Rudina Xhunga: Parashqevi Simaku rrëfehet për KOHA JONE

(Botuar me 4 maj 1997)

Rudina Xhunga: Parashqevi Simaku rrëfehet:

Na thoni një datë që e veçoni nga të tjerat?

Dita e të dashuruarve. Në 14 shkurt ’96, Robert, im shoq, më propozoi martesë. Atë mbrëmje shkurti ai më ftoi ne restorantin Xhons të Beverly Hills, ku më dhuroi unazën e familjes së tij. Më pas mësova se po në atë restorant ishte martuar dhe Merilin Monro.

Ju e kishit njohur pak ditë më parë si në përralla, apo prej kohësh ju i ishte kthyer në obsesion martesa me të?

Nuk pata ndonjë romancë dashurie, sepse e vetmja dashuri që më ka lindur, më zhvillohet dhe besoj s’do më vdesë kurrë, është muzika, por s’kam harruar kurrë se në jetën time familja zë një vend të rëndësishëm. Njohja jonë erdhi për shkak të punës së përbashkët. Ai ishte instrumentist, i binte kitarës dhe këndonte në grupin, ku e shoqëruar nga 6 muzikantë unë këndoja. Ndërsa po i jepnim dorën e fundit punës për të përfunduar albumin tim, më pyeti një ditë nëse mund të dilnim bashkë.

Përgjigja juaj ishte menjëherë po?

Një shqiptare nuk thotë menjëherë po. Qoftë dhe në Amerikë. Unë kujtoj t’i kem thënë: “Puno me mua, ose dashurohu me mua”, ndërsa ai m’u përgjigj se nuk do t’i pëlqente t’i ndante. Ai është shumë simpatik dhe unë duke lënë refuzimet mënjanë, i shpjegova se pranoja, por më parë duhet të respektonte traditën e vendit tim, pra t’i kërkonte dorën e vajzës prindërve të mi me anë të një letre. Kjo në fillim s’i pëlqeu shumë, por duke shkruar një letër të gjatë, të gjatë, nisi t’i dukej gati zbavitës fakti që po u shkruante dy njerëzve të panjohur, kundrejt të cilëve ndjente detyrim shpirtëror. Prindërit e mi i kthyen përgjigje pas dy javësh dhe pasi u prezantova në familjen e tij, për të dy nisi një jetë tjetër, një jetë e përbashkët që na duket sikur do të vazhdojë përjetësisht. Me kohë, kam kuptuar se ia vlen të ndash jetën tënde me një njeri të mrekullueshëm si Robert.

Robert është i mrekullueshëm pse është i bukur, apo ka të tjera veti dhe karakteristika të padukshme për syrin e të panjohurit?

Është vështirë të flasësh për burrin tënd, por ajo që më duket kryesorja është ndjeshmëria e tij, ngrohtësia njerëzore me të cilën të rrethon, dashuria që të dhuron.

Ju e kishit thirrur ngaherë në ëndrrat tuaja një njeri si ai?

Unë kisha shkruar një listë dikur, me 10 veti që duhet t’i kishte bashkëshorti i ardhshëm. Robert ka 13.

Pra në vitin ’92, kur u larguat nga Shqipëria ishit pothuaj e bindur, se, askush këtu nuk do mund të qe i denjë për listën tuaj 10-kërkesëshe?

Nga Shqipëria ika zemërthyer prej lidhjes me një njeri i cili dukej se ecte në një rrugë krejt të kundërt nga imja. Kur kuptova se sado të përpiqesha rrugët tona s’do e kishin kurrë një pikë të përbashkët, sakrifikova dhimbjen time, për t’u larguar drejt së panjohurës, por jo me ide krejt të paqarta, pse ajo që gjithmonë më ka udhëhequr, ka qenë ambicia për të ecur në rrugën e artit.

Tani që jeni mirë ç’kujtoni nga koha kur ishit keq?

Unë jam munduar të ruaj nga ajo histori dashurie vetëm të mirat, të bukurat, të cilat i kam bërë pjesë të jetës sime. I jam mirënjohëse atij njeriu për ç’më dha dhe kam hedhur në harresë gjithë vuajtjet dhe dhimbjet.

