Shqiptarët që luftuan për fitore dhe u përballën me humbjet e sigurta

Nga Hyqmet Zane –
Sa herë jemi ndeshur me përplasjet mes fituesve dhe humbësve në betejat që kanë ndodhur në kombin shqiptar. Kemi luftuar për liri dhe më pas e kemi humbur lirinë, kemi luftuar për të drejta dhe i kemi humbur edhe ato që kishim, jemi krenuar me trimat dhe heronjtë dhe u kemi kënnduar ata, i kemi të shkruara në në histori dhe ngritur lapidare, edhe psesot janë të rrënuar i duam ato, edhe pse në vend të tyre mbetën përfituesit. Sa kemi luftuar dhe sa jemi përpjekur për të mbrojtur trojet tona, pa bërë asnjëherë ekspansion, por edhe shumë nga trojet i humbëm për fatin e keq nga padrejtësitë në emëre të Europës së padrejtë. Çfarë emri i duhet vënë gjithë këtyre fitoreve të humbura, kemi fitore apo humbje ?!
Vijnë ditët e shënuara historike dhe lavdërohemi me ftioren ndaj nazifashizmit dhe është një e drejtë e ligjshme. Por ajo liri që e fituam me gjak i la vendin diktaturës së proletrariatit dhe hipokrizia tipike e të ashtuquajturit “ideologji komuniste” na mbërtheu të gjtihë dhe na tjetërsoi gjithçka me dientitet shqiptar. Kanë ndodhur, ndaj edhe i themi, se një ditë u gjendëm të vetëm, të izoluar dhe u karantinuam nga virusi stalinist, pa miq, pa Zotin tonë të përbashkët që e shamë dhe e vramë, pa menduar si kishim vrarë veten me duart tona dhe u gjendëm përballë dilemës se kush është e ardhmja për të cilën luftuam, fituam apo humbëm ?
E mohuam e çfarë nuk thamë dhe çfarë nuk shpifëm për Mbretërinë e Ahmet Zogut që bëri aq sa mundi dhe i bëri mirë, i shamë dhe i denigruam nacionalistët e Ballit Kombëtar dhe të Legalitetit. I quajtëm tradhëtarë Mit’hat Frashërin e mirënjohur dhe Lef Nosin superatdhetar, Ibrahim bej Biçakçiun, të birin e Aqif pashë Biçakçiun të parin e Pavarësisë dhe Patër Anton Arapin e nderuar dhe filozofin e vlerave dhe të tjerë,vetëm e vetëm pse na thanë ca të vërteta se çfarë do të ndodhte me fitoiren e luftës pas çlirimit. Ata i thanë dhe ne i provuam dhe asnjëherë nuk i rehabilituam, por vazhdojmë t’i denigraojmë ende si urrejtje e shqiptarit për shqiptarin.
Më pas u vranë edhe ata komandantët e fitoreve të luftës baashkë me komisarët të cilësuar të suksesshëm. U bë e çfarë nuk u bë në situata me shumë dritë – hije, kur prisnim të bëheshim vendi i mirësive dhe përfunduam si vendi i tollonave dhe bukës edhe për 6 ditë.
A mund të mendoj se i madhir Dritëro vargjet e tij filozofike i ka shrkuar për të tipizuar këtë realitet kiur shrkuan :
“Tek pi duhan mes tymit flas menduar:
Sikur me shekuj rron një fis i marrë:
Përjetësisht në urrejtje i bashkuar,
Çuditërisht në dashuri i ndarë!”.
Nëse ikën 45 vjet diktaturë që nisi si fitimtare dhe pëfundoi si vajtimtare, përsëri u gjendëm në dilemën e madhe të fitores së demorkacisë, por po duket sheshit që jemi më të humburit e saj, jemi në këtë udhëkryq ku nuk dimë kush jemi dhe ku jemi, ku shkojmë dhe si dhe përse gjithë kjo katrahurë dilemash me të ashtuajturat fitore që na rezultojnë dhe na çojnë në humbje ? Veç një gjë e dimë mirë që përfituesit, ata kodoshët e mariftëshëm i kemi mes nesh si një grush bahskuar rreth kapitalit që me mashtrime e nisën dhe që po vazhdojnë ta bëjnë dita-ditës edhe më shumtë dhe lulëzojnë pushtllëqet me intriga në çdo gjë në bashkëpunim me puhstetarët që tallen me humbjet që veshin sytë e një populli dhe skandalet nuk kanë të sosur kudo e për çdo gj. Kanë të drejtë vetëm bota që qeshet dhe na jep kusurin e atyre që ne i bëjmë vetes sonë dhe nuk e kupton se në këtë vend ka një popull që fle dhe i çoroditur, vazhdon të thërrasë për fitore, kurse është në humbjen totale të herë pas hershme.
Dhe si për sinkron të këtyre që shkruaj, mu kujtouan vargjet
“Kur kokën si struci fsheh,
Kur fitore e quan humbjen,
Asgjë s’ndryshon më pas.
Kalon nga humbja në humbje”.
