Historia e KJ/Me 27 Janar 1994 “Brezi 22”, poezi nga Andi Bejtja

“Pse plus, pse baraz me një grusht mjegull”

Është diplomuar për gjuhë dhe letërsi shqipe. Ka punuar si gazetar për një vit pranë Gazetës “Sindikalisti”. Deri para një jave ka drejtuar (kryeredaktor) për rreth 5 muaj gazetën e pavarur “Dita Informacion”. Botimin e tij të parë e shënon vëllimi me poezi “Fall”i sigluar me dy dyshat e “Brezit 22”.

Poezi të cilat po botojmë janë shkëputur nga vëllimi i tij i dytë i pabotuar. Duke respektuar dhe dëshirën e autorit ciklin po e botojmë nën siglën “Brezi 22”./ Redaksia/

Lindje

Ndodhesha në bark të nënës

Duke luajtur me qiellin e barkut të saj

Herë-herë yje përkëdheljesh më binin në kokën tullace

Dhe mbi gjuhën e lëngët vdisnin dhjetëra kuaj fjalësh

Që do të rilindin më vonë.

Ndjeja se po më formoheshin gishtërinjtë

Dëshira e madhe për të trokitur diku…

Sa guxova të mendoj papritur veten e gjeta burrë

Për pak do të isha bërë plak

Ndodhem në bark të nënës

Duke pritur të bëhem foshnjë

 

Pres të më ndodhë diçka e re

Çdo ditë

Pres të më ndodhë

Diçka e re

Diçka e pabesueshme

Diçka e jashtëzakonshme

Fundja fundi

Të jem një majmun i gëzuar

Majë një peme

Që botën e kundron me një

Buzëqeshje hyjnore, fillestare.

O Zot

Majmun u bëra

Por këtu s’’ ka asnjë pemë!

 

Shtrati yt i mbushur me imazhe meshkujsh

Tashmë ajo urë dashurie është shkatërruar

Po përderisa dhimbja jote

Akoma ka dy brigje

Unë do të vazhdoj të rrjedh si ujë

Nëpër shtratin tënd

Të mbushur me imazhe meshkujsh

 

Dashuria është orë

Dashuria është orë

Pa akrepa

Nuk dihet as fillimi

As fundi

Ishull pa det

Nuk dihet as fillimi

As fundi

Ishull pa det

Kohë pa kohë

Kapelë pa kokë

Kokë pa kapele

Dashuria është orë

Pa akrepa

Akrepa janë këmbët e tua

Kur ti bëhesh e mërzitshme.

 

Ëndrra ime endej…

Ëndrra ime endej

Në këmbët e tua

Hërë-herë

Ngjitej deri tek gjinjtë e zbehtë

Ëndrra ime endej

Në gjinjtë e zbehtë

Herë-herë

Ngjitej deri tek flokët e kërleshur

Ëndrra ime endej

Në flokët e kërleshur

Herë-herë

Ngjitej deri në qiell

 

Natë Vere

Kaq kohë hëna pret

Pret hëna

Të kalojë ndonjë re

Për të fshirë jargët e saj

Të arta.

 

Shtëpia jonë

Hija e babait përkund vetveten

Babai nuk din se ku ka shkuar

Në shtratin tim fle një mace e egër

Në pyll baret lakuriq e dashura ime ideale

Në kuzhinë një statujë më ngroh gjellën

Nëna qëndron gjithmonë prapa perdes

Me një kryq druri në dorë

Krishti troket në portën tonë

Duke na u lutur më kot

Që ta kryqëzojmë…

 

Dritaren e mbyll lehtazi, xhami përsëri thyhet

Dritaren e mbyll lehtazi, xhami përsëri thyhet

I mbyll sytë dhe shikoj kodra të virgjëra

Që përpiqen të kthehen me fytyrë nga dielli

Humbin të gjitha kohët

Dhe e djeshmja fle në shtrat me të nesërmen

Teksa e sotmja e djersitur ëndërron të shkatërrojë krevatin

Babai niset për udhë

E nëna shfleton albumin e fotografive

Dy rrokje të dehura shkëputen nga trupi i fjalës

Qëndrojnë me orë të tëra para pasqyrës

Krihen e lyejnë buzët me të kuq

Për t’i shpëtuar monotonisë e plakjes

Dielli s’ndriçon aty ku dua unë

E dashura ime

Nën barkun tënd një trëndafil i fishkur

Por përmbysja e madhe asnjëherë nuk ndodh

Sepse nervat tona mbajnë planetët.

 

Fjalët

Kur unë fle, flenë edhe fjalët

Flenë në kokën time

Ku gjenden peizazhe

Që nuk ekzistojnë

Flenë të kapura përdore

Pa u cenuar kuptimin e fjalisë

Unë këpus një degëz të dridhshme mendimi

E i kullos fjalët e përgjumura

Duke marrë rrugën për në zemër

Rrethuar me një paqartësi domethënëse.

Pse plus pse baras me një grusht mjegull

Ne lindëm nga një Pse

Dhe kërkonim të ishim Sepse

Por s’mund të ishim më tepër

Se Pse plus Pse

E Pse plus Pse =  me një grusht mjegull

 

Kërmill

Të duhet kohë ta kuptosh

Se je një kërmill

Që ju ngjite një mali

Të cilin e krijove vetë

Kjo është humbja jote

Fitorja jote gjithashtu.

 

Heroi

Sot, nxënës të dashur

Do flasim për figurën e heroit

Por përpara se të flasim

Duhet t’i marrim shpatën

Dhe ta zbresim nga kali

Ta dërgojmë në shtëpi

Të çmallet me gruan

Fëmijët e të afërmit

Po pati kohë

Le të dremisë e ca sigurisht

Të kryejë dhe nevojat personale

Më pas do t’i shtrojmë

Një gosti të bollshme

E kur ai të fillojë të pijë

E të këndojë vargjet e Kajamit

Atëherë ne do të fillojmë të flasim./Andi Bejtja/