Shokët socialistë
“Nuk të zgjodhën shoku Bruno jo se nuk bëje për atë punë. Jam i bindur që do shkëlqeje në atë pozitë politike, se i ke të gjitha edhe mendtë, edhe karizmën, edhe talentin, edhe urtinë. Por, nuk të duan dhe kurrë nuk kanë për të dashur, sepse ata mërinë nuk e kanë me Brunon Shllakun që u thye, por me babën, gjyshin, ungjin, hallë e teze që mbetën zotnij”…
Nga Enkel Demi
Shakaja e fundjavës padyshim ka qenë dërgimi i sms-ve miqve duke i thënë fjala vjen: “Shoku Agim si u ngryse?”, “Shoku Ilir si jeni nga shtëpia?” “Shoqja Bora ma jep pak recetën e groshëve.”
Ishte kaq gazmore e gjithë kjo situatë, veçanërisht po të lundroje në rrjet dhe të vije re si ishte lëshuar pa fre fantazia, tek përdorej kjo fjala magjike “shoku” a “shoqe”, të cilën unë nuk di nga cila arkivë e nxorrën socialistët dhe e plasën në vitin 2016 në mes të Tiranës. E di që dikush pak më zevzek do të thotë se kjo fjalë përdoret ende në partitë e majta të Internacionales Socialiste dhe nuk e vë në dyshim. Por, në Shqipëri kjo fjalë është medalja morfologjike e diktaturës, e cila në këtë rast nuk rikthehet vetëm etimologjikisht. Por, le të mbetemi tek qyfyrja.
Nuk ka gjë më të lezetshme që të dëgjosh fjala vjen Blendi Klosin, kur i drejtohet gjithë solemnitet kryetarit socialist, shoku Edi Rama. Kujt Ed’ Ramës? Njeriut më skiç të fillimviteve ’90? Ai që nuk harron në asnjë studio të kujtojë se e ka kryer atëvrasjen me komunizmin kaherë, ai është “shoku”? Dhe në tingëllim ta vret veshin, shoku Edi, sepse padyshim që ka shtatë palë lezet shoku Gramoz, shoku Koço, shoku Fatmir që edhe në atë kohë ishin sekretarë të lartë partie a rinie. I ka hije shokut Pandit, sepse ai lë kokën për histori veteranësh, madje dhe vetë duket si xhaxhi që rrëfen bëma për 5 maj tek lapidari. Por, shoku Edi ngjan si me e vesh Ed’ Ramën me pantallona terital copë oficeri. Lëre pastaj shoku Bruno që vjen nga Shkodra e mban mbi shpinë atë mbiemër kuintalësh të Shllakëve. Do jenë kthyer përmbys “të dekmit n’vorr”. Në atë qytet ku edhe në kohët e shokut Muho, qytetarët i drejtoheshin njëri-tjetrit me “zotni” e “zojë”. Aty kam dëgjuar, kur një vajzë e vogël i thërriste të ëmës e i jepte kumtin: “Ka ardh’ zotnia me pre drutë”. Ishte magjyp argati, por zotni për vashën. Pikërisht në këtë qytet Bruno do kthehet me gjithë këtë parashtesën “shoku”. “Kuku shoku Bruno!”
Gjithsesi ia vlejti për aktorin ta njihte këtë realitet, shokësh e shoqesh, të cilët nuk e zgjodhën as në Asamble, sepse këtë shoqëri zgjodhi, e cila të rreh krahët me fjalën “shoku” dhe pastaj të jep krapin e liqenit. Nuk të zgjodhën shoku Bruno jo se nuk bëje për atë punë. Jam i bindur që do shkëlqeje në atë pozitë politike, se i ke të gjitha edhe mendtë, edhe karizmën, edhe talentin, edhe urtinë. Por, nuk të duan dhe kurrë nuk kanë për të dashur, sepse ata mërinë nuk e kanë me Brunon Shllakun që u thye, por me babën, gjyshin, ungjin, hallë e teze që mbetën zotnij.
Për një gjë duhet me qenë të ndërgjegjshëm ata të nahijes tjetër, zonjave dhe të zotërinjve, që kjo fjala “shoku” është vijë demarkacioni. Mund të kalosh anën, të flirtosh, bashkëpunosh, madje të ndash pushtet së bashku me socialistët, pasi politika ka shpesh ligjësi marroke, por të marrësh atë nofkë para emrit duhet të rrëmosh thellë tek ai gjiriz që quhet diktaturë dhe po nuk gjete rrënjë gjithë jetën ke për të mbetur në hava.
