Rrëfimi i italianes në Durrës: Babai vdiq nga koronavirusi, nuk iki dot atje pasi…

Në shtëpinë e Roberta Zaninoni-t ka rënë zia. Babai i saj, Giuseppe ka humbur jetën si pasojë e koronavirusit. E reja italiane jeton në Durrës dhe për fat të keq, prej situatës së krijuar dhe masave të ndërmarra, nuk mundet dot të rikthehet në vendlindjen e saj. Por përpos dhimbjes, Roberta gjen forcën për të rrëfyer makthin e prekjes nga Covid-19 dhe rëndësinë që duhet t’i kushtojë kushdo qëndrimit në shtëpi dhe higjienës. “Dua të ndaj me ju atë që shumë njerëz si unë po ndiejnë në këtë pandemi, e cila po merr shumë jetë pa të drejtë. Ju nuk mund të kuptoni se çfarë ndiejmë ne anëtarët e familjes për një person që ka vdekur nga koronavirusi. Dhe ajo që ndiejnë mjekët, infermierët që çdo ditë, së bashku me ne, e shohin këtë vuajtje me sytë e tyre.Dua të tregoj për këtë vuajtje që ndjeva sonte, por që mijëra familje kanë përjetuar me javë të tëra. Dhe është një makth. Surreal. Deluzional.

Pacienti fillon të ndjehet i sëmurë në shtëpi dhe thërret ambulancën. Këto janë simptomat e para të virusit korona. Direkt në spital për kontrolle dhe tamponin. Pasi të jetë shtruar në spital, pacienti me koronavirus, familjaret nuk mund ta shohin dhe dëgjojmë më. Vetëm mjekët kontaktojne ne telefon që ju azhurnojnë situatën, përkeqësimin ose përmirësimet.Virusi është i shpejtë, arrin në mushkëri shpejt dhe e vetmja zgjidhje është frymëmarrja artificiale. Por mushkëritë duhet të reagojne. Pacienti duhet të jetë i fortë! Ai pacient ka kontakte vetëm me personelin mjekësor, të gjithë të mbuluar në mënyrë që të mos infektohen. Pacienti nuk e ka parë dhe dëgjuar familjen e tij me ditë të tëra, ai nuk dëgjon zërat e tyre, ai nuk mund të prekë dorën e askujt, lekuren e askujt. Pa përqafim. Asnjë kontakt njerëzor ose në çdo rast sa më pak të jetë e mundur. Edhe mjekët mbeten të pafuqishëm pranë kësaj gjëje. Por nuk ka asgjë që mund të bëj në lidhje me të. Virusi është i fortë. Ata nuk mund të rrezikojnë jetën e anëtarëve të familjes. Virusi është i shpejtë. I padukshem. Vdekjeprures.

Në këtë pikë pacienti është në një situatë të vështirë: ai nuk është në gjendje të marrë frymë, ndihet i dobët dhe sheh shokun e tij të dhomës duke dalë jashtë. Ata e marrin me vete. Ai ka vdekur. Ajri në dhomë bëhet i rëndë. Ankthi fillon të rritet, mendimet bëhen të zymta, dëshira për të jetuar fillon të briet nga frika e mos bërjes së saj. A do të jetë radha ime? A do të bëj të njëjtën gjë? Dhe nëse mendja është e dobët, trupi përgjigjet në përputhje me rrethanat. Fryma është zhdukur, hutimi dhe më pas asgjë. Rrahjet ndalen. Aty, në një shtrat spitalor me mjekë dhe infermierë pranë jush, por pa familjen tuaj. Pa vajzën tuaj ose djalin tuaj që ju jep kurajë dhe ju thotë: hajde babi, unë jam këtu, edhe këtë do ta kapërcejmë. Kur pacienti vdes, ata ju paralajmërojnë me një thirrje, por truri nuk e beson. Mendja është e lidhur ngushtë me shikimin dhe dëshiron të shohë, të besojë. Meqenëse nuk mund t’i shohë, ai fillon të shtrojë një mijë pyetje: Doktor a është i sigurt? Nga të gjithë njerëzit e sëmurë që keni, është babai im? Giuseppe Zaninoni? A mund ta shihni mirë? Kontrolloni dosjen. Me thuaj Babai im ka kaluar shumë në jetë, ai është i fortë, unë e di.

Asgjë për të bërë. Ai është babai juaj. Ai është i dashuri juaj. Virusi ka fituar. Por ju doni të dini “Si shkoi? Çfarë bëri ai momentet e fundit? A e pyeti ai për ne? Çfarë tha ai? Cilat ishin fjalët e fundit? DUA TË SHKOJ NË SHTËPI.” Dhe kështu e kupton që ai nuk mund të jete më, që mendja dhe trupi i tij ishin fikur me mendimin e shtëpisë, familjes, dashurisë. E dëshirës për t’u rikthyer në fole. Ajo fole që ju bën të ndjeheni të mbrojtur, të dashur, të siguruar.

Ai përqafim që ne familjarët nuk mund t’i jepnim. Sepse ai virus i mallkuar duhet të ndalet. Nuk mund të na infektojë akoma. Ai nuk mund të fitojë akoma. Virusi është i fortë. Babi, vetëm, i dobët.

Ai duhet të ketë kërkuar ngushëllim në sytë e atij mjeku që sheh aq shumë njerëz që dalin çdo ditë dhe i cili duhet t’i raportojë lajmet te të afërmit e tij me telefon. Zoti i di vetëm britmat e dhimbjes që do të ketë dëgjuar në atë celular.

Kufoma është aty. Duhet ta heqësh. Bëni hapësirë ​​për një tjetër që ndoshta do të shpëtohet. Ndoshta. Kufoma është vendosur në një thes të zi dhe është marrë me të tjerët. Lista e pritjes për kremacion është 10 ditë. “Shumë të vdekur. Nuk ka vend. Vetëm dje më duhej të mbyllja 60 arkivole ”, thotë i zoti i shtëpisë së varrimit. Funerali nuk mund të bëhet, nuk ka asnjë rrezik që njerëzit të takohen dhe të infektohen. Virusi nuk ka pse të fitojë. Ne duhet të vuajmë në heshtje, në shtëpi, pa përqafuar një vëlla, motër, mik. Ne duhet të përpiqemi dhe ta dërgojmë mesazhin edhe më të fortë: TË RRIMË NË SHTËPI. TË BLLOKOJMË VIRUSIN. SË BASHKU. TË FITOJMË BETEJËN QË QINDRA NJERËZ HUMBIN ÇDO DITË. TË MUNDOHEMI TË BËJMË DIÇKA NË MËNYRË QË VDEKJA E TYRE MOS TË KETË SHKUAR DËM”, shkruan ajo.