Nuk është me inat, por me takat

“Ben Imami tha se nuk e shihte të arsyeshme të rrinte më gjatë dhe vendosi të largohet ngaqë i quante të kota diskutimet. Jozefina Topalli, gjithmonë sipas raportimit të mediave, ish-nënkryetare e PD-së dhe ish-kryetare e Kuvendit gjithashtu tha se nuk kishte kuptim të vazhdonte mbledhja. Doktor Berisha tha: “Jozefina, qëndro më mirë!”…

Nga Lorenc Vangjeli –

Nëse një i huaj vjen për herë të parë në Tiranë ditën e enjte dhe “Guida turistike” i shërben punimet e Kuvendit si “një atraksion turistik”, me siguri do të kuptonte pak gjëra dhe do të keqkuptonte shumë më shumë sesa do të kuptonte. Nuk do të mësonte për shembull se pse ka kaq tension në sallë me kamera ndezur dhe pse një mur përtej, aty ku xhirojnë vetëm kamerat me qark të shkurtër të Kuvendit, në kafe, mbizotëron një paqe idilike si në letërsinë romantike të mesjetës. Ai nuk do të pranonte si të vërtetë të vërtetën e thjeshtë se pse me kamera ndezur të gjithë godasin të gjithë dhe për gjithçka dhe me kamera të fikura televizive, shumëkush mund të pyesë shumëkënd dhe me habi se cili ishte sebepi i rradhës së sherrit të rradhës.

Turisti i huaj, njëlloj si një UFO në Tiranë, duke pranuar ndoshta se kjo mënyrë sjelljeje është zakon e traditë e vendit, do të priste me durim sesi dy snaiperët kryesorë të Kuvendit, do të dilnin në oborr dhe do të bënin duelin e fundit me pistoleta përballë njëri-tjetrit. Domethënë nga e majta Rama dhe nga e djathta Berisha dhe anash tyre një turmë bipartizane e majtë dhe e djathtë që brohoret njërin dhe mallkon tjetrin. Si Pushkini dikur me rusin tjetër përballë. Si dy pika që i bashkon vetëm një plumb.

Dhe e gjitha kjo për të enjten, kur sipas zakonit, pati arrati e lebeti që nga kokat e prera dhe flokët që shërbenin si mjet për t’u mbajtur pezull koka e prerë e deri tek varka që vinte vërdallë në liqenin e Ohrit për të pritur çastin kur një grua do të ndente në breng rrobat e lara.

Doktori foli për paraardhësit e tij duke kujtuar se ata mbanin një krifë të gjatë flokësh që armiku – nëse u priste kokën si kozakëve dikur – të kishte ku t’i mbante varur.

Rama e pikturoi Doktorin më ëmbël dhe me më shumë dashuri se ç’bëri Kolodi me Pinokun, kur e thërriste pambarim gënjeshtar që mbante dikur veshin tek zemrat që rrihnin në kraharorët e udhëheqësve pashpirt komunistë.

Mes tyre shkëmbenin batare dhe të tjerë duke hedhur poshtë aksiomën e vjetër se “…opi ka ngrënë më shumë kokë se topi!”; topat politikë në Shqipëri kanë ngrënë edhe çfarë refuzon vetë morti.

Nga Shpiragu ku kërkoheshin derrat e të shkuarës deri tek kokëderrat që qeverisin të sotmen e Tiranës, absurdi e bëri det me gëzhoja urrejtjeje dyshemenë e sallës së seancës parlamentare.

Po diskutohej ngritja e Byrosë Kombëtare të Hetimit.

Turisti i huaj, i ardhur për herë të parë në Tiranë, nuk do të arrinte ta kuptonte se çfarë ishte një Byro-Byro që nuk kishte të bënte me Byronë e komunistëve dikur. E sigurt do të ishte që ai do të donte t’i rikthehej sërish ekzotikës së papërballueshme të asaj salle. Për të parë se çfarë do të ndodhë jo me Byronë, por kush do të fitojë në duelin e zhurmshëm politik në vend. Nëse do të bënte ndryshe, do të ishte vetëm një UFO në Tiranë, si Sting-u dikur në Nju Jork.

Të enjten e Doktorit, media raportonte mbledhjen e grupit parlamentar të PD-së, mbajtur një ditë më parë. Të paktën dy të përditshme serioze shkruanin se meqë kryetari i partisë kishte një angazhim tjetër, e la mbledhjen përgjysëm dhe i kërkoi nënkryetarit që të vazhdonte drejtimin e saj.

Ben Imami tha se nuk e shihte të arsyeshme të rrinte më gjatë dhe vendosi të largohet ngaqë i quante të kota diskutimet.

Jozefina Topalli, gjithmonë sipas raportimit të mediave, ish-nënkryetare e PD-së dhe ish-kryetare e Kuvendit gjithashtu tha se nuk kishte kuptim të vazhdonte mbledhja.

Doktor Berisha tha: “Jozefina, qëndro më mirë!”

Çfarë ndodhi në atë parti të mërkurën, por dhe të nesërmen në Kuvend e kushtëzon Doktori. Ishte kështu. Eshtë kështu. Dhe për t’u kuptuar Tirana nga turisti i sapoardhur në Shqipëri, do të duhej të shpjegohej Doktori. Dhe nëse kjo do të jetë mision i pamundur, siç dhe është realisht, duhej shpjeguar një aksiomë e thjeshtë: politika nuk është me inat. Eshtë me takat! (java)