Dy mbitregime nga Mimoza Ahmeti

(Botuar me 29 Prill 1998 në KOHA JONE)

Dy mbitregime nga Mimoza Ahmeti

Eterni

Ishte dhimbja e kokës, ajo që do të dërgonte idenë, nga më të rëndat zvetnuese, të asaj që, e ndërtuara në formë intrige, jep në të gjitha gjasat vetëm vdekje. Eterni. Kjo dëshirë për të jetuar sapo më kundërshtoi. Eci në shtatë palë rrugë si e ndërkryer. Por është fakt: intriga sapo mbuloi një pjesë të mendjes sime, por jo si veti e imja, si teptisje që ka marrë kot gjithandej. Qytetit. Unë dua të ndaloj këtë vërshim, por e shoh se e keqja është ngjallur. Ndez një cigare. Edhe një. Edhe tjetër. Të gjitha cigaret digjen për të ndalur intrigën dhe, kur nuk digjen për këtë, vazhdojnë të digjen sepse ndezja ka filluar pikërisht për këtë. Ishte një kohë… një kohë e artë, një kohë imja, një kohë që bëra sipas meje dhe pa intrigë… Tani, sa nevojë kam të çlodhem, të bie në rrjedhën e kohës si eterni imja.

E di që ai do të më marrë shpirt, ngaqë nuk pranoj të rroj sipas intrigës. Tani plotësisht nuk do të mundem dot më. Tani vdekja burimisht i ngjan jetës, para një jete me intrigë. Sepse e shijoj domethënien pa të, krejt papritur, si një trup që në fizikë, kurrë nuk e kuptoja, ndodhej jashtë sistemit, tani unë ndodhem larg intrigës, madje ajo nuk më përdor për të referuar (të kem shpëtuar kaq shumë?)

Ndërkohë dhimbja e kokës u bë vetë koka: nuk dhëmb ngaqë është pushtuar nga dhimbja, ndërsa zemra, kjo vajzë e vogël (zemra ime është një vajzë e vogël) u kapit gjithë ditën nga zhurma e avlëmendit të intrigës.

Unë nuk dua të kuptoj! Unë nuk dua ta di! Unë nuk dua të ma tregojnë! Ai më kap për supesh. Më pështet, duke më vrarë, pas një muri. Më thotë: – Dëgjo këtu! Kthej kryet. Nuk dua ta dëgjoj. Më thotë: – Duhet ta dish! Kthej kryet nga ana tjetër. Nuk dua ta di. Më kap nga mjekra, por jo me kapje, me shqyerje.- Më dëgjo! ulërin. Por unë nuk dëgjoj ulërimë. Sytë i mbaj në një vend të pacaktuar, ku ruaj përmbajtjen e të gjithave me veten time, pa mbajtur gjë.

Ai do të ma përfshijë këtë pikë të pacaktuar. Do të ma rrëmbejë. Ta bëjë të tijën. S’e kisha ditur që jeta e tij sillej rreth kësaj, rreth asaj pike që unë e vendos ku të dua, pa vend. Rreth asaj pike ku gjak pikoi jeta ime dhe e fshiva nga turpi se ra në një vend. Tani rri shtrirë. Lodhja është fitorja ime. Por unë nuk dua të fitoj. Nuk dua të pikoj. Nuk dua kurrfarë historie. Dua vetëm të mbështes vështrimin ku të dua. Të mos jetë vend. Të mos ma mbajë dikush, nga supet, nga mjekra, apo nga ulërima. Atë shkujdesje imagjinare që krejt pa anë e mirëfilli bie ku të dojë. Një intrigë e tmerrshme kaloi. Sapo më preku brinjët me sharrat e kithëta të mallit të një të vdekuri që do të ma fokusojë vështrimin dhunisht mbi fytyrën e tij. Eterni! Përtej intrigës, gjithë ç’më takon është shpirt. /Prill 1998/

