Pronarët e rinj të drogës në Ekuador, flasin shqip!
Ai ishte gati të diplomohej për drejtësi në universitetin e Tiranës, dhe u bë mbreti i drogës nga një qeli, si i burgosur që nga viti 2014, kur u arrestua në Quito me 278 kilogramë kokainë dhe u dënua me trembëdhjetë vjet burg.
Lexoni shkrimin e plotë investigativ të gazetarit Emanuel Pietrobon botuar sot në “InsideOver”, përkthyer nga “Koha Jonë”.
Amerika Latine ka luftuar me trafikun e drogës që nga koha e Pablo Escobar dhe kartelit Medellin, por vetëm në njëzet vitet e fundit problemi ka marrë përmasa kontinentale, falë pluhurizimit të peizazhit kriminal, pauperizimit dhe korrupsionit të kalcifikimit, duke prekur në masë të barabartë Meksikën dhe Kolumbinë, Brazilin dhe Paraguajin, Argjentinën dhe El Salvadorin.
Zona të tëra të Amerikës Hispanike kanë marrë formën e zonave gri, domethënë shtete paralele jashtë kontrollit të autoriteteve shtetërore, ku anarkia dhe ligji i rrugës janë në fuqi dhe ku luftërat e bandave, të cilat janë bërë pjesë integrale e një anormali jeta e përditshme, janë brendësuar nga banorët e varur tmerrësisht nga dhuna.
Vetëm në Meksikë, kombi më i prekur nga fenomeni i trafikut të drogës, më shumë se 300,000 njerëz janë vrarë që nga viti 2006, 34,000 prej të cilëve vitin e kaluar, mbi 82,000 u zhdukën dhe 150,000 u detyruan të migrojnë diku tjetër. Luftërat Jugosllave, të cilat zgjatën një dekadë dhe përfshinin shtete, organizata paraushtarake dhe Aleancën Atlantike, sidoqoftë të papërpunuara, morën më pak viktima: 140,000 vdekje dhe 12,000 të zhdukur.
Pastaj janë rastet kurioze të Triple Frontier, i cili është bërë parajsa ferri ku kryqëzohen rrugët e karteleve të drogës dhe terrorizmit ndërkombëtar, dhe Ekuadori, shtëpia e një lëvizje migratore sui generis të trafikantëve të drogës nga Shqipëria që po nxit dhunën në rrugë, veçanërisht në Guayaquil, dhe ka tërhequr interesin dhe vëmendjen e Europol dhe Interpol.
Narko-mbreti i Quito flet shqip
Kjo histori nuk fillon nga fillimi, gjithashtu sepse nuk ka ndonjë fillim të vërtetë, por nga fundi. Fundi mban një datë specifike: 15 Shtator 2020, dita në të cilën Europol dhe agjencitë e zbatimit të ligjit të dhjetë kombeve shpërbënë një kartel droge që është unik i llojit të tij, domethënë pa analoge në pjesën tjetër të botës.
Kjo sindikatë kriminale transnacionale e specializuar në trafikun ndërkombëtar të kokainës, e njohur si “Kompania Bello”, kishte një veçori: ishte krejtësisht shqiptare, nga koka te bishti, nga burimi në gojë. Punëtorët shqiptarë në rrugë, shqiptarët kontrolluesit e punës, shqiptarët blerësit e dërgesave të drogës dhe shqiptarët, pa dyshim, burimi i vendosur në Amerikën Latine.
Burimi quhet (va) Dritan Rexhepi, ai është 40 vjeç dhe është një gjeni krimi i kërkuar në Shqipëri, Itali dhe Belgjikë për krime duke filluar nga trafiku i drogës deri në kryerjen e krimeve. Historia e tij është e pabesueshme për një numër arsyesh: ai është arkitekti i një sindikate kriminale që nuk ka precedent historik, mburret me një arratisje spektakolare burgu, përpara se të kthehej në trafikun e drogës, ai ishte gati të diplomohej për drejtësi në universitetin e Tiranës, dhe u bë mbreti i drogës nga një qeli, si i burgosur që nga viti 2014, kur u arrestua në Quito me 278 kilogramë kokainë dhe u dënua me trembëdhjetë vjet burg.
