“Klithma e gjinkallave gërryen shkëmbinjtë”

Dymbëdhjetë haiku nga: Matsuo Basho (1644-1694)
Përktheu: Alket Çani

Vjeshtë e thellë –
po fqinji vallë
si jeton?

* * *

Hënë vjeshte –
gjithë natën u enda
rreth pellgut

* * *

Herë pas here retë
u falin një çast pushimi
atyre që soditin hënën

* * *

Mëllagën
buzë rrugës
e hëngri kali

* * *

E ngrirë
poshtë kalit
hija ime

* * *

Bilbili
mes bambuve të reja
këndon pleqërinë

* * *

Pas çdo shkulmi ere
flutura ndërron vend
mbi shelg

* * *

Fshat i vjetër –
s’ka shtëpi
pa hurma

* * *

Heshtje –
klithma e gjinkallave
gërryen shkëmbinjtë

* * *

Shkreptimë –
britma e gatës
përshkon terrin

* * *

Në Kioto
duke ëndërruar Kioton –
qyqja

* * *

Qyqja –
sakaq mjeshtri i haikut
i lë shëndenë botës