”Koha që unë të jem “egoist”, Alban Ramosaj heq dorë nga muzika: Dua të pastroj shpirtin nga ndotjet

Këngëtari Alban Ramosaj përmes një letre publike drejtuar fansave, thotë se ”koha që unë të jem “egoist” në mënyrë të vetë-ruajtjes time”. Ai nënvizon edhe se po kërkon të gjejë qetësinë e shpirtit, mes rrëmujës së fundit të krijuar në botën e tij artistike dhe të pastrojë shpirtin nga ndotjet muzikore që janë në treg. Këngëtari nënvizon edhe se ndjen përgjegjësi ndaj publikut, që t’i informojë ata mbi tërheqjen e tij. Këngëtari i hitit “Theje” nuk ka lënë të kuptohet nëse largimi i tij është i përkohshëm, apo bëhet fjalë për një dorëheqje përfundimtare.

Shkrimi i plotë

“Një Letër Për Publikun Tim Të Dashur Të “Koloseut”.

Gjatë jetës sime, kam jetuar me filozofinë e pëqafimit dhe ndjekjes së ëndrrave dhe aspiratave të fëmijës së brendshëm. Autenticiteti që artistët, veçanërisht muzikantët sjellin në veprat e tyre gjithmonë ka rezonuar thellë me mua. Megjithatë, kam kuptuar që pak nga pak, kam kompromentuar thelbin e asaj që përshkruan uni-n tim artistik.

Së fundmi, jam ndeshur shpesh me sfidën e shprehjes autentike artistike. Ndikimet e jashtme kanë pushtuar ngadalë, hap pas hapi hapsirën time kreative, kështu, duke fryer fort mbi flakën e qiriut që njëherë më dha motiv. Ajo që nisi si një ëndërr, një pasion i palodhur, ajo që më shoqëronte nga agimi deri në perëndim, ndjej që pas gati 10 vitesh, është duke u zbehur. Fusha e betejës në të cilën gjëndem, ka lënë fëmijën tim të brendshëm të-plagosur dhe të ndjeshëm, I gjakosur shtrirë në krahet e mia, duke shikuar drejt syve të mi, duke përshpëritur, “Te lutem, mund të vazhdoj ende, mund t’ja dal.”

Mënçuria shoqëron kalimin e kohës dorë për dore. Kam mësuar se të dorëzohesh në një betejë nuk është ekuivalente me humbjen e luftës, e kështu, tashmë di më mirë se sa të lejoj veten të “luftoj” në ambiente të padrejta apo “të pafavorshme”. Pra, është koha që unë të jem “egoist” në mënyrë të vetë-ruajtjes time. Është koha të riparoj mirëqenien time fizike dhe mendore, të pastroj shpirtin nga ndotjet qe i janë bërë. Megjithatë, ky vendim nuk është një vendim që mund të merrja vetëm në diskrecion- kam përgjegjësi, është një mesazh që duhet ta ndaj me ata që më kanë mbështetur mua në këtë udhëtim.

Mbështetja juaj e palëkundur, brohoritjet, duartrokitjet, sytë tuaj vëzhgues, veshët që dëgjojnë dhe mirëbesimi i të lënurit zemrat tuaja nën influencen e penës sime… më kanë mbajtur, dhe për këtë, ju jam më shumë se kurrë-mirënjohës, përgjithmonë.

Për publikun tim të dashur të “koloseut,” nëse do më njihnit personalisht, ndoshta do të thonit “Tipike Albanesque,” për mbylljen e këtij kapitull me një prekje dramatike. Por ju më njihni – unë lulëzoj në botën e dramës, pasi gjej një bukuri të caktuar poetike në të. Me mirënjohje të ndjerë dhe një ndjenjë të rinovuar qëllimi.