Bulevardi, si këmbanë për zgjimin e Shqipërisë normale

Nga Astrit Patozi –

Ka një ekzaltim të madh të atyre që organizuan apo udhëhoqën mitingun e Ilir Metës dje në bulevard. Aq i madh ishte shfrimi i gëzimit, sa krijoi edhe përplasje të forta shifrash për pjesëmarrjen, siç ishte, fjala vjen, kontrasti mes 100 mijë qytetarëve, që kishte numuruar Nikoll Lesi me 500 mijë vetët e Sali Berishës. Por tek e fundit, numrat nuk kanë shumë rëndësi që një manifestim politik të konsiderohet i suksesshëm. Nëse ata që iu përgjigjen thirrjes së Presidentit për të mbrojtur në shesh kushtetutën janë ndjerë fitues, pasi u dha komanda shpërndahu, gjithçka ia ka vlejtur dhe është i kotë çdo debat tjetër.
Problemi është se shumica prej tyre, natyrisht jo të gjithë, kur kanë marrë rrugën për në shtëpi u janë rikthyer sërish halleve të veta, që nisin me papunësinë e nuk dihet se ku mbarojnë. Pjesa dërrmuese e asaj turme ka 7 apo më shumë vjet që e plugon bulevardin “Dëshmorët e Kombit” dhe pas çdo mitingu dëgjon udhëheqësin nga foltorja që bërtet për një fitore të madhe, pasi e ka copëtuar pa mëshirë dhe pastaj rrëzuar me fjalë armikun e kombit, ndërkohë që ky i fundit e sheh rënien e vet gjithmonë live në televizor. Nuk janë të paktë ata, që u ka takuar të kenë të dalë në protesta më shumë kundër heronjve të sotëm, të cilët dikur kanë qenë kundërshtarë të egër, se sa kundër armikut, që u ka shkelur këto ditë kushtetutën e presidentit. Por edhe kjo nuk ka shumë vlerë në një kohë, kur i shpallur luftë çdo gjëje racionale, që ka tepruar pa u vrarë dhe likujduar në këtë vend.
Nga ana tjetër ka një përpjekje të sforcuar për ta delegjitimuar dhe për ta injoruar protestën, sikur jetojmë në një vend që po qeveriset mirë nga Edi Rama, por janë disa të llastuar, të cilët nuk kënaqen asnjëherë edhe botën po t’u falësh. Ndërkohë që kjo qeveri e ka bërë baltë, aq shumë në këto 7 vjet, sa që duhet të ishte larguar shumë kohë përpara se Ilir Meta të zbulonte këto shkeljet e kushtetutës së vet. Madje, edhe në rast se do të mërzitet ndonjë udhëheqës i Partisë Demokratike, mund ta themi se ajo e ka merituar të largohet që gjatë kohës kur qeveriste në koalicion me LSI-në e tij, jo shumë larg, por vetëm 2 vjet e ca më parë.
Sot ata ndjehen të qetë nga pafuqia e revlucionit, që i është lagur baruti, por po ta shihnin si kërcënim protestën në bulevard dhe betimet e presidentit, edhe ata me siguri do të thërrisnin popullin e tyre në bulevard. Për t’i treguar dhëmbët dhe muskujt deri në fund armikut të palës tjetër, të cilin në raste të tjera e kanë pasur në krah si bashkëluftëtar. Dhe do të fillonte pastaj ai debati i neveritshëm me shifrat, që nuk kuptohet se pse vazhdon prej gati 30 vjetësh në këtë vend, kur të gjithë e dinë se i vetmi numurim që ka vlerë janë zgjedhjet.
Por, gjithësesi, në rast se ata që dolën dje në bulevard janë të lumtur me faktin që disa herë në vit bëhet dikush sebep që i bën bashkë në një miting kundër qeverisë dhe pastaj asgjë nuk ndryshon, diskutimi nuk ka asnjë vlerë. Sepse normalisht ai duhet të zhvillohet me ata që nuk e pranojnë këtë ritual të mërzitshëm dhe poshtërues, edhe pse mund të mos kenë qenë dje në protestë.
E vërteta është se Shqipëria normale nuk ishte dje në “manifestimin” e Ilir Metës, por ajo nuk ka asnjë lidhje edhe me qeverinë e korruptuar dhe zullumqare të Edi Ramës. Ajo është e lodhur dhe e cfilitur nga betejat e paprincipta të 3-4 mëkatarëve përsëritës dhe nga aleancat e tyre të neveritshme, në gjithë këto vite, që po e bëjnë të pajetueshëm këtë vend.
Ajo është sot shumica e papërfaqësuar, të cilën nuk e llogarisin, sepse nuk mund ta numërojmë dot, as si degë mimoze që tundet në protestën e Ilir Metës dhe as si like facebook-u në postimet bajate dhe patetike të Edi Ramës. 30 vjet janë shumë që të shikosh të njëjtët personazhe, nganjëherë edhe të ricikluar, që të tundin para fytyrës flamujtë e rreckosur dhe të njollosur keq nga korrupsioni dhe abuzimet e rënda me pushtetin të një morali, që nuk ekziston më.
Është, në fakt, pikërisht ajo Shqipëri që e dëshiron dhe e meriton më shumë se kushdo tjetër ndryshimin. Por që ai të vijë, duhet që ajo të zgjohet dhe të marrë përgjegjësi. Pa pasur nevojë që të jetë ushtare në betejat apo kauzat e rreme të atyre, që gënjejnë duke u fshehur pas kushtetutës dhe himnit të kombit. Ndryshe, fatin e të vetmes Shqipëri që kemi do ta vendosin ekskluzivisht banorët e bulevardit, pavarësisht flamurit, degës së pemës që mbajnë në duar apo dhe të emrit të udhëheqësit, që i fton gjithmonë për “shpëtuar atdheun”. Madje nuk është çudi që të njëjtët njerëz, herë të parakalojnë si fitimtarë dhe, herë të protestojnë si të mundur në bulevard.