Ç’e bënte të pamundur lidhjen tuaj?

Mospasja e idealeve të përbashkëta.

Ideali juaj ishte muzika. Po i atij?

Politika. Unë i jam dedikuar e gjitha idealit tim dhe them se nuk do e braktis kurrë. Për të s’di gjë.

Njeriu që s’doni t’i përmendni emrin, është pra një aventurë e harruar?

Ndjenja për të ishte plotësisht dashuri.

Pra dhe kur zemra thyhet njëherë, sipas jush ngjitet sërish. S’ka gjë të pariparueshme?

Ka gjëra më të rëndësishme në jetë se dashuria.

Si për shembull martesa?

Jo pikërisht ajo. Për mua më e rëndësishme ishte riedukimi i vetvetes. Nëse ke synim të ecësh para, shumë para, të duhet të mos e harrosh të shkuarën, por të mos guxosh kurrë të kthesh kokën pas. Në të kundërt rrëzohesh.

Ju keni kaluar gjithë vështirësitë e mundshme dhe tani bëni zonjën elegante dhe të qetë, apo pavarësisht nga ndryshimi i emrit keni ngelur Parashqevi Simaku?

Deri tanimë unë kam mësuar, eksperimentuar, gabuar, dhe pësuar. Tani po nis jetën e vërtetë.

Tregoni një gabim tuaj sentimental, pse ai ndikon dukshëm tek puna, sidomos kur puna është arti.

Jam zemërbutë dhe duhet ta kenë shkelur me mua. Kaq.

Pa emra?

Sigurisht.

P.sh. Gjebrea?

Kam qenë shoqja e tij dhe e kam pasur shok.

Lidhja jonë e vetme ka qenë fakti që ishim të dy artistë.

Pra sipas jush thashethemet e pazakonta kanë krijuar një imazh irreal për ju?

Thashethemet për artistët janë nga më të paimagjinueshmet, por unë mundohem t’i marr për kompliment. Madje të tilla ngacmime për mua dikur ishin bërë pjesë e jetës, aq sa gjatë qëndrimit në Amerikë, ndjeja se më mungonin.

Shkollën tetëvjeçare dhe të mesme në Kavajë. Mandej befas e famshme dhe më tej studente e dramës. Një gjah i mirë për thashethemet…

Unë jam vajzë e dy prindërve që si shumë të tjerë në Shqipëri nuk kanë pasur mundësi të përfitojnë nga puna e tyre. Kësisoj më është dashur të luftoj si për ëndrrat dhe për bazën ekonomike. Jam munduar sidomos të ndihmoj mesa mundem familjen time Babai dhe nëna ime janë dashuria dhe mbështetja shpirtërore më e madhe që kam pasur ngaherë. Atyre iu dedikoj jetën dhe ëndrrat e mia. Ata ishin artistë të lindur dhe kultivuan e lejuan tek unë ndjenjën artistike, megjithë thashethemet dhe ngacmimet e zakonshme që më rrethonin, e që asnjë prind s’dëshiron t’i dëgjojë për bijën e vet. Unë nuk kam bërë asnjëherë me ta artisten por fëmijën e përulur, vajzën që lan pastron shtëpinë, që s’del, kur ata nuk duan që para se të futet në shtëpi nga shfaqja, fshin trukun që ata s’e durojnë dot, që ju kërkon kohë, pak kohë për martesë, duke ju premtuar se padyshim një ditë do t’i gëzojë si cilado vajzë prindërit e vet me martesën e aq pritur.

A ju ka kërkuar nëna juaj të martoheshit me ndonjë djalë të mirë në Kavajë?

Si jo. Madje më kishte zgjedhur një djalë simpatik, nga familje e mirë, që sipas saj ishte ideali.

Mendoni se do të vazhdonit të këndonit me djalin nga Kavaja?

Mendoj se do të kishte nisur dhe ai të këndonte duet me mua.

Nëna juaj s’është penduar që ua la kohën të cilën kërkonit?

