Çfarë fshihet pas pakënaqësisë ndaj Kokëdhimës

Nga Skënder Minxhozi/

Mediat kanë botuar në 24 orët e fundit disa lajme rreth një përplasjeje të përfolur mes ministrave e deputetëve të PS, me parlamentarin e Jugut Koço Kokëdhima. Shkak është bërë dëshira e këtij të fundit për një shtyrje të kongresit të rradhës të Partisë Socialiste, por sipas lajmeve, debati është zgjeruar më pas tek marrëdhëniet problematike që këta zyrtarë të lartë të majtë kanë me vetë Kokëdhimën.

Konfliktet me Kokëdhimën janë një ndër aksiomat më të njohura politike të së majtës shqiptare. Që nga dita e parë që biznesmeni dhe botuesi i njohur vendosi të veshë kostumin e politikanit, nisën aludimet se ky kishte për të qenë fillimi i një marshimi që do të sillte fuqizimin e tij gradual brenda PS.

Koha u dha të drejtë kritikëve, sepse mesa duket Koço Kokëdhima meriton sot të paktën një pjesë të fuqisë që thuhet se ka. Bashkë me pakënaqësinë dhe antipatitë që kjo ka provokuar gjatë rrugës dyvjeçare që ai ka përshkuar në politikën aktive.

Pakënaqësia për deputetin e fuqishëm të Jugut është sot, ndër të tjera, edhe një shenjë e sigurt e modelit të lidershipit që ka ndërtuar Rama në PS. Sipas të cilit, emrat publikë, fama që i ndjek pas, përvojat politike e jetësore të njëri apo tjetrit, por edhe forumet, institucionet partiake dhe rregullat e shkruara, janë që të gjitha vlera të papërfillshme dhe të panevojshme, në konceptin e drejtuesit. Edi Rama ka ndërtuar tashmë (dhe e ka hedhur në meidanin e politikës) gjeneratën e tij të menaxherëve. Deputetë dhe ministra, të cilat i ka zgjedhur vetë. Njerëz të rinj, me ose pa emër, por edhe persona tek të cilët ai beson mesa duket verbërisht. Ku bën pjesë edhe Koço Kokëdhima. I gjithë ky operacion spostimi gjeneracional personash (për të përdorur një term thuajse banal), nuk ndodh pa shkaktuar reagime dhe pakënaqësi. Të cilat në rastin e Kokëdhimës janë edhe më të artikuluara, për shkak të profilit, karakterit dhe asaj çka përfaqëson sot politikani-biznesmen në panoramën politike socialiste.

Një debat organizativ për shtyrjen ose jo të kongresit të partisë, është në fakt një konflikt i vogël teknik brenda një force politike. Por që në rastin konkret pasqyron një situatë aspak të qetë dhe komode për kryeministrin, të cilit i duhet të mbajë të në fre reagimet e ministrave e deputetëve, për hir të disa ekuilibrave që Rama, për hir të së vërtetës i ka pasur parasysh vetëm kur ka qenë në momente të vështira.

Nuk dihet nëse ky është një rast i tillë, por dihet se sot kryeministri i vendit tonë është në atë që atij i duket si apogjeu i fuqisë politike. Çka pasqyrohet në rëndimin e zërit dhe të vështrimit, por sigurisht edhe në uljen e dukshme të dëshirës dhe vullnetit për të dëgjuar ata ndodhen pak më larg se rreshti i parë i pushtetit të tij politik. Një sjellje që rrezaton siguri, por që ka brenda edhe riskun jo të vogël të ndërtimit të një mase të heshtur oponentësh, që mund ta godasin sapo t’u shfaqet rasti më i parë. Jemi vetëm një vit e gjysëm larg zgjedhjeve…(Javanews.al)