ashpër të Kryeministrit me Donald Trump. Njeriut që Amerika po e nxjerr për shkak të lodhjes me politikën. Për shkak edhe të vanitjes së dinastive moderne familjare. Siç janë edhe rastet e familjeve Bush e Klinton. Për shkak të karshillëkut të politikanit me votuesin. Pasi ka kohë që një frymë imponuese. Versioni Trump pavarsisht gjithë atyre pandehmave, deklaratave, stresit të emigrantëve. Eshtë pikërisht produkti i votuesit. Gjë që në vendin tonë, është mijra vite dritë larg. Aq sa në më të shumtën e rasteve, na duket vetja si vemje rreth gravitetit të botës tonë. Asaj shqiptare. Por ne jemi thjesht tranzistorë ose përçues. Thjesht tu themi njerëzve se çfarë është e drejtë dhe çfarë jo. Ecja zvarrë e një vajzë është rënia e një shoqërie. Por shtetari unë është në luftë me mbushjen e mëndjes Anglisë, oktapodit të njerëzimit. Ne e kemi këtë luks. Një mbretërie që ka pushtuar botën, i japim mend. I japim mend me një shtetari tradicional që grindet me opozitën. E kësisoj populli zvarritet.
Nuk ka kemp. Nuk ka përkrahje sociale.
Janë privilegje këto.
Sidoqoftë, Zoti ju bekoftë djema.
Së dyti, disa fjalë asaj zonjës. Nënës së shtëpisë. Se babai nuk dukej gjukundi. Kanë turp burrat shqiptarë. Ndaj shpesh rrinë prapa shtëpisë, pinë cigare, urdhërojnë. Dhe thonë, nuk e shtrij dorën unë. Po me që e kemi fjalën për atë nënë. O grua dije…
mos thuaj, i lutem shtetit të vëri dorën në zemër.
Nuk është mëshirë kërkesa jote. Por e drejtë civile. Ndaj shko atje ku krekoset e luan basketboll shteti, dhe ulëri. Kërko të drejtën tënde të mohuar. O grua nuk është turp të të bjeri halli. Turp është i atij shtetari që rreh gjoksin. Shtetet quhen të konsoliduar kur kanë një uhstri e rend të plotësuar. Një arsimim e mjeksi. Por edhe programe sociale që i japim mundësi të pamundurit të jetë i barabartë me njeriun normal. Sot më shtetet e konsoliduara, nuk miratohet e programohet asgjë, qoftë në lirshmëri lëvizje godinash, rrugësh etj, pa përfshirë hapësirën e të pamundurit. Dhe me që jemi tek kempi, të paktën për njohurinë që kam unë. Këtu në shtetin e Floridës… Një invalid trajtohet me një pagë mbi mesataren. Që domethënë të plotësojë nevojat e tija njësoj si me një njëri normal. O grua mos lyp mëshirë, se nuk është nder qeverie. Eshtë e drejtë jote. Janë para edhe nga krahët e tu. Krahët e shqiptarëve. Nuk ka shtetar që ti jep nga xhepi. Por ka të tillëqë t’i heqin ty. Dhe ia japin një gjykatëseje. Dhe kjo quhet plotësisht rënia e shtetit.
Së treti Kristinës… ëndërr e bukur e jotja. Të bëheshe mjeke. Mos u lodh së kërkuari. Sot teknologjia i jep plot të drejta njeriut. I shemb pragjet. Dhe nëse nuk të dhënshin ndonjë bursë…, jepja ti vetvetes. Jepja duke mos pushuar së luftuari për të drejtën tënde.
Pjesmarrjes në jetë.