Performancë

Kam kënaqësinë të ndodhem në të. Më duket ëndërr, tanimë e parë, por aftësia e saj për të më mbajtur ia kalon ëndrrës, sepse tani ajo po merr shijen e jetës. Do të thosha se eleganca e kujdesit do të më shpinte deri aty sa unë ta merrja këtë dhurim përsosës nga dikush mëse zakonshëm, që ne intimisht do të kujtonim të ishte “i dashur”, në kuptimin e atij që të merr mëndtë (ndoshta dhe jetën). Por jo, falë zotit. Nuk ndodhi kështu. Ndodhi pikërisht një mbrëmje, kur ora kishte ndryshuar (nuk i gjej pikë kuptimi ndryshimit të orës deri atë orë), por atë orë kuptova se orët mund të ndryshojnë si të duash, madje ndryshimi i tyre krijon kohën, të gjitha hapësirat në veçanti, me të gjitha llojet e orëve si njësi veçantuese. Ishte një orë e paketuar mrekullisht në tiparet e mia, të cilat performonin me përsosuri atë ndjesi, që, unë, pa asnjë qëllim të aftësuar nga ndonjë “i dashur”, po shkoja në takim. U ulëm. Nuk ishte lokal, karrige apo tryezë. Ishte konstruktuar gjithçka sipas performimit të ndjenjës paraprake, bërë kushedi sa më parë nga mjeshtër tradite, që unë dhe ai tjetri të takoheshim dhe, imagjinoni: nuk kisha asgjë për t’i detajuar, madje nuk kisha frikë se mos ai tjetri detajonte diçka.

Relakse të tilla janë dhurim nga qielli, për një vendndodhje si Toka. Bëhet fjalë për një kafe pasditeje. Një kafe e mirëfilltë pianobari – relaksuese. Një kafe e cila nuk të detyron të dashurosh, më në fund. Një kafe ku mund të pish një kafé.

Ai më bëri një pyetje, interrogativin e së cilës nuk e kujtoj. Po ashtu edhe një. Me të njëjtën cilësi. I thashë se më pëlqente e ndërtuara e përgjithshme në këtë mënyrë.

Pashë një vetull të ngritur. Paralajm i interrogativit të fundit, të cilin, çuditërisht, si shije e kujtoj:

Donte të dinte ndonjë pakënaqësi timen.

E kuptova se kërkonte nga unë ndonjë detaj. Qoftë dhe një grimëz detajuese.

Me gjithë kundërsensin ndaj gjendjes, rrëmova në hapjet e mia, pastaj kërkova ndonjë mbyllje (të tilla nuk kish), më në fund iu përgjigja: – Zotëri, ju betohem, nuk kam. Atëherë ai ngriti vetullën tjetër, si të ishte ironiku i interrogativit të mëparshëm, kuptimi i të cilit mund të përkthehet: Lëri këto! I lashë. Rrëmova përsëri shkujdesur, sepse gjithçka dukej hapur: Nuk kam, iu përgjigja.

Atëherë ai me një lodhje të dukshme më besoi. Ndoshta ishte lodhja e tij, ndoshta dukshmëria e besimit, ajo që më bëri të them diçka të panjohur, ndjeshmërisht prej kohësh e rritur tek unë (o zot, gjithë mëshira ime për veten time!) Më falni, por mbase kërkoj diçka veçanërisht torturonjëse, por që e dua shumë, shumë. Jo vetëm nga ju. Nga të gjithë miqtë e mi. Diçka që më…

– Çfarë? – më ndërpreu ai me sy të çoroditur. Performancë i thashë. Performancë, – dhe ndjeva se nuk dija plotësisht çfarë po thosha ndërsa ndjeja.

Përmes ngatërrimit të orëve, në një mbrëmje kur temperatura ishte kaq e ngjashme me ndryshimin e orës, u ktheva në dhomë. (Rrugës më dukej sikur ecja nëpër të gjitha orët e ndërrueshme të njësive.) Hapa fjalorin: Performancë, performancë… Nuk paska ndonjë lidhje.

1. Kryerje. 2. Shfaqje, koncert. 3. Veti, cilësi fluturimi. Thelloja vështrimin në ato fjalë, por zemra ime sakaq kryente ndërrimin e të gjitha njësive, si orë, si kohë, apo si të doni, ku fraksionet rrëshqisnin ndaj njëri-tjetrit duke dhënë pafundësisht jetën… Performimin. /Mars 1998/