Nuk na duhet një “Natasha Kandiç”

Nga Gëzim Mekuli

Përsëri “fitues”. Përsëri “po marrin” çmime! Ata, sipas të dhënave të grumbulluara, në Kosovë nga janari 1998 deri më 12 qershor 1999 kanë vrarë 12 843 viktima të nacionalitetit shqiptar, prej tyre 1 741 femra, ndërsa në altarin e lirisë kanë rënë 2 261 dëshmorë, në mesin e tyre 68 dëshmorë e martirë nga Shqipëria. Veç vrasjeve, janë shkatërruar më se 188 mijë objekte banimi, janë dëbuar nga Kosova më se 1 milion shqiptarë. Serbët dhunuan mbi 20 000, nëna, motra e vajzat tona. Dhunuan gruan shqiptare, bërthamën dhe “mitrën” e kombit shqiptar… Gjenocid! Dhe, përsëri politikat serbe, diplomacia e sajë, media serbe, ia arritën të kthejnë “piramidën politike” kokëposhtë, e në interes të diplomacisë dhe politikave të tyre gjeo-politike.

Ishte Gjermania naziste e Hitlerit, ajo që u kërkoj falje popujve të botës. Ishte politika e pasluftës së II-të botërore, ajo që ju gjunjëzua viktimave të politikave të Hitlerit e të Göbelsit. Po, ishte Villy Brandt, ai që me 07 dhjetor të vitit 1970, u përkul dhe u gjunjëzua ara viktimave nazise në Varshavën e Polonisë. Po, Gjermania e shëruar kërkoj falje, ra përtokë dhe, po ashtu, pagojë dhe po paguan dëmshpërblime për gjenocid, vrasje, dhunime e shkatërrime kulturore, e njerëzore. Nga shqiptarët e Kosovës po kërkohet diçka tjetër, e padëgjuar dhe e paparë ndonjëherë më parë në historinë bashkëkohore. Serbia të vrau, ajo bëri gjenocid mbi shqiptarët, të dhunoj, e të çrrënjosi, e ti, përsëri, kërkon që unë, ti, ai, ajo, ne dhe jo ATA, të kërkojmë falje. Sot, shqiptarët po “akuzohen” e po u drejtohet gishti tek hunda se, përse ne nuk “kemi” humaniste sikurse Natasha Kandiq. Dhe tjetra, sipas logjikës së “gazetarisë së ambasadave”, mu shkaku se përse Kosova “nuk paska Natasha Kandiqa”, ka edhe luftë në Kosovë. Manipulimi me fjalën, fotografinë dhe filmin ka filluar që moti, por tanimë ka filluar që të instrumentalizohet edhe viktima edhe e dhunuara. Tani kemi edhe tentimet për njohjen e “çmimit humanitar njëetnik”. Tani, përmes simbolit njëtenik, po tentohet “të pastrohet” e të harrohet “gjenocidi serb njëetink”.

Prisnit ju, të nderuar, “gazetarë të ambasadave”, që nëna shqiptare “me brekë në gjunjë” të ishte sikurse Natasha Kandiq? Mësoni juve historinë? Nuk kamë parë, lexuar e as dëgjuar se në vitet 1941-1953, populli i madh Hebrej, Polak, Rus, Amerikan, Britanik, Francez apo Norvegjez të kishte një Natasha Kandiç. Jo, sepse ky është reagim njerëzor, është kundërshtim natyror. Është veti e dinjitetit njerëzorë. Po ku “ngatërrohen” viktimat dhe krimineli, o burrë i dheut? Nuk e kamë lexuar këtë “marifet politik” as në gjermanishte, as në anglishte, as në norvegjishte e as në danishte, qebesa as edhe në serbishte.

Të dashur gazetarë të ambasadave, “Natasha Kandiqa” e humaniste të nivelit të saj, filluan të lindin, fillimisht, tek populli gjerman, tek inteligjenca gjermane, politika e re gjermane, post-hitlerium. Gjermania post-göbelsium u vetdijësua dhe kërkoj falje: morale, politike, etike, kulturore, njerëzore e historike. Më pastaj, vonë, shumë vonë, kishte Natasha Kandiqa tek popujt e vrarë nga gjermanët Rajhut të II-të. E tani, këtu e tek ne, po kërkohet që shqiptarët të kërkojnë falje, të gjunjëzohen e të vetëfajësohen! Çfarë ironie politike ! Çcfarë shkurtpamësie historike. O, çfarë turpi moral e çfarë vetëvrasje politike e humane. TY dhe MUA na barazpeshojnë me vrasësin, Göbelsin, Hitlerin e Millosheviqin. TY të akuzojnë se nuk paske “Kandiqa”. Ty, grua shqiptare, dje me “brekë në gjunjë”, këta po të mveshin me ndjenjën e turpit moral dhe fajësisë humane. Kësaj i thonë retorikë diplomatike, nënë. Kësaj, grua shqiptare, i thonë Public Relation. Grua, kjo është e padrejtë! Natasha e madhe e humaniste rroftë e qoftë. Shqiptarët e nderojnë dhe e kujtojmë. E kam takuar dhe i “heq kapelën”, e admiroj, por “nuk i lakmoj”. Nuk i lakmoj sepse ajo i takon, pafajësisht, një kombi e një politike që mua më shkatërroj e kombin ma varfëroj. Diplomacia pushtuese e popullit të Kandiqit, akoma po dominon, përsëri po fiton, e vazhdimisht po “grabitë” edhe çmime. Media shqipe po shpërlan trurin: po kontrollon të “menduarit njëetnik”, po ndanë “çmimet njëtnike”. Përsëri çmime njëtenike, përsëri humaniste njëetnike, përsëri dhurata njëetnike në “Kosovën shumëetnike”. Edhe njëherë u lexua, u “dëshmua” dhe u pa se, ne jemi “dreqi” e ata janë “engjëlli”. “Ata kanë” e “Ne s’kemi!”

Mos e dhunoni e mos “njëetnicitetizoni” nënën, gruan, motrën e vajzën; kjo gjini s’ka etni, komb e as shtet. Kjo do dinjitet, drejtësi e humanitet!