Rexhepi duhej të ishte i padëmshëm, të paktën në teori, pasi ishte i burgosur dhe subjekt i një regjimi veçanërisht të lartë të mbikëqyrjes për shkak të kalibrit të tij kriminal. Ky nuk ishte rasti, nuk ishte kurrë, sepse Rexhepi krijoi dhe menaxhoi Kompania Bello në distancë për gjashtë vjet të gjata, duke porositur të paktën dy vrasje në këtë periudhë – sipas prokurorëve italianë – dhe duke menaxhuar një qarkullim që vetëm midis 2016 dhe 2017, duke pushtuar Evropën me 6,022 kilogram kokainë, do të sillte 141 milion euro.
Si të bëhesh një narko-mbret
Si erdhi Rexhepi në Quito? Dhe si arriti të ngjitet në lartësitë e narko-peizazhit ekuadorian? Historia e këtij gangsteri piktoresk fillon në vitet e trazuara të viteve 1990 në Shqipëri. Diktatura e egër e Enver Hoxhës ka rënë dhe kombi është lënë në vetvete, pre e anarkisë dhe i riu Rexhepi braktis ëndrrën e një karriere në drejtësi duke zgjedhur rrugën e kundërt: krimin. Një zgjedhje e dhimbshme, ai i tha një gazetari disa vjet më vonë, duke shpjeguar se “unë kisha dy mundësi: t’i dorëzohesha sistemit të kalbur dhe të padrejtë të Shqipërisë, i cili do të më dënonte me burgim të përjetshëm, ose të kërkoja një shans të dytë duke bërë diçka tjetër me jeta ime Kjo është arsyeja pse unë u përfshiva në trafikun e drogës ”.
Pse një student i drejtësisë do të duhej të kishte frikë nga një dënim i përjetshëm? Kjo pyetje u përgjigj në 2013, kur Rexhepi, tashmë i arratisur, u dënua me njëzet e pesë vjet burg nga gjykata e Tiranës për dy vrasje në 1998, njëra prej të cilave ishte nga një polic. Jo një student i thjeshtë, pra, por një kriminel i aftë, karriera e të cilit, e cila filloi në realitetin e vrasjeve me kontratë, do të kishte rezultuar së pari në grabitje me armë – në Belgjikë – dhe më pas në trafik droge.
Para se të mbërrinte në Ekuador, Rexhepi kaloi Kontinentin e Vjetër si si i burgosur ashtu edhe si i kërkuar. I dënuar nga një gjykatë lokale për trafik kokaine, ai identifikohet në Hollandë dhe nga atje ekstradohet në Itali në vitin 2008. Ai arratiset nga burgu i Voghera në 2011 duke parë hekurat me një skedar dhe duke lidhur mbulesat e shtratit, si në një film. Kapur në Spanjë disa muaj më vonë dhe ekstraduar në Belgjikë, ku ai ishte në kërkim për një grabitje të armatosur, ai është i mbyllur në Antëerp. Pasi të ishte arratisur edhe atje, këtë herë ai do të ishte larguar nga Evropa për në Amerikën Latine.
Duke arritur në Ekuador, gjeniu sipërmarrës i krimit arrin të fitojë favorin e trafikantit më të rëndësishëm të vendit, Cesar Emilio Montenegro Castillo, i njohur si “Don Monti”, i cili, nga ana tjetër, është në biznes me kartelin kolumbian të Norte del Valle dhe me mbretin e padiskutueshëm të mbretërve të drogës, Joaquin “El Chapo” Guzman.
