Filloi Çmontimi i Pashallëkut Shqiptar

Nga Spartak Ngjela

Ne shqiptarët ndodhem sot në një moment kur, ose do të dalim nga paraliza që na ka ngrirë, ose do të shkojmë edhe më tej në rritjen e gradacioni që na ka ngrirë në 25 vjet. Në fakt, me një pikë referimi Botën Perëndimore, ne kemi qenë të ngrirë në një periudhë kohore 500 vjecare. Por, kjo nuk ka më rëndës, sepse tani jemi në një çast historik ku mund ta shkrijmë ngrirjen tonë. Përkrahja perëndomore në përgjithësi dhe ajo amerikanë në veçanti, na shtyn realisht të mendojmë se do të bëhemi realisht pjesë e Bashkimit Europian.
Por, pushtetet e shqiptarëve të koruptuar, që kanë sunduar Shqipërinë, dhe që kanë mbajtur gradacionin zero në ujin tonë kombëtar, janë sërish në përpjekje tërësore që të rruajnë pikën zero. Këtë herë, jo në emër të atdheut, siç kanë bërë të tjerët, por në emër të drejtësisë. Në fakt, janë formuluesit e degraduar të padrejtësisë, që po duan të bllokojnë drejtësinë shqiptare. Janë dy abuzues të mëdhenj: Berisha dhe Meta, që po vuajnë nga frika e kapjes, dhe luajnë me vemjet që kanë pranë për ta mbajtur Shqipërinë në paralizën e tyre. Por janë naivë.
Nuk ka më fare mundësi që taborri familiar Berisha të mbajë në Shqipëri mijra hektarë të fallsifikuar më emra të tjerë; nuk ka fare më mundësi që hajduti dhe drejtuesi i Parlamëntit, Meta, të mbajë pallate të fallsifikuar me emra të tjerë, dhe miliona e miliona dollarë, në thasë parash, të shpërndarë sa andej këndej; nuk ka mundësi më që milionat e kapura nga interceptimi amerikan, të shqiptarëve ish ministra, të vijonë që të jenë të tyret; por nuk ka mundësi fare që këta të jene më në pushtet.
Në fakt, të gjithë këta, njëlloj si edhe të parët, janë shkaku primitiv i paralizës orientale shqiptare. Por, a e ka seriozisht politika amerikane dhe ajo perëndimorë në përgjithësi, largimin e kësaj të keqeje nga Shqipëria?
Nuk ka më dyshim. Interesi i politkës amerikanë dhe europianoperëndimore, dhe interesi i shqiptarëve dhe Shqipërisë, sot, pas njëqind vjetësh, kanë konverguar në një pikë. Prandaj tani…
Impenjimi amerikan tani po bëhët konkret. Pyetja është kjo: Pse ambasadori amerikan Donald Lu, nxori dje emrat e gjyqtarëve që janë non grata në Amerikë, si pasojë e korruptimit të tyre? Sepse ky ishte hapi i parë, që të dëgjojnë veshët e të korruptuarëve të politikës së lartë, që, nëse nuk e votojnë në ditët e ardhshmë Reformën në Drejtësi, edhe ata do të dalin non grata për në Amerikë. Janë mijërat e hektarëve; pallatet dhe vilat lulsoze disa milonë dollarë, që do të jenë në pahun real dhe faktik të kohës.
Dhe koha është e gjitha në favor të shqiptarëve: hajdutët dhe abuzuesit e shqiptarëve, do të dorëzohen. Nuk kanë fuqi ta ndalojnë rrjdhën normale të vendosjes së moralitetit në Shqipëri. Koha do të jetë shumë e mprehtë dhe një sjellëse e çudive të mëdha në Shqipërinë aktuale. Edhe pse të korruptuarit janë numur i madh në Parlament, do të votojnë. Është tamam çasti i rrëzimit përfundimtar të pashallëkut shqiptar. Pashallëku do të bjerë, bashkë me taborrin që është tallur me shqiptarët, në funksion të pashallëkut të tyre. Është fundi i një periudhë otomanë në Shqipëri. E kemi si shpresë këtë përcaktim, apo si fakt real?
Ky është një fakt real. Kjo kohë do të na mësojë shumë për historinë tonë; për të gjitha fshehjet dhe intrigat; për të gjitha tregtitë kundër historisë sonë; për të gjitha shitjet dhe matrapazllëqet në kurriz të shqiptarëve, që kanë mbetur të varfër pikërisht prej njerëzish të tillë, otomanë: me gunë apo me qylaf, me kravatë apo më çallmë, që, që të gjithë, kanë luftuar moralitetin dhe historicizmin shqiptar. Jemi në pragun e një zhvillimi real. Koha do të na i tregojë të gjitha. Nuk e ndalon dot askush intesitetin e lartë që ka forca e kësaj kohë; dhe, bllokuesit e deritanishëm, nuk kanë më fare forcë që ta zvarrisin një proces moraliteti në Shqipëri. Askush nuk e bën dot më. Nënshtrohuni qetë – qetë, o hajdutë! që të përfitoni nga rreshtja juaj, dhe të mos e pësoni me shkatërrim tërësor rrezistncën tuaj absurde.
Nuk ka më forcë qeveritare, kurrë mos e mendoni këtë, se nuk ka më para për të qeverisur këtë pashallëk. Pashallëku blu është sërish në krizën e pashallëkut të kuq të vitit 1990. Por, falimenti, në këtë rast, nuk kalon skeptrin e pashallëkut në një dorë tjetër, por shkallmon vetë pashallëkun. Më mirë nga të gjithë këtë gje e di kryeministri aktual, që ka marrë në dorë një pashallëk pa para. Quo vadis domine?… Pyet amerikanet: “në moralitetin e drejtësisë shqiptare”, do të të thonë ata. Eshte e vetmja rrugë.