Teodor Keko: Nuk shkojmë në Itali për qejf!

(Botuar me 13 Maj 1995 në KOHA JONE)
Nga Teodor Keko-

Populli ndoshta më i drobitur dhe i varfër i Evropës, i ushqyer bollshëm nga propaganda evropiane për demokraci, liri, fjalë e punë, e lëvizjeje bashkë paska qenë përsëri i pafat: tani ëndrrës së tij për të punuar e për të fituar me djersë bukën e gojës, përmes sakrificave të dhimbshme, që ai i pranon pa u ankuar,i janë vënë përballë automatikët dhe pajisjet e tjera të sofistikuara ushtarake italiane. Kështu, erdhi dita që ëndrrës së Kolombit e të Marko Polos në kërkim të botës së re t’i kundërvihet haptas dhuna ushtarake. Nuk është hera e parë që Evropa dhe Italia ju vunë postblloqe njerëzve që ëndërrojnë sot më shumë se kushdo dhe që sakrifikojnë deri me jetën e tyre. Një herë shkaku i kolerës, një herë tjetër gripi… tani armët! A ka një italian civil që nuk e kupton se çfarë tmerri të përjetshëm injektojnë tek një njeri i pafajshëm, viktimë e terroreve të çmendura paranojake dhe e “tolerancës humane”të politikanëve europianë grykat e automatikëve në gjoks me të zbritur në tokën e lakmuar? Unë nuk besoj se populli italian mund të ketë një cinizëm të tillë, nuk besoj as që populli italian të jetë dakord me tolerancën e gazetarëve dhe të politikanëve shqiptarë ndaj një vendimi kaq ekstrem. Nuk është forcë e as trimëri e as zgjidhje e nyjës gordoniane t’i thuash shqiptarëve të varfër “va fan culo”: ta artikulosh këtë fjali perverse do të thotë të zhdukësh nga faqja e racave njerëzore një popull të tërë. Duke shkruar këto pak radhë për njerëzit e vuajtur e të terrorizuar, nuk ndjehem shqiptar, por një qytetar i trishtuar i këtij globi që dëgjon për racizma të kësaj natyre të ngritur në nivel shtetëror. Italia pati ndoshta fatin e keq që qëlloi komshi me Shqipërinë në këto momente të varfërisë ekstreme të kësaj të fundit, por në kohën e Skënderbeut ka patur fat që na pati fqinj dhe nuk duhet të harrojë se ishim ne ata që luftuam, sakrifikuam, aq sa tani na shajnë edhe “këta myslimanët”, për të ruajtur civilizimin dhe kulturën italiane, që e konsideruam gjithmonë barabar me vlerat tona, për nga respekti dhe dashuria. Tani, të hash pica e të pish verë, përballë fytyrave të vuajtura të fqinjëve të uritur dhe t’ua përplasësh derën në surrat kur ata kërkojnë thjesht të të lajnë pjatat për një kothere bukë, do të thotë të jesh cinik dhe njeri me kujtesë të dobët, që ke harruar momentet e tua të këqija dhe borxhet, të cilat nuk kanë ndodhur as shumë larg në kohë. Italia mund ta nxjerrë ushtrinë në breg por këtë mund ta bëjë pasi të ketë sjellë me dashamirësi në vendin e fqinjëve të varfër edhe investitorët e saj, se ne nuk shkojmë në Itali për vakanca, por për punë dhe po të ketë punë në Shqipëri, s’na merr shumë malli të vëmë në Itali as me aeroplan, e jo më me skafe e anije si minj i hambarëve. Një cinizëm i tepruar s’do të thotë as më shumë e as më pak, por që je inferior dhe ndjenjën tënde të inferioritetit ja nxjerr tjetrit, atij që ka faj.
Teodor Keko