Alfred Peza: “Astiri”, ose fundi pa lavdi i kauzave false

Nga Alfred Peza –

Tani që aksioni i shembjes së të gjitha godinave që pengonin zbatimin e projektit të unazës së madhe në Tiranë ka përfunduar, ka nisur gara publike për ti vendosur një diçiturë, një çështje që po diskutohet prej më shumë se një viti në Shqipëri.

Për shkak të afërsisë me qendrën e kryeqytetit dhe sensibilitetin social e solidaritetin njerëzor që prodhon akti i prishjes së godinave të banimit në një vend historikisht të varfër, opozita shqiptare u mundua që zbatimin e një projekti për nevojat publike të firmosur nga Kryeministri komunist Adil Çarçani që më 1989, ta shndërronte në një kauzë politike.

Ka qenë në stilin e kësaj opozite që të rrëmbejë çdo protestë qytetare. Çdo demonstrim të shoqërisë civile. Çdo kërkesë të një grupimi sado të vogël a të madh njerëzish për hallet e tyre. E për ti privatizuar më pas deri në zhbërje. Duke i shndërruar ato në kalin e ngordhur të betejave të saj të radhës, për interesa të pastra pushteti dhe jo të qytetarëve.

E ka bërë këtë përgjatë gjithë këtyre viteve të pas 2013-tës, në opozitë. Tentoi që ta bënte jo vetëm me protestën e banorëve të zonës së Kukësit, kur ata demonstruan për çështjen e tarifës së kalimit në Rrugën e Kombit. Por, e bëri këtë edhe me protestën e studentëve të universiteteve të një viti më parë, kur u ngritën për kërkesat e tyre të drejta, të cilat tashmë janë adresuar pothuasje të gjitha për zgjidhje.

E njëjta metodë u përdor edhe me banorët e zonës së “Astirit” në Tiranë. Tek të cilët shkuan fillimisht për “solidaritet”. Më pas për ti mbështetur në kërkesat e tyre. Për tu veshur më pas jelekët portokalli në përpjekje për të imituar “jelekverdhët” e Francës. I nxorrën fillimisht për ti bashkuar me studentët para ministrisë së Arsimit. Më pas i çuan para godinës së Parlamentit dhe në bulevard, kur dogjën mandatat e deputetëve të opozitës, për të realizuar atë që e cilësuan si “revolucion popullor” për të rrezuar Edi Ramën, që të vinte në pushtet Luli me Monën.

Revolucioni dështoi. Zgjedhjet e 30 Qershorit nuk u bllokuan. Edi Rama nuk iku. E kështu edhe “jelekportokallinjtë” nuk iu deshën më. Në korrik e gusht askush nuk u kujtua për ta. As në fillim të shtatorit. Më pas herë pas here dikush kujtohej që kishte ca ditë pa dalë në televizor dhe vraponte për të nxjerrë grupin e gatshëm të “Astirit” për të bllokuar qarkullimin në rrugë. I fusnin nga një të sharë dhe kërcënimin “numër 707 serioz” kundër Edi Ramës dhe ja hipnin makinave të tyre superluksoze, dhe shkonin e flinin të lumtur nëpër shtëpitë e rehatshme në qendër apo në zonat rezidenciale të periferisë.

Ndaj nuk ishte çudi se përse kur fadroma u shkuan banorëve nëpër shtëpia e binzese për ti shembur, mediat vrapuan të thonë se asnjë prej liderëve të opozitës nuk e prishi gjumin dhe u kujtuan që të shkonin pranë tyre, vetëm atëherë kur nuk u bënin më punë. Kaq u desh që rrjeti të shpërthente kundër lidershipit të opozitës, e cila i ka parë betejat dhe kauzat qytetare, thjeshtë dhe vetëm si sebepe të luftës së saj për pushtet.

Ky ishte fundi pa lavdi i kauzës false të “Astirit” të cilën opozita e deshi vetëm për interesin e vet. Nesër në mëngjes, kur lidershipi i saj ta ketë lënë pas çështjen e banorëve të unazës së madhe, kauza e saj e pasinqertë do jetë harruar si shumë e shumë të tjera të ngjashme me të. Ajo që do të mbahet mend gjatë pas kësaj, është shija e hidhur e zhgënjimit qytetar, që ndoshta për një moment mund të kenë besuar vërtetë, se opozita ishte në anën e tyre.

Alpe News.al