Fjalimi i Bill Klinton, drejtuar kombit amerikan për sulmin ndaj Jugosllavisë më 24 mars 1999, transkriptuar nga CNN 26 vite më parë

Populli im amerikanë, sot forcat tona të armatosura iu bashkuan aleatëve tanë të NATO-s në sulmet ajrore kundër forcave serbe përgjegjëse për brutalitetin në Kosovë. Ne kemi vepruar me vendosmëri për disa arsye.

Ne veprojmë për të mbrojtur mijëra njerëz të pafajshëm në Kosovë nga një ofensivë ushtarake në rritje.

Ne veprojmë për të parandaluar një luftë më të gjerë, për të çaktivizuar një fuçi baruti në zemër të Evropës, që ka shpërthyer dy herë më parë në këtë shekull me rezultate katastrofike.

Ne veprojmë për të qëndruar të bashkuar me aleatët tanë për paqe. Duke vepruar tani, ne po mbështesim vlerat tona, po mbrojmë interesat tona dhe po avancojmë kauzën e paqes.

Sonte dua të flas me ju për tragjedinë në Kosovë dhe pse ka rëndësi për Amerikën që të punojmë me aleatët tanë për t’i dhënë fund.

Së pari, më lejoni të shpjegoj se për çfarë po përgjigjemi. Kosova është një provincë e Serbisë, në mes të Evropës Juglindore dhe rreth 160 milje në lindje të Italisë. Kjo është më pak se distanca midis Uashingtonit dhe Nju Jorkut, dhe vetëm rreth 70 milje në veri të Greqisë.

Njerëzit e saj janë kryesisht shqiptarë etnikë dhe myslimanë.

Në vitin 1989, lideri i Serbisë Slobodan Millosheviç, i njëjti lider që nisi luftërat në Bosnje dhe Kroaci dhe lëvizi kundër Sllovenisë në dekadën e fundit, ia hoqi Kosovës autonominë kushtetuese që gëzonte populli, duke ua mohuar kështu të drejtën e tyre për të folur gjuhën e tyre, për të drejtuar shkollat ​​e tyre, për të formësuar jetën e tyre të përditshme. Për vite me radhë, kosovarët luftuan në mënyrë paqësore për t’i kthyer të drejtat e tyre. Kur Presidenti Millosheviç dërgoi trupat dhe policinë e tij për t’i shtypur ata, lufta u bë e dhunshme.

Vjeshtën e kaluar, diplomacia jonë, e mbështetur nga kërcënimi i forcës nga aleanca jonë e NATO-s, ndaloi luftimet për një kohë dhe shpëtoi dhjetëra mijëra njerëz nga ngrirja dhe uria në kodrat ku kishin ikur për të shpëtuar jetën e tyre. Dhe muajin e kaluar, me aleatët tanë dhe Rusinë, ne propozuam një marrëveshje paqeje për t’i dhënë fund luftimeve për mirë. Liderët kosovarë e nënshkruan atë marrëveshje javën e kaluar.

Edhe pse nuk u jep gjithçka që duan, edhe pse populli i tyre ishte ende i egër, ata panë se një paqe e drejtë është më e mirë se një luftë e gjatë dhe e pafitueshme.

Liderët serbë, nga ana tjetër, refuzuan as të diskutojnë elementet kryesore të marrëveshjes së paqes. Ndërsa kosovarët po i thoshin po paqes, Serbia vendosi 40,000 trupa brenda dhe rreth Kosovës në përgatitje për një ofensivë të madhe dhe në shkelje të qartë të zotimeve që kishin marrë.

Tani ata kanë filluar të lëvizin nga fshati në fshat, duke bombarduar civilët dhe duke u djegur shtëpitë e tyre. Ne kemi parë njerëz të pafajshëm të marrë nga shtëpitë e tyre, të detyruar të gjunjëzohen në baltë dhe të spërkatur me plumba. Burrat kosovarë tërhoqën zvarrë nga familjet e tyre, baballarët dhe djemtë së bashku, u rreshtuan dhe pushkatuan gjakftohtësisht. Kjo nuk është luftë në kuptimin tradicional. Është një sulm me tanke dhe artileri ndaj një populli kryesisht të pambrojtur, udhëheqësit e të cilit tashmë kanë rënë dakord për paqen.

Përfundimi i kësaj tragjedie është një imperativ moral. Është gjithashtu e rëndësishme për interesat kombëtare të Amerikës. Hidhini një sy kësaj harte. Kosova është një vend i vogël, por ndodhet në një vijë të çarë të madhe midis Evropës, Azisë dhe Lindjes së Mesme, në vendtakimin e Islamit dhe të dy degëve perëndimore dhe ortodokse të krishterimit.

Në jug janë aleatët tanë, Greqia dhe Turqia. Në veri, aleatët tanë të rinj demokratikë në Evropën Qendrore. Dhe anembanë Kosovës, ka vende të tjera të vogla, që po luftojnë me sfidat e tyre ekonomike dhe politike, vende që mund të përmbysen nga një valë e re e madhe e refugjatëve nga Kosova.

