Agim Molla, “Kryeashiku i ahengut shkodran” që u bë zë i pavdekshëm i shpirtit qytetar

Nga Albert Vataj

Në heshtjen e një mëngjesi të trishtë, Shkodra humbi një nga zërat e saj më të dashur – Agim Mollën, njeriun që nuk këndonte për t’u duartrokitur, por për të jetuar. Me ikjen e tij, qyteti nuk humbi thjesht një këngëtar, por një kujtesë të gjallë, një frymë që i jepte jetë ahengut, një urë që lidhte brezat përmes tingujve të shpirtit.

Agim Molla nuk ishte i famshëm në kuptimin konvencional të fjalës. Ai nuk kërkoi skena të mëdha, nuk lakmoi ekranin, nuk u përpoq të bëhej emër – sepse ai ishte tashmë një ndjenjë. Një ndjenjë që e njihnin të gjithë ata që kishin pasur fatin të dëgjonin këngën e tij në ndeja familjare, në tavolina miqësore, në net që zgjateshin pa orar, ku kënga nuk ishte zbukurim, por jetë.

Figura e tij ishte e thjeshtë, por e thellë. Ai zotëronte një repertor prej mbi 400 këngësh të ahengut shkodran, të kënduara me kujtesë brilante dhe me një ndjeshmëri që nuk mësohet – ajo lind me shpirtin. Çdo varg që dilte nga goja e tij mbartte jo vetëm tingullin e së kaluarës, por edhe emocionin e së tashmes. Kënga për të nuk ishte stoli, ishte frymë, ishte identitet.

Në vitin 2023, në një akt të rrallë nderimi, BBC Music masterizoi këngët e tij në studiot e Radio Shkodrës, duke i ruajtur si trashëgimi të përjetshme të kulturës shpirtërore shqiptare. Ky gjest e përjetësoi jo vetëm artin e tij, por edhe vetë figurën e Agim Mollës si një thesar të gjallë të qytetit – një zë që nuk do të shuhet kurrë.

Në festivalin e 12-të të “Ahengut Shkodran”, ku u ngjit përkrah emrave të mëdhenj si Mukades Çanga, u pa qartë se Agim Molla nuk ishte thjesht një interpretues, por një gjendje shpirtërore. Ai nuk këndonte për të ndarë tinguj, por për të bashkuar zemra. Në çdo këngë të tij gjendej një qytet i tërë – me dashuritë, me dhimbjet, me gëzimet e ëmbla e të hidhura që vetëm Shkodra di t’i ruajë e t’i shpërfaqë.

Populli i tij i dha titullin më të lartë: “Kryeashiku i ahengut”. Një emërtim që nuk vjen nga institucionet, por nga zemra e njerëzve. Një titull që nuk fitohet me diploma, por me dashuri, me respekt dhe me mirënjohje të gjeneratave.

Agim Molla ishte rrëfimtar i jetës së thjeshtë, i dashurive të pafundme, i humorit popullor dhe i dramës së brendshme që kënga e ahengut mbart prej shekujsh. Ai nuk e deformoi trashëgiminë, nuk e zbukuroi për t’i pëlqyer kohës – ai e ruajti të pastër, siç ia kishin lënë të parët. Dhe në këtë përkushtim, ai u bë urë mes brezave, një mësues pa katedër, një artist pa skenë, por me një publik të përjetshëm.

Me ikjen e tij, Shkodra humbi një zë, por fitoi një legjendë. Sepse Agim Molla nuk ikën – ai mbetet në çdo ndejë, në çdo valle, në çdo atmosferë që kërkon gëzim e dritë. Ai mbetet në kujtesën e qytetit, në frymën e këngës, në emocionin që nuk shuhet.