Sadik Bejko skalit dhimbshëm shpirtjen e tij në vargjet e poezisë “Burrnesha”

Albert Vataj

Sadik Bejko është një poet, shkrimtar dhe kritik letrar, me penën majëmprehtë dhe zërin që nuk reshti së kushtruari e fjalën që nuk e la paqtue, veç në zjarme shpirti e ndezi e në ngulme zemre e përpushi.

Ai është një nga figurat e rëndësishme të letërsisë shqiptare në gjysmën e dytë të shekullit të 20-të dhe zëri origjinal i të drejtës për t’u shprehur. Bejko njihet për poezitë dhe prozën e tij që shpesh trajtojnë tema si identiteti, kultura dhe realitetet socio-politike të Shqipërisë, veçanërisht gjatë periudhës së regjimit komunist.

Por sot ai ka ardhur me një skalitje në fjalë e shpirtje për burrneshën, që me gjas kërkon te ajo vetëm një mbështetje për të nxjerrë nga mendimi fjalën e nga fjala përjetimin, e prej përjetimit, me i’u qas të gjithëve me shpirtin poetik. Poezi e cila më shumë se një shtjellim poetik për burrneshën, është një shpërfaqje e shpirtshme e tij, që sintetizohet që në vargun e dytë “Dhe unë S. Bejko jam burrnesha. Fytyrë rrudhash vijëzuar”

Po. Sadik Bejko skalit gjamshëm shpirtjen e tij në vargjet e poezisë “Burrnesha”, thua se ai po shkruan një kapitull të fundmë, një çapitje të trishtë hapash në jetë, armik i së cilës thotë se është. Varg pas vargu e metafor pas metafore, fjala e tij më shumë se shpon, dridhet teksa rreket me gjet pikëbashkimin me një vazhdim të gjëndjes që e përshkon.

Rrëzohet kjo gjëndje në honin e thellë të përjetimit, si një guralec që duke kërkuar të gjej fundin përplaset duke e bërë më të thellë mbarimin e më të potershme zbritjen, atje në fund, atje ku “Një fat që keq a mirë e mbarta,/fat që veç të tillë mund ta kisha/e kam.”

Zëri Sadik Bejkos është oshëtima e krejt shpirtrave që në dhimbje e gatuan fjalën, aty ku temperuan ndjenjën dhe përjetimin.

BURRNESHA