Të gjithë përbërësit për një luftë të madhe janë aty. Ankesat e lashta, demokracitë që luftojnë dhe në qendër të të gjithave, një diktator në Serbi që nuk ka bërë asgjë që nga përfundimi i Luftës së Ftohtë, por ka nisur luftëra të reja dhe ka derdhur benzinë ​​në flakët e ndarjes etnike dhe fetare.

Sarajeva, kryeqyteti i Bosnjës fqinje, është vendi ku filloi Lufta e Parë Botërore. Lufta e Dytë Botërore dhe Holokausti përfshiu këtë rajon. Në të dyja luftërat, Evropa ishte e ngadaltë në njohjen e rreziqeve dhe Shtetet e Bashkuara pritën edhe më gjatë për të hyrë në konflikte. Vetëm imagjinoni nëse udhëheqësit e atëhershëm do të kishin vepruar me mençuri dhe mjaft herët, sa jetë mund të ishin shpëtuar? Sa amerikanë nuk do të duhej të vdisnin?

Ne mësuam disa nga të njëjtat mësime në Bosnje vetëm disa vite më parë. Bota nuk veproi aq herët sa për ta ndalur atë luftë. Dhe të mos harrojmë se çfarë ndodhi. Njerëz të pafajshëm u grumbulluan në kampe përqendrimi, fëmijë të vrarë nga snajperët rrugës për në shkollë, fusha futbolli dhe parqe u kthyen në varreza. Një çerek milion njerëz u vranë, jo për shkak të ndonjë gjëje që kishin bërë, por për shkak të asaj që ishin. Dy milionë boshnjakë u bënë refugjatë.

Ky ishte gjenocid në zemër të Evropës, jo në vitin 1945, por në 1995. Jo në ndonjë film kokrra lajmesh nga koha e prindërve dhe gjyshërve tanë, por në kohën tonë, duke vënë në provë humanizmin dhe vendosmërinë tonë.

Në atë kohë, shumë njerëz besonin se asgjë nuk mund të bëhej për t’i dhënë fund gjakderdhjes në Bosnje. Ata thanë, ”

Sot, ne dhe 18 aleatët tanë të NATO-s ramë dakord të bëjmë atë që kemi thënë se do të bëjmë, atë që duhet të bëjmë për të rivendosur paqen. Misioni ynë është i qartë — të demonstrojmë seriozitetin e qëllimit të NATO-s në mënyrë që udhëheqësit serbë të kuptojnë imperativin e ndryshimit të kursit, për të penguar një ofensivë edhe më të përgjakshme kundër civilëve të pafajshëm në Kosovë dhe, nëse është e nevojshme, për të dëmtuar seriozisht kapacitetin e ushtrisë serbe që po përdoren të masakrojnë popullin e Kosovës.

Shkurtimisht, nëse presidenti Millosheviç nuk bën paqe, ne do të kufizojmë aftësinë e tij për të bërë luftë.

Tani dua të jem i qartë me ju, ka rreziqe në këtë veprim ushtarak — rrezik për pilotët tanë dhe njerëzit në terren. Mbrojtja ajrore e Serbisë është e fortë. Ajo mund të vendosë të intensifikojë sulmin e saj ndaj Kosovës, ose të kërkojë të na dëmtojë ne ose aleatët tanë diku tjetër. Nëse ndodh, ne do të japim një përgjigje të fuqishme.

Shpresojmë se z. Millosheviq do të kuptojë se kursi i tij aktual është vetëshkatërrues dhe i paqëndrueshëm. Nëse ai vendos të pranojë marrëveshjen e paqes dhe të çmilitarizojë Kosovën, NATO ka pranuar të ndihmojë në zbatimin e saj me një forcë paqeruajtëse.

Nëse NATO-ja ftohet ta bëjë këtë, trupat tona duhet të marrin pjesë në atë mision për të ruajtur paqen, por unë nuk kam ndërmend t’i vendos trupat tona në Kosovë për të luftuar.

A i justifikojnë interesat tona në Kosovë rreziqet për forcat tona të armatosura? Mendova gjatë dhe shumë për këtë pyetje. Unë jam i bindur se rreziqet e të vepruarit janë shumë më të mëdha se rreziqet e mosveprimit — të rrezikshme për njerëzit e pambrojtur dhe për interesat tona kombëtare.

Nëse ne dhe aleatët tanë do të lejonim që kjo luftë të vazhdojë pa përgjigje, presidenti Millosheviç do ta lexonte hezitimin tonë si leje për të vrarë. Do të kishte shumë masakra, dhjetëra mijëra refugjatë, viktima që do të qanin për hakmarrje. Tani për tani, vendosmëria jonë është e vetmja shpresë që populli i Kosovës duhet të jetë në gjendje të jetojë në vendin e vet, pa pasur frikë për jetën e vet.

