Sot në 60-vjetorin e lindjes së Gjergj Lucës, zërit të lirë që qëllojmë me gurë

Albert Vataj

Sot në 60-vjetorin e lindjes, për një person si Gjergj Luca, është postulat thënia e Aleksandrit të Madh, se “Nuk ka asgjë të pamundur për atë që përpiqet”.

Në gjashtë dekada sfida, ka dalë nga një betejë dhe hyrë në një tjetër, për të nënshtruar të pamundurën dhe shkruar emrin e tij, në vepra të cilat janë shprehja e ideve novatore dhe guximit të sipërmarrjes. Gjergji ka lënë vitet të bëjnë punë e tyre, dhe ai të ketë mendjen e vet, për të qenë çdo ditë e më i pranishëm atje ku e thërret zemra dhe e ngas shpirti.

Dhe, dhe mos gaboni t’u shkojë në mendje, ta shihni atë duke shuar 60 qirinjtë, ngase, ka dynjanë për t’i vënë “zjarrin”, me pasionin e tij shpërthyes, për të qenë aty ku do dhe duhet, me zë e me figurë, vetë ai, Gjergj Luca, me ose pa dakordësinë e atyre që janë kundër dhe atyre që mendojnë ndryshe.

Nuk ka si ai në mënyrën se si prezantohet, se si i bën gjërat, se si është shndërruar në një fenomen të rrjeteve sociale, se si vihet i vetëm përballë atyre, që po kaq sa e urrejnë edhe e duan, e ca të tjerëve që në bishtnimet e përballjes, kanë një mundësi për ta sulmuar dhe akuzuar.

Cili është ai që nuk e ka parë dhe ndjekur Gjergj Lucën, në Facebook, Instagram, Tik Tok, YouTube, në TV, Podcast, përballje publike, evente, akte humaniteti, zëshmëri qytetare, gjithkund ku betejat e debateve janë në përplasje. E kanë ndjekur me adhurim dhe lexuar më kërshëri rrugëtimin e tij plot të papritura, rrëzime dhe ringritje. Ndoshta duke e parë jo tamam, si biri i dy të mëdhenjve të artit tonë skenik, Ndrekë dhe Mimika Luca, por duke e kuptuar se si ai zgjodhi një tjetër portë për të hyrë në hodhin e famës.

Mënyra e tij impulsive, e drejtpërdrejtë dhe e vërtetë, gjithkund dhe gjithmonë, është prezantuar si një risi dhe ka krijuar reaksion. Përpjekje për të qenë vetja shpesh ka patur kosto për të, por ai i është kundërvënë me mosbindje dhe mosnënshtrim.

Pak prej atyre që e ndjekin, kryesisht në intensitetin e të qenit prezent të rrjetet sociale, kanë ikur nga mënyra atipike e komunikimit; pa u shastisur, pa shtrembëruar turinjtë, pa skërmitur dhëmbët, pa nëmur e sharë me libër shpie, me një shqipe o kuku medet. E pse, vetëm e vetëm se ai mendon dhe vepron ndryshe. Ka një qasje atipike të denoncojë problemet dhe parashtrojë zgjidhje.

Luca, në të qenin prezent dhe reagues, sipas mënyrës së tij, kudo ku ai mendon se heshtja është një marrëveshje pajtueshmërie me përkeqësimin kërcënues të situatës, tregon se është detyrë e çdo vullneti qytetar, të mos i bindet autoritetit të së keqes, që kërkon të bëjë ligjin në dëm të secilit, edhe të shpresave që po mbajmë me shpirt nëpër dhëmbë.

Me më shumë kundër se pro, Luca i ka grahur siç di vetë ai dhe as që i ka që e ka vënë ujin në zjarr që të ndryshojë, apo ta vrasë mendjen, sepse kështu i pëlqen këtij dhe ashtu nuk i pëlqen atyre. E si mundet më origjinal dhe kokëfortësisht të na bind, se ai është malësorë, kokëshkëmb kur thotë diku Rama, i cili edhe pse e ka mik Gjergjin, qëkur ishin shokë lagjeje, sërish është i bindur se ai është Luca, në gjërat që bën dhe mënyrën se si ai i bën.

Me rëndësi te ai është të mos heshtë. Edhe kur ka dhe kur nuk ka gjë për të thënë, atij nuk i rrihet. Me doemos do sajojë diçka, që vërtetë i’a vlen, diçka që bëhet virale dhe thyen rrjetin.

Ai është i vetmi që di fuqinë e vërtetë të të qenit ndryshe. E di se të heshti dhe të shohë vetëm punët e tij, si sivëllezërit e tjerë sipërmarrës, që bëjnë namin me para, pa i futur hundët edhe më punët “e huaja”. Por atij s’pari nuk i rrihet, i hanë duart për punë dhe shpirti e thërret në vorbulla zjarri, nuk pajtohet me disa gjëra që i dhëmbin dhe ca të tjera që mund të jenë ndryshe në Shqipërinë që duam, të jeta ajo që është, por ca më shumë, ajo që meriton të jetë.

Ai është i jashtëzakonshëm dhe nuk ka kohë për të humbur për t’u marrë me gjëra të zakonshme. Kjo që ai bën, i jep kuptim përditshmërisë së tij, duke bërë “çmenduria” që e bëjnë atë personin që e ndjekin të gjithë, e urrejnë të gjithë, e shajnë të gjithë dhe të gjithë duan të jenë si ai, s’paku të kenë famën e tij, milionat që e ndjekin.

Në majën ku u ngjit Gjergj Luca, të gjithë e vumë nga një gurë, ndoshta edhe nga gurët me të cilët e qëlluam.