Pensioni i parakohshëm

Nga Ilir Levonja

Ne ishim të gjithë arsmitarë. Shkonim bashkë dhe ktheheshim po bashkë. Të gjithë arsmitarë për së pari. Por edhe të ndarë në grupe, për shkak të politikës. Megjithatë tek-tuk ruanim në dukje kolegërinë. Ndërsa përbrenda provonim një lloj dëshire që mezi prisnim çastin të hiqnin njërin apo tjetrin. Kësaj dëshire të heshtur, të mbrapsht, me biseda plot thumba. I shtoheshin edhe dozat e pëshpëritjeve për lartësinë e kualifikimit. Jo ky po e mbaron kështu. Kjo tjetra nuk njeh as kudrinorët. Ajo se ka haberin e vektorit. Ky të planit, etj. Në fakt botën e pëshpëritjeve e prinin të vjetrit. Ndofta edhe për atë se pëshpërimat nuk ishin pa baza. Kualifikimi i tyre karshi të rinjve ishte vërtet mbresëlënës. Sidomos nga ana metodologjike që është dhe  baza e mësimdhënies. Të rinjtë kishin në majë të gjuhës justifikimin postulat të atyre viteve. Nuk na duan komunistët. Dhe disa prej të vjetërve kishin qënë vërtet me partinë.  Dhe për ironi, atë pranverë viti shkollor, bëhej fushatë. Të vjetrit dominiheshin me prirje socialiste. Kurse të rinjtë, demokratë. Midis të vjetërve dallonte një shakaxhi flokëthinjur. Mësues i shkëlqyer, por socialist fanatik. I thekur. Nga ata që kualifikimin superior e përdorin si mburojë për manovra politike. Duke e ndjerë se era po frynte majtas, fliste hapur, shfaqej socialist i zjarrtë, reformator etj. Se do ndreqte zyrën arsimore sapo të fitonin zgjedhjet. Gjeja e pa rë që do bënte, do hiqte të gjithë ata nuk njihnin kudrinorin apo ndajfoljen.

Në vjeshtë tetorin e bukur, socialistët erdhën në pushtet. Autobuzi vlonte nga humori. Po ndaheshin postet. Pritje dhe ankth. Nga të dya palët. Ata që do prisnin koka, qeshinin. Ata që do u pritej koka, heshtnin. Mësuesi shakaxhi, nuk e mori postin e drejtorit. Ia dhanë dikujt tjetër, ku sipas tij edhe ky, ishte gjysmë i kualifikuar. Shkurt si demoktratët që ai përgojonte.

Të ishte me kaq, gjysmë e së keqes. Por të nesërmen mësuesin shakaxhi, socialistin e thekur, e nxorrën në pension të parakohshëm. Vendi i tij, u duhej socialistëve për dikë tjetër. Se çfarë kualifikimi kishte, të blerë apo të pa blerë. Nga Shkodra, Elbasani apo Gjirokastra. Nuk kishte më asnjë rëndësi. Ai fliste me vete, përmende Beratin. Pedagogjinë e vërtet sipas atij. Ra në mendime. Dhe mua edhe sot e kësaj dite nuk më hiqet nga mendja, ai mësues, ai burr i thinjur, ai kuadër i zhgënjyer, ai militant i devotshëm. Zhgënjimi dhe dëshpërimi njerëzor, përballë manovrave të politikës.

Aryeja që e solla këtë një ngjarje, është një…, reforma. Po vështroja faqen zyrtare të Ministrisë së Arsimit. Ku u mëshohet me forcë testimeve apo kualifikimeve të mësuesve. Kurrikulave dhe trajnimit global etj. Kjo në raport me Perëndimin. Mirëpo ndërsa në Perëndim, kualifikimet apo testimet bëhen me kompjuterin dhe nën vëzhgimin e kamerave. Biles edhe nga shtëpia. Në Shqipëri me letra, me grup testuesish me miq, provime të natyrës së kohës. Dhe rastësisht fiton ai që sugjeron partia në pushtet. Mirëpo ndërsa në Perëndim, drejtori i shkollës është punë dhënës. Post që e ka fituar përmes një kualifikimi të meritueshëm, me liçensime nga komisione shtetërore. Në Shqipëri punëdhënës është drejtoria arsimore e drejtuar nga partia në pushtet.

Çfarë të shtojmë tjetër? Ah, po dukshmërinë shqiptare, bëje sa për t'u dukur. Si në Perëndim se rezultatet i dimë që tani. Kë do vëm aty, apo atje.

Kështu gjatë këtyre viteve demokraci. Në çdo qeveri të re, flitet për reformë. Flitet për pastrimin e arsimit, për tekstet, kushtet. Ndërkohë nën emrin e saj. Ndodhin reforma të tjera. Ajo e tenderimeve, e shitblerjeve. Ose të tilla si ai i rastit të mësipërm. Ku as demokrati nuk e ka vendin e sigurt kur fiton partia e tij. Por as socialisti kur fiton socialistja.

Kjo është dukshëm lufta e njëriut me njëriun. Dhe arsimtarët janë të përfshirë aty?