Sipas shkrimtarit shqiptar kjo është fjala më e rëndësishme për popullin tonë

Shkrimtari Arben Kallamata në një opinion të tijin është shprehur e  fjala b*thë është e një rëndësie të veçantë në gjuhën shqipe.

Në opinionin e tij ai ka listuar të gjitha arsyet për këtë gjë.

Më tej ai shkruan se metoda më e efektshme për t’iu mësuar të huajve gjuhën shqipe është duke nisur nga fjalët themelore për komunikim, ato që përmbajnë thelbin e leksikut dhe të psikikës shqipe. Ndër këto fjalë veçohet si më e rëndësishmja, por edhe më e vështira për t’u kuptuar, b*tha.

E në përfundim të opinionit të tij thekson se politikanët shqiptarë i bëjnë punët me b*thë.

Opinioni i plotë:

Metoda më e efektshme për t’iu mësuar të huajve gjuhën shqipe është duke nisur nga fjalët themelore për komunikim, ato që përmbajnë thelbin e leksikut dhe të psikikës shqipe. Ndër këto fjalë veçohet si më e rëndësishmja, por edhe më e vështira për t’u kuptuar, b*tha Duke lënë mënjanë delikatesën dhe etiketën e panevojshme, studimi i b*thës dhe nuancave të saj, përvetësimi i bashkërendimeve të saj idiomatike të bind se ajo jo vetëm që duhet nxjerrë nga pozicioni i panevojshëm dhe arbitrarisht i diktuar si tabu, por edhe të ngrihet në lartësinë e fjalëve më të vyera të gjuhës. B*tha përdoret për të shprehur aftësi intelektuale, gjendje emocionale, status shoqëror, cilësi morale e mundësi fizike të pakufizuara. Për shembull për një njeri që e di veten më të zotin nga ç’është në të vërtetë, themi që është b*thë e zgjuar ose i zgjuari i b*thës.  Nëse ai kërkon të përfitojë më shumë se i takon dhe ne jemi në gjendje t’ia kuptojmë qëllimin e të mos e lemë ta arrijë, themi i di b*tha, ndërsa kur është i pangopur me ato që kërkon e quajmë b*thëmadh. Ndoshta kjo të bën të mendosh që b*tha shpreh mungesë aftësish, por kjo nuk është gjithmonë e vërtetë. Sepse, kur duhet zotësi për të bërë një punë të vështirë, qoftë mendore, qoftë fizike, thuhet do b*thë ajo punë. Pra po s’pate b*thë nuk je i zoti. B*tha është zotësi, apo jo? Edhe po, edhe jo. Sepse, nga ana tjetër, kur e bën diçka më b*thë domethënë që e bën keq. Pra bYtha është edhe aftësi, edhe paaftësi. Prisni pak. Kur e bën diçka me bYthë mund të ketë edhe kuptimin që e bën shumë kollaj. Për shembull në fjalinë: Punën e ministrit, mo? Unë e bëj me b*thë. Në kuptimin që e bëj kollaj fare, pa u menduar. E njëjta fjalë, e njëjta shprehje, ka disa kuptime të kundërt me njëri-tjetrin. Sidoqoftë, b*tha është sinonim me kurajon, guximin, forcën morale dhe intelektuale. Një njeri pa këto cilësi s’ka b*thë, ose s’ia mban b*tha – nga ku del edhe se bytha ka kapacitet mbajtës. Siç ka edhe kapacitet ndenjës kur themi s’ka b*thë ku të rrijë për diçka që nuk durohet. Më një fjalë, b*tha është element i domosdoshëm për të cilin duhet të kujdesemi ta mbajmë sa më të shëndetshëm. Prej këtej del edhe urimi shëndet e b*thë të forta, një nga rastet e rralla kur b*thës i referohet në numrin shumës. Ca njerëz kanë qëlluar pa fat në këtë drejtim, sepse e kanë bythën e butë, jo të fortë. Këta quhen bYthëpambuk, në kuptimin që s’janë mësuar me vështirësi. Pra, bYthë e fortë, është mirë, b*thë e butë, si pambuk, është keq. Më e mira fare është që b*thën ta kesh të fortë e të mprehtë duke synuar që të arrish diçka thuajse të papërfytyrueshme, siç mund të jetë prerja e spangos, ose të paktën e fijes së perit. Kjo, më tepër se sa forcë, kërkon taktikë, zgjuarsi dhe imagjinatë. Po i pate, atëherë ta pret b*tha spangon. Por kujdes në mprehjen e bythës, sepse ka raste kur mbetesh pa bythë fare, sado që të përpiqesh ta ushqesh, duke u kthyer në një nga ata njerëz që, ha e ha e bythë s’ka. B*tha është organ shumë i ndërlikuar.  Ajo përdoret edhe për të folur, edhe për të dëgjuar. Kur dëgjon me bYthë nuk para ja vë veshin atyre që fliten. Kjo ndoshta edhe ngaqë tjetri po flet me bythë, domethënë po ia fut kot, ose po flet shumë, pra bën dërr-dërr si bytha e Zdërres ose është bytha e Zdërres. Nuk është zbuluar ende kush ka qënë Zdërrja dhe pse i është bërë b*tha aq e famshme. Ca njerëz bëhen aq të mërzitshëm sa që të çajnë b*thën, megjithëse ti e ke në dorë vetë të mos e çash bythën duke u bërë tip b*thmosçarës, që është shqipërimi i fjalës indiferent. Dhe, meqë ra fjala, bytha mund të çahet ose mund thjesht të plaset, por kur nuk ndodh asnjë nga këto kuptimi është i njëjtë – nuk çan b*thë, ose nuk i plas b*tha. B*tha mund të griset ose të rripet, po kujdes se po të ndodhi ndonjë nga keto, pra po u katandise bythëgrisur ose b*thërrjepur, atëherë do ta kesh punën keq se do kesh mbetur pa brekë në b*thë. Kjo iu ndodh të gjithë atyre që shpenzojnë pa u menduar dhe i bëjnë paratë b*thë, aq sa s’kanë të hanë, ose siç thonë andej nga Korça, iu zë b*tha pezhishka. Megjithatë, të qënit pa brekë në bythë nuk është njëlloj si të qënit thëzbuluar. Ndërsa e para tregon varfëri, e dyta tregon pakujdesi për të fshehur diçka që nuk që të ta shohin apo ta marrin vesh të tjerët dhe që s’ka fare nevojë të jetë vetë b*tha. Duhet pasur kujdes me lëvizjet e b*thës. Pavarësisht se dikush mund të të nxisë të lëvizësh bythën, domethënë të fillosh të punosh, po u binde mund të bëhesh b*thëlëvizur, i paduruar, zevzek. Dhe po u cilësove si b*thëlëvizur mund të dalë që ke probleme karakteri dhe nuk i përmbahesh fjalës, ose si i thonë ndryshe, e dredh b*thënsa andej këndej. Prandaj është më mirë që ta mbash bythën drejt. Eshtë interesant se si Shqipëria, një bythë vend, ka kaq shumë shprehje me b*thë. Ne rrijmë të gjithë bythë më bythë, ngjeshur me njëri-tjetrin dhe vrasim mendjen pse na ka rënë bytha në ujë, na ka zënë belaja. Ndoshta ngaqë ne vetë kërkojmë bythë viçi, domethënë kërkojmë gjëra të mëdha pa u munduar shumë, por edhe ngaqë secili prej nesh shikon b*thën e vet, duke menduar që ta mbajmë të keqen larg b*thës sonë. Ose ndoshta ngaqë politikanët i bëjne punët me b*thë.”