Oriana Fallaci, besoi dhe luftoi që “një pikë bojë mjaftonte për të zgjuar mendime në miliona njerëz”
Nga Albert Vataj
Si sot 90 vjet më parë, më 29 Qershor të vitit 1929, u lind Oriana Fallaci, ikona e gazetarisë dhe Zhan D’Ark e ambicies dhe vetmohimit të gruas në një rruzull dinjitetesh të nëpërkëmbura, anësishë dhe kufizimesh të mëdha që dikton predikimi i moralit të shekullit të XX e këndëj, strukur pas hekurave të konservatorizmit.
“Një pikë bojë mjafton për të zgjuar mendime në miliona njerëz”. Kjo pikë boje e penën e Fallacit ka bërë që bota të ndalë frymën kur flet për këtë gazetare të madhe italiane, për penën e ndritshme të gazetarisë në shekullin e XX. Kësisoj mund ta korrnizosh portretin e jashtëzakonshëm të Oriana Fallaci, gazetare dhe publicist, kronikane dhe shkrimtare, e cila ka plazmuar në eterin e shekullit të shkuar e në të tashmin, jo vetëm emrin dhe imazhin e femrës ngadhnjimtare por edhe gruas vetmohuese për pasionin e saj të shenjtë, dëshmimin e lajmit, kushtrimin e zëshëm të lirisë së fjalës.
Me Oriana Fallaci, gazetari, media, fjala e lirë, pasioni i bukur i informimit dhe komunikimit, marrin një kuptim të themeltë, shndërrohen në atribute të larta besimi. Ajo vajzë, ajo grua, ajo zemër e plasur e pamundësisë së shenjtërimit të nënës, i dha botës dhe fjalës së lirë, misionit të gazetarit, dinjitetin sakrifikues të kryerjes së detyrës me përkushtim, i dha atë që e pavdekësoi këtë emër, gruan që luftoi me penë dhe me zemër për liritë dhe të drejtat e gruas, në një botë ku ajo dhunohet mizorisht.
Bota i ka patur të hera-hershme këto shkrepëtima shëmbëllimesh që e ka të pamundur t’i rrok shpengimi i një përfytyrimi apo dëshirimi i një kumti krijues. Në botën e trazimit, ajo dëshmoi një gjenerim force të pamatshme që kumton pasioni i misionares së detyrës. Përfaqësimin dhe mbrojtjen e fjalë së lirë ajo e ktheu në besim. Ngriti një përmendore të gruas që sakrifikoi gjithçka për ëndrrën e saj. Përtej të mundshmes, ajo dëshmoi një sprovë. Shtyu më tej kufinjt që mbanin të kufizuar të drejtën e gruas për të qenë e pamatshme në triumfet e saj.
Për Oriana Fallaci: “Asgjë nuk të lëndon, trishton, dhemb më shumë se sa zhgënjimi, sepse zhgënjimi është një dhimbje që derivon gjithmonë nga një shpresë e shkuar, një humbje që lind gjithmonë nga tradhëtimi i besimit, ndryshimi i qëndrimit të dikujt apo të diçkaje tek e cila beson. E për ta duruar ndihesh e mashtruar, poshtëruar, viktimë e një padrejtësie që nuk e prisje, e një dështimi që nuk e meritoje, ndihesh e fyer, qesharake saqë herë pas here kërkon hakmarrjen, zgjedhje që mund të të bëjë të ndihesh i çliruar ndonjëherë, por që rrallë shoqërohet nga gëzimi dhe shpesh kushton më shumë se falja.