Mbani mend, ne u kërkuam atyre të pranonin paqen dhe ata e pranuan. Ne u kërkuam atyre të premtonin se do të dorëzonin armët dhe ata ranë dakord. Ne u zotuam se ne, Shtetet e Bashkuara dhe 18 vendet e tjera të NATO-s do të qëndronim pas tyre nëse do të bënin gjënë e duhur. Ne nuk mund t’i zhgënjejmë tani.

Imagjinoni se çfarë do të ndodhte nëse ne dhe aleatët tanë në vend të kësaj do të vendosnim të shikonim nga ana tjetër ndërsa këta njerëz u masakruan në pragun e NATO-s. Kjo do të diskreditonte NATO-n, gurthemelin mbi të cilin ka qëndruar siguria jonë për 50 vjet tani.

Duhet të kujtojmë gjithashtu se ky është një konflikt pa kufij natyrorë kombëtarë. Më lejoni t’ju kërkoj të shikoni përsëri një hartë. Pikat e kuqe janë qytetet që serbët i kanë sulmuar. Shigjetat tregojnë lëvizjen e refugjatëve në veri, lindje dhe jug. Tashmë kjo lëvizje po kërcënon demokracinë e re në Maqedoni, e cila ka minoritetin e vet shqiptar dhe atë turk.

Tashmë, forcat serbe kanë bërë sulme në Shqipëri nga të cilat kosovarët kanë marrë mbështetje. Shqipëria ka një minoritet grek. Le të digjet një zjarr këtu në këtë zonë dhe flakët do të përhapen.

Përfundimisht, kyçi i SHBA-së aleatët mund të tërhiqen në një konflikt më të gjerë — një luftë me të cilën do të detyroheshim ta përballonim më vonë, vetëm me rrezik shumë më të madh dhe kosto më të madhe.

Unë kam përgjegjësinë si president për t’u marrë me probleme të tilla para se të dëmtojnë përherë interesat tona kombëtare. Amerika ka përgjegjësinë të qëndrojë me aleatët tanë kur ata përpiqen të shpëtojnë jetë të pafajshëm dhe të ruajnë paqen, lirinë dhe stabilitetin në Evropë. Kjo është ajo që ne po bëjmë në Kosovë.

Nëse kemi mësuar diçka nga fundi i shekullit, është se nëse Amerika do të jetë e begatë dhe e sigurt, ne kemi nevojë për një Evropë që është e begatë, e sigurt, e pandarë dhe e lirë.

Ne kemi nevojë për një Evropë që po bashkohet, jo duke u copëtuar. Një Evropë që ndan vlerat tona dhe ndan barrën e udhëheqjes. Ky është themeli mbi të cilin do të varet siguria e fëmijëve tanë. Kjo është arsyeja pse unë kam mbështetur bashkimin politik dhe ekonomik të Evropës. Kjo është arsyeja pse ne futëm Poloninë, Hungarinë dhe Republikën Çeke në NATO dhe ripërcaktuam misionin e saj. Dhe kontaktoi Rusinë dhe Ukrainën për partneritete të reja.

Tani cilat janë sfidat ndaj atij vizioni të një Evrope paqësore, të sigurt, të bashkuar dhe të qëndrueshme? Sfida e forcimit të një partneriteti me një Rusi demokratike, që pavarësisht mosmarrëveshjeve tona, është një partner konstruktiv në punën e ndërtimit të paqes. Sfida e zgjidhjes së tensioneve mes Greqisë dhe Turqisë dhe ndërtimi i urave me botën islame.

Dhe së fundi, sfida për t’i dhënë fund destabilitetit në Ballkan, në mënyrë që këto probleme të hidhura etnike në Evropë të zgjidhen me forcën e argumentit, jo me forcën e bombave. E di që gjeneratat e ardhshme të amerikanëve nuk duhet të kalojnë Atlantikun për të luftuar një tjetër luftë të tmerrshme. Është kjo sfidë me të cilën po përballemi ne dhe aleatët tanë në Kosovë.

Kjo është arsyeja pse ne kemi vepruar tani — sepse ne kujdesemi për shpëtimin e jetëve të pafajshme, sepse ne kemi një interes për të shmangur një luftë edhe më mizore dhe më të kushtueshme dhe sepse fëmijët tanë kanë nevojë dhe meritojnë një Evropë paqësore, të qëndrueshme dhe të lirë.

Mendimet dhe lutjet tona sonte duhet të jenë me burrat dhe gratë e forcave tona të armatosura, të cilët po e ndërmarrin këtë mision për hir të vlerave tona dhe të ardhmes së fëmijëve tanë.

Zoti i bekoftë ata dhe Zoti e bekoftë Amerikën.

Përgatiti: Albert Vataj / KJ

https://edition.cnn.com/ALLPOLITICS/stories/1999/03/25/clinton.transcript/