Prindërit e mi janë të kënaqur nga zgjidhja ime, madje një mbrëmje nëna më hapi dy valixhe ku ishin ruajtur ato që kishte blerë me rrogën e 15-ditëshit për pajën time. U lumturova dhe i premtova se do i merrja të gjitha në Amerikë. Kur blinte ato duke kursyer nga ushqimi i përditshëm, me siguri ajo ka ëndërruar për të bijën një burrë si ai që unë kam tani. Ndaj jam e lumtur që e bëra të lumtur.

Robert është shqiptaro-amerikan?

Prej 100 brezash amerikan.

Çfarë i treguat nënës suaj për Robert, kur e sollët në Shqipëri?

I thashë se jemi të dy heronj, pse prej ditës që jemi njohur bashkë, nuk jemi ndarë asnjë moment dhe kjo jo vetëm që nuk na lodh, por na lidh më shumë. Bashkëpunojmë, shumë. Bashkë punojmë, bisedojmë, argëtohemi dhe nuk e kuptojmë s’i kemi bërë kur nuk njiheshim.

Ju duket e pamundur ekzistenca e të tretit, fëmijës?

Fëmija është i mirëpritur, po erdhi, por për ne të dy do të qe mirë të mendonim ende për të ardhmen tonë profesionale, para se ai të na trokasë në jetën e përbashkët. Robert është lauruar në ekonomi, është një instrumentist i shkëlqyer, por e ka lënë në pritje karrierën e tij duke m’u përkushtuar mua, pse ka shumë besim te talenti dhe dëshira ime për të ecur. Ne porsa kemi përfunduar një album “Fluturoj brenda tempullit tim” ku këngët janë shkruar dhe kompozuar 80% nga unë dhe 20% nga ai.

Ju në Shqipëri vetëm keni kënduar. Tani si keni mundur dhe të kompozoni?

Më parë unë nuk e kam provuar. Në Amerikë kam studiuar dhe punuar duke mundur së fundi të kompozoj, sidoqoftë jo krejtësisht vetëm. Krahë më ka dhënë sidomos kënga popullore shqiptare që e kam kënduar për aq kohë në Shqipëri.

Dhe në Amerikë fillimisht?

Po në Amerikë më ftoi një familje dibrane e cila më lidhi një kontratë pune në restorantin e saj në Nju Jork. Vetëm se nuk këndova ato këngët e trishtuara popullore që linin shije të keqe, por shfrytëzova fillimisht repertorin tim të muzikës popullore dhe asaj të lehtë. Ndjenjat që përcillja te shqiptarët në Amerikë, fitimi fillestar, nisi të më pëlqente por pa harruar që sapo kisha hyrë, dhe duhej të vazhdoja. U njoha me Antoni Athanas, i cili është heroi i ëndrrës sime. Ai kishte arritur majat e suksesit dhe përderisa Amerika atij ia kishte dhënë këtë mundësi, pse të mos ma jepte mua. Ndaj i kërkova një mendim të sinqertë dhe ai së pari më këshilloi hapin e parë, të mësoja gjuhën. Mandej më prezantoi me Stan Dragotin, të cilit i thashë se nuk kërkoja prej tij të më bënte artiste, por si thotë fjala e vjetër amerikane: “Fati është të njihesh me njerëzit e duhur në kohen e duhur”.

Për mua njeriu i duhur ishte ai, koha më ngelej ta përcaktoja. Për një vit jetova e vetme në Nju Jork, ku fillova një kurs intensiv gjuhe, të shoqëruar nga njohja e muzikës amerikane.

Si e siguronit financimin e kurseve?

Duke punuar padyshim shumë dhe duke dëshiruar shumë të arrij. Në Amerikë mjafton të duash dhe të dish të kërkosh atë që do e është i vetmi vend, ndoshta, ku cilido qofsh, s’ka ëndërr që s’të bëhet realitet.

Veç martesës suaj, jeta juaj sentimentale në Amerikë ka qenë e bardhë, e zbrazët?

