VIDEO/ “E dija mrekullinë e Teatrit, por JO atë të sheshit”
Nga Juli Emiri*
Aty njoha nje plakë 90 vjeçare që rri çdo ditë deri sa errësohet, se pastaj nuk mund të shohë më rrugën
Aty njoha një të ri që bëri monologun më të bukur të jetës duke iu lutur policit të hiqte kapelen
Aty njoha një shëndetlig që kish kaluar atak dhe që prej se erdhi aty nuk u sëmur më
Aty njoha një besimtare që bën lutjen e mëngjesit në sheshin ku e ka gdhirë
Aty njoha një pensionist që jep çdo muaj një pjesë të vogël nga pensioni, që teatri të ketë drita për shfaqje
Aty njoha një nënë të re që na sjell ushqim në katër të mëngjesit
Aty njoha një grua që vishet gjithmonë me taka, edhe kur përleshet me policët
Aty njoha nje sociologe që e kishte të vështirë të ngjitej në skenën e teatrit, se i dukej vend i shenjtë
Aty njoha një çift që nuk kishin mundur të bënin fëmijë, e kjo i kish lënë të dashuruar si adoleshentë
Aty njoha një arkitekt që kujdesej për teatrin si për prindërit e tij të sëmurë
Aty njoha nje pedagoge që bën tualet para fotos së mëngjesit për të fshehur rrathët e pagjumësisë
Aty njoha të shoqen e një inxhinieri,i cili i kish thënë asaj se teatri ka muret më të drejtë
Aty njoha një endacak që zbuloi se kur këndonte nuk i merrej goja
Aty njoha një grua që sa herë vjen vendos një vazo me lule mbi tavolinë
Aty njoha një të moshuar i cili pastronte pluhurin nga poltronat si të pastronte ëndrrat e tij
Aty njoha një djalë të cilit një ditë iu desh të largohej, se ishte banor i Astirit
Aty njoha nje aktor shqiptar i cili shkeli për herë të parë në Shqipëri për të mbrojtur teatrin ku nuk kish performuar kurrë
Aty njoha një vajzë që zbuloi se shkruante bukur
Aty njoha një djalë që rregullonte çdo ditë ndriçimin, por nuk ishte elekriçist
Aty njoha një burrë që dinte të qante me lot fëmije
Aty njoha një adhuruese të bukurisë që mendonte se kurrë nuk kishte qenë e bukur
Aty njoha një diplomat të suksesshëm që dikur ëndërronte të bëhej aktor
Aty njoha nje muzikant që udhëtonte natën maleve të jepte ndihma për tërmetin
Aty një piktor u dashurua me një balerinë turneve të natës dhe u bënë të pandarë
Aty njoha një ish të persekutuar që gënjente fëmijët për të ardhur aty, se ata nuk do e kuptonin
Aty njoha një mësues që na fotografon ne, por kurrë veten, që të mos humbë vendin e punës
Aty u rrita, ndonëse gjithmonë e kam menduar veten te rritur
Aty mësova që e vetmja mënyrë për të qëndruar lart është të tentosh fundin
Aty mësova se liria nuk ka pamje madhështie, por ka pamjen e zakonshme te njërit prej tyre
Aty mësova se kur pret agun me të ngjashëm nuk e ndien të ftohtin
Aty mësova ç’do të thotë të piqesh me të huaj që i njeh prej një jete
Aty mësova se idetë e mëdha nuk lindin në tryeza mermeri nën llampadarë të ndritshëm, por në qoshe me baltë nën dritën e hënës
Aty mësova se dhjetë janë më shumë se njëmijë
Aty mësova se në një hapësirë të mbyllur ka më shumë ajër se në një qytet të madh
Aty mësova se fryma është më e prekshme se njeriu
Aty mësova se heroi kishte pamjen e një burri me pantallona te shkurtra, të zverdhur nga pagjumësia
Aty mësova që mikrofoni është arma më e fortë
Aty mësova që veprat e mëdha lindin në shesh
Aty u mësova prindërve të besojnë tek unë
Aty zbërtheva fabulën e breshkës dhe lepurit
Aty mësova se koha është e dashura më besnike
Aty dielli bie çdo ditë nga ora 7 deri në 3
Aty pëllumbat vijnë çdo mëngjes të kërkojnë ushqim
Aty ka një pemë që e kanë tharë, por rrënjët i ka në tokë
E kam ditur prej kohësh mrekullinë që ndodh në skenën e teatrit, por nuk kisha ditur mrekullinë që ndodh në sheshin e teatrit
*Monologu i aktores Juli Emiri dje në emisionin “Tempora”, në RTV Ora