Letra e Inës për Onkologjikun, u nda nga jeta prej kancerit: Skaneri ngelet një gjë e rrallë që të bëhet

Mësuesja dhe aktivistja Ina Kasimati e cila u nda nga jeta më 23 mars të këtij viti, pas një beteje të gjatë me sëmundjen e kancerit, e kisha paralajmëruar gjendjen në spitalin Onkologjik. Mjekë dhe staf në spitalin Onkologjik bënin pazare me të sëmurët me kancer, zbulon me çfarë përballen pacientët që hyjnë në atë godinë.

LETRA E INA KASIMATIT (Gusht 2023)

Më vjen keq ta them, po në Shqipëri jemi qindra vite larg nga mjeksia që duam. Unë kur u diagnostikova me kancer gjiri para 4 vitesh, operacionin e bëra tek spitali onkologjik në QSTU. Jam operuar( unë dhe shumë pacientë) në një krevat me tre këmbë dhe mu hoqën të gjitha limfonodulat pasi kështu ishte aparatura.

Më pas shefja e terapisë, Dr.Dhurata nuk më dha terapinë sipas protokollit dhe vetëm kur shkova në Itali për vizitë, e mësova këtë gjë. Kur u ktheva dhe ja thash Dr.Dhuratës, ajo më tregoi listën e pacientëve që prisnin prej disa muajsh të merrnin Zoladexin. I shkruajta atëhere Drejtorit të përgjithshëm Z.Joti. Asnjë përgjigje.

I shkruajta Ministres, znj.Manastirliu. Asnjë përgjigje. Pastaj një shoqe më sugjeroi ti shkruaja Kryeministrit. Mu duk absurde, por e bëra. Dhe për gjysëm ore drejtori i spitalit më shkruajti një sms (të lante gojën) Znj.Kasimati, ju e keni marr ilacin në farmacinë e spitalit ( qesharake).

E kundërshtova dhe i shkruajta që nuk e kam marr ilacin dhe as që nuk e dija ku ishte farmacia e spitalit. Pas disa ditësh më telefonuan dhe u futa në listë për ilaçin. Pas tre vitesh (dmth vitin e kaluar) kur mu përsërit sëmundja dhe u bë publike thirrja për të më ndihmuar financiarisht të ikja jashtë dhe qindra shqiptarë filluan të më mbështesnin, më morri në telefon ministrja znj.Manastirliu dhe më pyeti për shëndetin.

I thash dua të iki në një spital jashtë, pasi spitali Onkologjik për mua ishte kthyer në një tmerr që tek dera e hyrjes ku të shtynte polici dhe koordinatori dhe në dhomën e vogël e onkologes, që shkoja cdo tre muaj dhe për ironi pas covidit ishin dy mjekë, që thjesht mbushnin kartelën dhe ikje bëje terapinë.

Asnjë krevat në dhomë, as stetoskop, as privatësi të komunikoje me doktorin, tek dera prisje në këmbë në rradhë. Nuk e di nëse keni shkuar në spitalin onkologjik, në katin e parë ku janë vendosur foto nga Shqipëria turistike me një diciturë në anglisht të një.firme Farmaceutike. Bëje tani, atë që pacienti ka nevojë më pas”.

Aty ishte edhe një fotografi nga një kishë në Voskopojë ku në oborr ishte një varr. Kur e kam parë jam tmerruar. I bëra foto. Ja dërgova drejtorit, e postova edhe në faqen time në fb dhe më pas u hoq.

Para se të nisesha në Francë, falë mbështetjes të shqiptarëve dhe jo të shtetit, unë prisja përgjigjen e biopsisë, por nuk e morra pasi në spital mungonin kitet. Ndërkohë në ato koridore spitali kam takuar familjarë të pacientëve aty, të shqëtësuar për mungesë të ilaçeve, kimioterapisë. Për të mos folur për skanerin që ngelet si një gjë e rrallë që të bëhet dhe jo si një procedurë rutinë për të të ndjekur në ecurinë e trajtimit mjeksor, apo analizat, ilaçet.

Një pacient që derdh sigurimet shëndetësore nuk ka pse ti shkruajë drejtorit, ministrit, kryeministrit. Është turp! Në cilin vend të Europës ndodh kjo? Shërbimi shëndetësor duhet të jetë një normalitet nëse trajtohesh/ operohesh në spitalin publik dhe nëse nuk bëhet aty, skena e sigurimeve shëndetësore e merr përsipër mbështetjen e pagesës për pacientin.

Pse pasi bëhesh publik dhe kërkon ndihmë, ministrja të merr në telefon dhe ”lan moralin* që shteti e dha ndihmën. Jam kurioze të dijë në rastin e aktorit Fuga çfarë mbështetje i ka dhënë shteti, kur ai është një pagues i sigurimit shëndetësor? Po Pr.Petrela çfarë ka bërë konkretisht kur ai është doktor në spitalin publik dhe neurokirurgu më i mirë: