Fausto Salsano: Nga kërcënimi ndaj Ibrës te ndarja me Mançinin, rrëfimi i krahut të djathtë të trajnerit

Ishte si të shihje Frodon të ndahej nga Semi një hap larg Malit të Fatit. Fausto Salsano ka qenë krahu i djathtë i Roberto Mançinit për dy dekada të plota. Për herë të parë, në moshën 62-vjeçare, ai ka zgjedhur të mos e ndjekë në Al-Sadd, pas një udhëtimi të gjatë së bashku nëpër botë.

“Kemi qenë një trup i vetëm. Fillimisht si lojtarë te Sampdoria, dhe më pas mes Interit, City-t, Zenit-it, Galatasaray-t, Kombëtares dhe në Arabi, por tani do të doja të drejtoja një skuadër i vetëm. Jemi si dy të dashur që ndahen pas një kohe të gjatë. Do të vazhdojmë ta duam njëri-tjetrin. Gjatë viteve kam pasur shumë kërkesa, përfshirë një nga Mihajloviç në Bolonja, por qëndrova me Roberton”, shpjegon Salsano arsyen e kësaj ndarjeje profesionale.

Lidhja mes tyre u forcua në fushë. “Te Sampdoria, kur nuk i pasonin topin siç duhej, ai të vinte në shënjestër, por me mua nuk konfliktohej. Edhe si zëvendës, ndonjëherë më delegonte mua të flisja me presidentët. Jam i zoti në marrëdhëniet me të tjerët”. Kur pyetet për lojtarin më të vështirë për t’u menaxhuar, ai përgjigjet pa hezitim: “Do të thoja Ibrahimoviç. Nëse Interi fitoi titullin e vitit 2008, një pjesë të meritës e kam edhe unë. Para atyre dy golave në Parma, ne u stërvitëm bashkë gjatë gjithë javës”. Ibra po kthehej nga një dëmtim dhe kërkoi të stërvitej vetëm me Salsanon për pesë ditë. Mançini ishte skeptik, por Salsano e bindi të luante të paktën ndeshjen e kontrollit. “Në autobus, Ibra më tha se do të ishte në stol. Ishte një shi i rrëmbyer, Roma po fitonte ndeshjen e saj, ndërsa ne ishim 0-0 në fund të pjesës së parë. Ai më thoshte ‘Nuk dua të futem’. Unë i përgjigjesha ‘Do të të gjuaj me shkelm nëse nuk futesh…’. Kështu vazhdoi gjatë gjithë nxehjes. Pjesa tjetër është histori: ai hyri në fushë pas 10 minutash, shënoi dy gola dhe njërin prej tyre ma dedikoi mua”.

Salsano kujton me nostalgji edhe lojtarë të tjerë të Interit si Veron, Zanetti, Figo dhe veçanërisht Adrianon. “Një kampion prej kristali. Vraponim bashkë nëpër pyje ose në fushat e golfit. Ai kishte nevojë të shfryhej. Vdekja e babait e shkatërroi. ‘Jam i lodhur’, më thoshte. Ishin vite magjike. Dhe atë titull që e quajnë ‘prej kartoni’, unë e ndiej si tonin”. Përvoja te Manchester City i sjell ndërmend Mario Balotellin: “Një gjeni i çmendur, por me zemër të mirë. Shigjetat dhe golat, fanella ‘Why always me?’ dhe asisti për Agueron ditën e fitimit të titullit. Dhe historia e jelekut që nuk e vishte dot, e cila bëri xhiron e botës. Unë përpiqesha ta ndihmoja, por ai nuk e kuptonte se si vishej. Më kujtohet edhe goditja me takë para portës në Amerikë dhe zëvendësimi i menjëhershëm. Ai nuk e kishte dëgjuar bilbilin e gjyqtarit”. Sipas tij, Mançini është një gjeni në zgjedhjen dhe bindjen e kampionëve, me një përjashtim të vetëm: Van Persie te City. Marrëdhënia e tij me lojtarët ishte e afërt, siç tregon edhe për Tevez: “Luajmë futboll-tenis me baste. Kush humbiste, i dhuronte tjetrit një shishe amaro. Kam plot të tilla në shtëpi. Fitoja shpesh”.

Miqësia e tij me Diego Maradonën lindi në shtator të vitit 1984, në ndeshjen Napoli-Sampdoria 1-1, ditën e golit të parë të Diegos në Serie A. “Shënova edhe unë. Ai më dhuroi fanellën e tij dhe bëmë një foto që ende më emocionon. Atij i pëlqente loja ime dhe ishim shumë të lidhur. Më mungon”. Nga vitet me Galatasaray-n, ai veçon fitoren 1-0 ndaj Juventusit në dhjetor 2013, në një ndeshje të luajtur nën dëborë që i eliminoi italianët nga Champions League.

Për aventurën me Kombëtaren italiane, ai thekson çelësin e suksesit në Kampionatin Evropian. “Morëm një grup djemsh të lënduar, të inatosur, dhe u thamë të buzëqeshnin. Kishte liri maksimale. Kishte darka mes stafit dhe lojtarëve ku flitej për gjithçka, harmoni, dëshirë për të ardhur në Coverciano. Thirrëm Verrattin e dëmtuar, duke e ditur se do ta rikuperonim. E quaja ‘inxhinieri’, ndërsa Jorginho ishte ‘profesori’. Nuk harroj as Immobile, i masakruar nga të gjithë, por për ne ishte thelbësor”. Ai kujton me dhimbje humbjen me Maqedoninë e Veriut dhe heshtjen e pafund pas ndeshjes. Një kujtim i veçantë është për Gianluca Viallin: “Kur ishim me Italinë, ai kishte frikë të flinte vetëm. Unë, Lombardo dhe Mançini shkonim dhe i rregullonim batanijet. Humbja e njerëzve si ai dhe Mihajloviç ishte një goditje e rëndë”.

Në fund, Salsano reflekton mbi karrierën e tij pa keqardhje. “Babai im ishte kujdestari i fushës së Cavese, kam luajtur më shumë se 350 ndeshje në Serie A, kam fituar 5 Kupa Italie me Romën dhe Sampdorian dhe Kupën e Kupave me blucerchiati. Do të doja të kisha fituar titullin e 1991 me miqtë e mi. Pjesa tjetër ka qenë një udhëtim mes kampionësh. Tani dua të transmetoj përvojën time: nëse dikush ka nevojë për ndihmë, unë jam këtu”.