Qiqra në hell…

FEJTON

Nga Thoma Goga

Isha ulur në një cep të kafenesë ku, si gjithmonë, pi nga një farmak “me pak”…Të gjitha tavolinat plot. Ku tre e ku katër vetë. Vetëm unë isha tek pullë. Gumëzhinte lokali si mejhanet një herë e një kohë. Një mesoburrë, me këmishë të bardhë e me një çantëz e hedhur krahëve, shikonte rreth e rrotull. M’u duk se edhe ai kërkonte një vend të ulej. Vështrimi im dhe i tij u “takuan” në një pikë e me njerëzillëk, e ftova të ulej. Në fund të fundit, unë s’jam pronar i tavolinës. Edhe mesoburri sikur “e lexoi” ftesën time dhe u ul.

–           Përshëndetje dhe faleminderit,- më tha – se e doja një kafe. Pastaj më zgjati dorën.- Augusto.

Të njëjtën gjë bëra dhe unë, duke thënë emrin tim. Për t’i dhënë pak lezet muhabetit, nisa bisedën me mysafirin që dukej se nuk ishte shqiptar. Aq më mirë që shqipen e fliste sipas mënyrës së tij.

–           Nuk të mbetet qejfi të thërras Agush, ë?- m’u kujtua Mato evlati sa për të ngacmuar mysafirin. – Italian je zotrote, po nga ç’vend?

–           Pescara,- u përgjigj.

–           Po dhe ju, të shkretën, mbetet që mbetet me pesë…- Qesha unë, po qeshi dhe ai. Pata përshtypjen se ai qeshi kot, pasi nuk e kuptoi mirë ku e përplasa llafin…Pastaj rrufiti kafen që sapo i erdhi.-Dëgjo,-vazhdova unë- muhabetin kemi bashkë, filxhanët dhe llogarinë e kemi veç.

E pyeta për profesionin, për punën. Më tha se kishte ardhur për të monitoruar zgjedhjet vendore. Se kishte qenë dhe herë tjetër në vendin tonë dhe se i bënin përshtypje politikanët tanë.

–           Mirë Albania, mirë. Po ecën në autostradën “verso la Europa”. Kandidatët mirë; çuna-goca bukura. Po programet njësoj… Njëri flet për rruga, energjia, taksa… Edhe tjetra po kështu. Kam regjistrato po ato premtime që u bënë para dy vitesh; ujë, energji, kanale, puna-puna, po dhe shumë papuna…

–           Hë,- ia prita, -këtu më rri se më dole në shteg. Drejt Europës shkohet me punë, o fratelo Agush. E para se të shkojë në miting robi, do “mangare”. Capito?

Pastaj i tregova për fshatin tim. Prodhojmë patate që kalben se tregun e mbysin monopolet. Domate, speca, fruta të cilësisë së lartë. Po “të fortët” bëjnë ligjin e këto prodhime prishen se vijnë nga jashtë. Të mos i pranosh, na “zëmërohet” Europa…Kështu thonë këta qeveritarët tanë…Një rrugë të vogël kemi kërkuar që të hyjë autoambulanca, një urëz për të kapërcyer përroin e që fëmijët të shkojnë në shkollë. Sa herë vijnë zgjedhjet “do ta bëjmë” thonë baballarët e kombit, po na…Shko në spital do para, ilaçet janë shtrenjtë, energjia u rrit. Ta paguash, po me se? Të mos e paguash, shkon në burg…Janë mbushur burgjet plot. Çmimet e ushqimeve janë rritur, taksat janë të larta. Kudo varfëri, papunësi. Pas zgjedhjeve ne kërkojmë ku janë ato premtimet e para, siç the zotrote. Pa, na kthehen zyrtarët; “prisni, o të uruar, ja erdhi manadati tjetër, dashkeni qiqra në hell…”.

–           Ç’do të thotë “cicra në hel…”?

–           Pse, nuk e njeh Europa “hellin”? – pyeta jo pa humor mikun e huaj e nisa t’i shpjegoja europianit se ç’ishte “helli” i vërtetë. Agushi dëgjonte e vinte buzën në gaz.

–           Tashti, o fratello Agushi,- atë hurin e hellit, meqë nuk ia fusin dot qiqrës, më duket po ia fusin popullit. E kuptove hellin?…Mos u qani, o europiano, keni parë halle dhe ju, po jo si tonat. Këtyre u thonë halle-halle…

–           Atë “heli” kuptoj mirë, -ma priti italiani, – po ç’do të thotë “hale-hale”?

–           Gjithë ato që të thashë janë “halle-halle”,- ia ktheva mikut të huaj e i dhashë dorën. Pagova kafen dhe ika. Po mendja më mbeti te ai europiani që hallet tona i shqiptoi aq ëmbël…