Idili fillon kur Rexhepi zgjidh problemet e Malit të Zi Castillo, i cili përdori kanalet e transferimit të parave të ofruara nga organizatat kriminale kineze dhe ankohej vazhdimisht për tarifat e tyre të larta të komisionit. Duke konfirmuar vlefshmërinë e përjetshme të briskut të Occam, narko shqiptar propozon të eleminojë ndërmjetësit, ose kinezët, dhe të dërgojë paratë duke përdorur korrierë “të lirë” shqiptarë dhe duke kryer shumë transaksione të vogla përmes Ëestern Union. Ideja bind dhe bind bosin, i cili, nga ai moment e tutje, do të kishte besuar Rexhepin, përveç menaxhimit të llogarive, edhe administrimin e ngarkesave të drogës për t’u transportuar në Evropë.
Kompania Bello
Rexhepi u arrestua në Quito në qershor 2014 gjatë një operacioni që çoi në kapjen e 278 kilogramë kokainë. I dënuar me trembëdhjetë vjet burg, duke dhënë ryshfet një pjesë të madhe të personelit të burgut ai është në gjendje të ketë qasje në komoditete të ndryshme, të organizojë takime biznesi dhe të ketë një telefon celular përgjithmonë. I mbyllur në një qeli, por i armatosur me një telefon, Rexhepi përdor kontaktet e tij në Evropë dhe paratë dhe drogën e Malit të Zi Castillo për t’i dhënë jetë Kompania Bello.
Karteli është unik në llojin e tij: ai ka formën e një “federate transnacionale” dhe përbëhet tërësisht nga organizata kriminale shqiptare me qendër në Kontinentin e Vjetër, katërmbëdhjetë për të qenë të saktë, të cilave i përket Rexhepi. Heshtë ai që u jep atyre barnat dhe është gjithmonë ai që kujdeset për kontabilitetin: asnjë ndërmjetës midis Tiranës dhe Quito. Për herë të parë në histori, trafikantët shqiptarë të drogës nuk kanë pse u drejtohen përfaqësuesve të karteleve të Amerikës Latine në Evropë ose mafieve italiane: ata janë ata që administrojnë trafikun, nga mbledhja te shpërndarja.
Logjika e Kompania Bello është e thjeshtë, por praktike: kokaina transportohet me anije dhe hyn në Kontinentin e Vjetër nga portet e Antëerpit dhe Roterdamit, paratë pastrohen përmes sistemit kinez fei ch’ien, anëtarët komunikojnë në kod duke përdorur ekskluzivisht shërbimet e koduara dhe seancat e ideve organizohen në mënyrë periodike për të punuar në metodat e reja të transportit, drejtimin e gabuar të hetimeve dhe pastrimin e të ardhurave të paligjshme. Asnjë nga këto nuk do të ishte e mundur, megjithatë, në mungesë të një elementi themelor: korrupsionit. Të korruptuar ishin rojet në burgun e Quito-s, ashtu siç ishin të korruptuar personeli në portet e zgjedhura për shitjen e ngarkesave.
Për më tepër, organizata kishte miratuar një kod të sjelljes bazuar në heshtjen dhe besnikërinë. Secili anëtar, duke iu bashkuar Kompania Bello, pranoi t’i nënshtrohej një sërë rregullash, duke përfshirë hakmarrjen ndaj familjes së tij në rast tradhëtie. Udhëheqësit e bandave gjithashtu morën përsipër të rekrutonin ushtarë të rinj dhe tregtarë të drogës midis diasporës, veçanërisht në Hollandë dhe Itali, për të shpejtuar shitjen e ndeshjeve dhe për të krijuar një klimë heshtjeje të papërshkueshme nga çdo përpjekje e infiltrimit nga policia.
Epika e Kompania Bello zgjati deri më 15 shtator të vitit të kaluar, ditën në të cilën Europol, Interpol dhe policia e ndryshme kombëtare arrestuan njëzet njerëz në dhjetë vende, përfshirë Shqipërinë, Italinë, Rumaninë dhe Emiratet e Bashkuara Arabe dhe i dha fund burgosjes së artë të Rexhepit. Duhet të konsiderohet gjithashtu se në pesë vitet para operacionit përfundimtar, të quajtur Los Blancos, 84 trafikantë që i përkisnin kartelit ishin arrestuar në Itali, Ekuador, Hollandë, Mbretëri të Bashkuar, Zvicër dhe Gjermani.