Ka qenë e mbushur me eksperienca të ndryshme, por jo të rëndësishme. Dashuria e vetme që më mbante ka qenë afrimi tek ëndrra që sa më shumë i afrohesh aq më shumë të largohet. Unë kam temperament, di të kërcej, të josh, të vishem, mësohem shpejt me të renë, por të gjitha di t’i tregoj me masë, e aty ku duhet. I përkas një vendi konservator si Shqipëria, një familjeje ku nëna rrinte në radhë për ushqimin tonë, ndaj s’ka si të mos e njoh ndjenjën e masës.

Si tentuat mandej Hollivudin?

Një profesor imi, pasi nisa të këndoj anglisht në restorantet amerikane më këshilloi: “Simaku provo Hollivudin. Konkurrenca duhet parë në sy që të përballet dhe konkurrenca e artit është Hollivudi.” Takova sërish z. Dragoti që u shokua nga anglishtja ime dhe më ndihmoi duke më prezantuar me njerëz që dikur për mua ishin copëza të ëndrrës, e cila në sajë të dashamirësisë së njerëzve që kisha rrotull dhe këmbënguljes sime, po bëhej realitet.

Ka aq shumë amerikanë që këndojnë. Pse një shqiptare duhet të fitojë lojën në tokën e tyre?

Sepse ata janë të gjithë njësoj. Unë jam ndryshe, muzika ime, të kënduarit tim, folklori i vendit tim, shpirti im, ambicia ime është ndryshe, është shqiptare. Një origjinalitet ngaherë e kudo mirëpritet.

Ju jeni e mirëpritur në Amerikë?

Kam 4 vjet që jetoj atje. Pas kaq kohësh munda të arrij në pragun e ëndrrës amerikane për të qenë dikush. Tani për mua dera është e hapur. Puna është në do futem me këmbën e majtë, apo atë të djathtë.

Dhe ndërsa gjendeni në prag të ëndrrës befas ju e lini mënjanë për t’iu kthyer të shkuarës, Shqipërisë.

Shqipëria është vendi të cilit i përkas unë dhe gjithë ç’do mund të realizoj në jetë. Më është dukur këto kohë se isha gati profesionalisht të nisja koncertet në Europë dhe si pikënisje do të ishte vendi im. Situata përkohësisht nuk më duket e përshtatshme, pasi punët s’duket se po shkojnë mbarë, por mendoj se vështirësitë si në jetën e një njeriu dhe në të një kombi janë pjesë e rimëkëmbjes. Unë nuk munda të jap këtu koncerte, por kjo s’do të thotë se s’do kthehem sërish.

Im shoq që është njëkohësisht dhe menaxheri im po lidhet me disa firma të huaja që do na mundësojnë shfaqjet në disa vende të Europës, dhe unë besoj se kënga popullore shqiptare e përpunuar, e moderuar, kënduar prej meje jo vetëm do të pëlqehet por dhe do të duartrokitet në skenat e Europës që e kanë njohur dikur këtë këngë nga zëri i paharrueshëm i Vaçe Zelës dhe duhet të vazhdojnë ta njohin e ta dallojnë nga muzika e popujve të tjerë, pse vërtet kënga jonë është ndryshe, është e bukur, është e mrekullueshme. Ajo është vetë fati dhe çelësi i suksesit për kë provon ta paraqesë në skenat e huaja dhe të pretendojë duartrokitje, lule dhe sukses. Unë kam investuar shumë për të ardhmen time. Kam harxhuar gjithë ç’kam fituar për edukimin tim profesional e atë njerëzor. Tani kam gjithë mundësitë jo vetëm për ta paraqitur shkëlqyeshëm vetveten, por dhe vendin tim, folklorin tonë të jashtëzakonshëm.

Besoni tek ato që thoni apo siç e treguat në skenën e festivali ju pëlqen ekzibicioni?

Në festival nuk bëra ekzibicion, por thjesht u kënaqa kur im shoq m’u afrua e më puthi ndërsa, këndoja për herë të parë bashkë me të, në një skenë ku ngaherë kisha qenë e vetme. Nuk jam ekzibicioniste. Besoj se nuk është i mençur ai që tregon përralla, por ai që bën përrallën realitet. Intervistoi: RUDINA XHUNGA