Kjo ishte “femme fatale”, një unazë armë zjarri, për të qëruar hesapet me më trimin

Albert Vataj

Në fakt gjithmonë e kishit imagjinuar që “femme fatale” të ishte diçka ndryshe, të ishte një femër fatale, nga ato që që s’do të ishte punë me mend t’i takoje, e aq më pak të kishe punë me ta, çfarëdo lloj pune. “Femme fatale” është një unazë vrasëse në gishtin e një zonje delikate, ose të një zotërie elegant, një armë vetëmbrojtjeje dhe jo vetëm, një mjet për të hequr qafe dikë në mënyrën më të pabesueshme të mundshme. E cili do të parashikonte si mekanizëm rreziku një unazë, që nga ai më rrufjani që nuk kishte gjë që nuk e dinte, e gjë që nuk e kishte bërë, deri te më naivi.
E ndërtuar rreth vitit 1800 dhe e shitur në një kuti të vogël bizhuterish, kjo armë u shfaq si një risi, si një marifet i zejtarëve për një grushtë para më shumë dhe i zemërkazmëve për një bezdi më pak.

“Plumbat” ishin mjaft të vegjël, por mjaftueshëm që në distancën e duhur të sillte telashe, deri në një lamtumirë të beftë, nga një gjë 2 ose 4 mm diametër, mjaftueshëm për të qenë një takim me vdekjen. Burrat si gjahtarët e rrezikut, nuk ishin aq të ngeshëm sa të konsideronin një gjë të tillë si një kërcënim. Por parametrat flasim vërtetë për një armë me kuptimin e plotë të fjalës, e cila në gishtin e një zonjë të aftë për të marrë vendime të rëndësishme, ishte dhe mbeti po kaq vdekjeprurës sa çdo sajesë e zejes së vrasjes.
Shpejtësia e grykës ishte pak më shumë se 500 km/h. Diçka më pak se shumica e “pistoletave ajrore” që njohim sot.
Ajo mund të përdorej dhe të ishte e aftë për të depërtuar 2,5 cm xhel balistik ose një kanaçe Coke – nga njëra anë, sigurisht edhe lëkurën e trashë të një fakiri që i kishte orët e numëruara.
Sot, një “femme fatale” e tillë ndoshta do të ishte një produkt i ofruar në “QVP”, ose me “Perla”.
Poseduesi i kësaj arme, pas çdo gjuajtjeje i duhej të kthente tytat – për të rimbushur sërish me një alet i ngjashëm me një pincë lëkure moderne.
Shumë nga këto komplete nuk u prodhuan në seri, por për aq kohë sa ishin në modë, ato i’u shitën grave dhe burrave të shoqërisë së lartë në Francë, ndër të tjera, me emrin “Les Companions”.