Narkot shqiptare për të pushtuar Ekuadorin
Rexhepi është unik në mënyrën se si ka qenë në gjendje të krijojë një narko-perandori transnacionale plotësisht shqiptare, nga burimi në gojë, por ai nuk është i vetmi kriminel nga Tirana që bëri pasurinë e tij në Quito. Në të vërtetë, Ekuadori në vitet e fundit ka zbuluar se ka një problem të trafikut të drogës së importit: trafikimin shqiptar të drogës.
Hetimet zyrtare kanë zbuluar se nga 180 shtetas shqiptarë që hynë në Ekuador në 2018, të paktën 20 do të kishin qenë trafikantë të mundshëm të drogës. Një rrethim i ngadaltë, i cili filloi në fillim të viteve 2000 dhe u zhvillua në hijen e korrupsionit të shfrenuar dhe të njëmijë problemeve të tjera, i cili, në kohët e fundit, ka thyer heshtjen dhe ka filluar të bëjë zhurmë, zhurmë armësh. Gjurma e gjakut e lënë nga trafikanti i drogës shqiptare në Ekuadorin e pa dyshuar është i gjatë dhe vetëm disa nga ngjarjet më të rëndësishme do të renditen këtu:
– Guayaquil, 11 Prill 2013. Gazetari investigativ Fausto Valdiviezo, njëzet e nëntë vjet karrierë dhe famë kombëtare, pushkatohet dhe vritet. Motivi dhe autorët e krimit mbeten të panjohur edhe sot, por hetimet kanë bërë që hetuesit të dyshojnë në përfshirjen e Adriatik Tresa, një trafikant shqiptar i drogës i cili mbërriti në vend në 2011.
– Guayaquil, maj 2017. Disa sulmues me motor vrasin Ilir Hidri, një shqiptar dhe trafikant i dyshuar i drogës.
– Guayaquil, Nëntor 2017. Një komando SUV hap zjarr në drejtim të Remzi Azemit, një shqiptar dhe i dyshuar për trafik droge, i cili arrin të shpëtojë dhe të mbijetojë.
– Guayaquil, Mars 2018. Vrasësit profesionistë të maskuar si policë ndalojnë bashkëshortët Kaçanic, malazezë me kombësi shqiptare, trupat (pa jetë) të të cilëve do të gjenden më vonë.
– Guayaquil, 20 nëntor 2020. Skenari i rremë i policëve (të njëjtit?) Reshtë rishikuar, kësaj here për të eleminuar Tresën. Njeriu, i cili jetonte në një rezidencë luksoze në zemër të La Aurora, komuniteti më i veçantë i mbyllur në qytet, vritet nga një togë midis tre dhe shtatë personave.
Po pse Ekuadori?
Arsyet janë të shumta, nga kufijtë e avujve te depërtueshmëria e agjencive të zbatimit të ligjit deri te korrupsioni, nga pozicioni gjeostrategjik i porteve të saj deri te zotërimi i një ekonomie pa mekanizma kundër pastrimit të parave të paligjshme. Për më tepër, prania e një peizazhi kriminal të decentralizuar dhe të deterorizuar, ndryshe nga Kolumbia, Brazili ose Meksika, u lejon grupeve të huaja kriminale një shkallë mjaft të lartë të autonomisë – siç demonstrohet nga Kompania Bello dhe zgjidhja e pikëve midis bandave të ndryshme shqiptare që veprojnë në Guayaquil.
Një gjë është e sigurt: odiseja kurioze e trafikut të drogës të transplantuar në Ekuador nuk përfundoi me çmontimin e Kompania Bello dhe as me ekzekutimin kinematografik të frikshëm dhe enigmatik Adriatik Tresa. Rexhepi i ri dhe Tresa e re do të lindin në mënyrë të pashmangshme sepse, deri më tani, shqipja flitet më shumë se Spanjisht në realitetet kriminale të Quito dhe Guayaquil.