Në realitetet që po jetojmë po përballemi me gjednje të mbushura me shumë shfaqje publike, me dalje nëpër kanale trelevizive vend e pa vend të qeveritarëve dhe veçanërisht kryebahskiakut të Tiranës që po marrin nofka të shumta për paaftësitë që tregojnë dhe të gjitha përfundojnë në fasada se përmbajtja e punëve të tyre janë tenderat për persona të lidhur me pushtetin dhe hajt të gjesh të drejtën. U trumpetua drejtësia me një reformë gjithëpërfshirës dhe duket që edhe atë e ka kapur koronavirusi se hapur po shohim që njerëzit e lidhur me pushtetin e dikurshëm të diktaturës po pozicionohen kudo ashtu si edhe në ministritë që drejtohen nga nipat dhe mbesat e diktaturës.
Flasim e çirremi për arritje tamam siç thoshte dikur diktatori se po shkojmë nga “fitorja në fitorje” në një kohë që mbetëm edhe pa “bukën e siguruar në vend” dhe sot po mbetemi pa të ardhurta që i duhen njerëzve për të jetuar minimalisht. Lluksi i ministrave dhe ministrive, pa folur për kryeministrin dhe selinë e tij “kryeministrore” në Surrel që është si bunker i lulëzuar po përballet dita-ditës me anormalitetin e ngjarjeve me vrasje dhe drogë të shtreenjtë që kapet pafundësisht dhe, siç thonë gojët e “liga”, kanabis po rilulëzon anëe mbanë vendit që e gjen momentin në karantinimin e vazhdueshëm me qëllim të popullti që mendon se mund të sëmuret nga CoVid-19, por që shteti i gjtihë është kapur nga virusi i korruposionit dhe trafikmit me të gjitha mënyrat dhe mjetet, nga toka dhe deti, si të ishim në një mbretëri ku fitorja e qeverisjes ka çuar në humbje popullin që e ka votuar.
Timoni i dëshiruar vetëm për veten e tyre nga socialistët e ka drejtuar makinerinë e pushtetit drejt humbjes së gjithçakje sa edhe Zotit i vjen keq që ka lënë një grup monstrash që qeverisin si të fituar dhe krijojnë humbje pas humbjesh që të mbretërojnë në qeverisje.
Në këtë përballje edhe mediatike, të gjithë ata që shkruajnë në gazeta dhe flasin në televizione u cilësuan kazan i flliqur padrejtësisht, ndërsa mediat kryeministrore dhe të bashkisë së Tiranës me njerëzit e kooptuar në to po korrin fitore se parimi “gënje gënje se diçka do mbesë” të çon tanimë në shprehjen “që po më genjen po e marr vesh, pro po më vjen mirë se mi thua bukur dhe të mveshura me “fitoret” imagjinare”.
O Zot sa fitore kemi korrur dhe sa humbje kemi përvetësuar. Përse kështu ? Tamam si një shqiponje të kapur që ia presnë krahët dhe më pas i thontë “tani je e lirë të fluturosh”. Shkojmë dhe nderojmë dëshmorët me hipokrizinë e njohur dhe veteranët duartrokasin pa menduar se ata dëshmorë dhanë jetën për liri dhe mirtëqenie, për Shqipërinë e lirë dhe demorkatike, ndërsa pasadhësit e tyre harruan idealet dhe i shkelën me këmbë në emër të fitores që shkon nga humbja në humbje.
Para se të vinte fitorja e 9 majit e aleancës antinazifashiste dhe Shqipëria ishte në pragçlirimi ose edhe e çliruar dhe po i gëzohej fitores së madhe, mijëra shqitparë nga jugu në veri humbën jetët e tyree nga shoinizmi greko- serb. Në Çamëri u nis me masakrat pas 27 qershorit 1944 në Paramithji dhe të 8 marsit 1945 në Filat duke u masakruar çnjerëzit 2.800 shqiptarë çam dhe më pas në fund marsin dhe fillim prillin 1945 nga forcat shoviniste serbo-malazeze humbën jetën rreth 5 mijë shqiptarë të Kosovës me të ashtuqaujturën “masakra e Tivarit”. Asnjëherë nuk u fol për këto dosje të përgjakshme që shkaktuan humbje njerëzore, pas “fitores” së madhe të komunistëve shqiptarë të Tiranës që jo vetëm nuk i denoncuan këto masakra si krime ndaj njerëzimit, por bëheshin hosanara për fitoren e pushtetit edhe pse humbjet e njërëzve ishin alarmante dhe të pabesueshme, aq sa nuk u branë gjatë gjithë luftës anifashiste në Shqipër. Kë të besojmë se kush ishin fituesit dhe kush humbësit apo armiku ishim ne vetë që u vramë nga greko-serbët ? Kjo më kuton ato vargjet e njohura tashmë :
“Mora pushkën dola malit,
Të luftoja për atdhe,
Ku ta dija unë i varfri,
Se armiku ishim ne.
***
Mora pushkën dola malit,
Të luftohja për liri,
Ku ta dija unë i shkreti,
Se armiku ishe ti.
***
Mora pushkën dola malit,
Të luftoja në furtunë,
Ku ta dija unë i ngrati,
Se armiku isha unë”.
Këto i kujtoj me dhimbje në këtë 9 maj të të aashtuquajturit të fitores 75 vjeçare ndaj nazifashizmit dhe humbjes së popujve nga këta antinazifashistë.