Këmbët e Nënë Terezës, këmbët e deformuara nga lodhja dhe mundimet, këmbët që ecën mbi dhembje

Nga Albert Vataj

E kemi parë Nënë Terezën në një pafundësi fotosh, fytyra e saj e rrudhur nga përkushtimi, sytë që mbartnin një paqe të thellë dhe një dhimbje të heshtur, duart e saj të vogla që përqafonin të braktisurit si të ishin fëmijët e saj. E kemi parë në altarët e bamirësisë, në podiumet e Nobelit, pranë personaliteteve botërore, si një grua shtatshkurtër që mati botën jo me trupin, por me shpirtin e mirësisë.
Por kurrë nuk kemi parë këmbët e saj.
Po, këmbët e saj, të zbathura, të lodhura, të përvuajtura. Ato që nuk u fotografuan, por që mbartin në heshtje historinë e një kalvari të gjatë. Këmbët që ecën nëpër rrugët e Kalkutës, nëpër lagjet e harresës, nëpër dhimbjet e njerëzimit. Këmbët që nuk kërkuan pushim, por vazhduan të ecin drejt misionit të saj të shenjtë, të jetë pranë atyre që nuk kishin askënd.
Në to është gdhendur rruga e shenjtërimit, jo si triumf, por si sakrificë. Janë këmbët që mbartën peshën e botës, pa u ankuar, pa u ndalur, pa u dukur. Ato nuk kërkuan lavdi, por shërbesë. Nuk kërkuan skenë, por tokë ku të ecin për të ndihmuar.
Në to, historia nuk është shkruar me bojë, por me plagë që nuk u trajtuan dhe nuk u shëruan kurrë.
Në një botë ku madhështia shpesh matet me pushtet e pasuri, këmbët e Nënë Terezës flasin me një gjuhë tjetër, atë të përulësisë që nuk kërkon lavdi, por shërbim. Të deformuara nga vitet e ecjes në rrugët e Kalkutës, pa rehati, pa mbrojtje, ato nuk janë shenja të sëmundjes, por dëshmi të dashurisë së palodhur.
Çdo gisht i shtrembëruar, çdo nyje e lodhur, është një rrëfim i heshtur i një jete të përkushtuar ndaj të harruarve, të sëmurëve, të braktisurve. Ajo nuk kërkoi trajtim për veten, nuk u ankua për dhimbjen, sepse dhimbja ishte vendi ku ajo takonte Zotin, dhe ku dashuria merrte formë njerëzore.
Këmbët e saj nuk ecën mbi qilima, por mbi pluhur e vuajtje. Ato nuk u ndalën kurrë, edhe kur trupi i saj kërkonte pushim. Ishin këmbë që bartën mëshirën, që u gjunjëzuan pranë të vdekurve, që u ngjitën shkallëve të spitaleve pa emër, që trokitën në dyert e zemrave të mbyllura.
Në to nuk ka asgjë për t’u fshehur, përkundrazi, ka gjithçka për t’u kujtuar. Sepse në deformimin e tyre, shohim bukurinë e një shpirti që zgjodhi të vuajë për të tjerët, që zgjodhi të ecë jo për veten, por për të ata tw cilwve u kishte ndaluar fati, fikur dritat dhe thyer qielli.
Këmbët e Nënë Terezës janë një testament i gjallë i kësaj dashurie. Dhe në heshtjen e tyre, ato na thërrasin të ecim edhe ne, jo drejt lavdisë, por drejt njeriut.