Si ta kaloni ditën? Nënkryetarja e Bashkisë së Tiranës jep shembullin: Njësoj si situata që kaluam si nxënës në ’97, po e shijoj…

Nënkryetarja e Bashkisë Tiranë Anuela Ristani është shkëputur nga punë dhe po e kryen atë nga shtëpia por në një lidhje live për rubrikën ‘’Opinion’’ në News24 ka treguar si është dita si prind, i mbyllur brenda dhe e angazhuar brenda për të ndihmura fëmijët në mësime.

Ajo ka një djalë 3 vjeç e gjysëm dhe një vajzë 13 vjeçe dhe shprehet se së bashku si një familje me katër anëtarë kanë bërë një schedule, apo një tabelë skemë për të kaluar ditën.

Ajo thekson se bashkë me bashkëshortin kanë ndarë lëndët sa i përket mësimeve dhe pse fëmijët nuk kanë komunikim të drejtpërdrejtë.

Ristani kujton se të njëjtën situatë e kaloi si nxënëse në vitin 1997 kur edhe ajo mësonte nga ekrani i TVSH dhe thotë se sado e lodhshme të jetë po e shijon pasi kjo i solidarizon fëmijët, dhe po i mëson fëmijëve gjëra që nuk ja mëson libri.

”Shyqyr që shikon vetëm këtë këndin, se përditshmëria është.Ola unë përveç se fëmijëve ndërpritem nga puna nga çdo gjë tjetër, dhe kur njerëzit thonë mezi po e shtyj e kam të vështirë ta kuptoj se dita ime është 24 orë. Kemi një scheduel që na mundëson të bëjmë një rregull gjithë ditën.

Schedulën e bëmë që ditën e parë dhe që të orientoheshim çdo ditë dhe ndamë detyrat dhe oraret. Jemi mësuar të mos bëhemi ushtarakë në zgjim, të sistemojmë njëçik gjëra, të çekoj emailin.

E ka bërë vajza ime që ditën e parë dhe orientohemi. Kemi një nga lëndët secilën ditë të parë, shkencat të martën, gjuhë lexime etj. Kemi pak kontakt me mjedisin jashtë, në oborr ose ballkon. Përgatisim drekën, përpiqemi të jenë të gjithë pjesëmarrjes.

Fëmijët mësojnë nga librat. Këtë e kemi kaluar në ’97 dhe e mbajë mend si u adoptuam. Këto kushte janë jonormale po fëmijëve i  ka mësuar diçka. I mëson si të solidarizohen, të kenë përgjegjësi, të ndihmojnë njëri- tjetritn, njëri lan enët tjetri fshin tavolinën.

E pamundur pastaj të menaxhojmë.

Tani që po flas po mundohen të kamuflohen dhe të dalin në kamera. Jam duke e shijuar. I lodhshëm patjetër dhe nuk dua t’i heqim seriozitetin.

Unë punoj në Bashkinë e Tirranës. Jam nënktryetare, kam pjesën e marrëdhënieve ndërkombëtare që është prekur më shumë nga cddo pjesë tjetër. Pjesë e imja ishte planifiikimi I organizimeve për 100 vjetorin. Tani po punoj strikt për gjëra që do ndodhin pas shtatorit. Po përgatitemi për gjëra që do zgjasin gjatë.

Dëgjo, neve si prind nuk e kemi pasur të thjeshtë, të pkatën në këtë moshë,. Kanë nevojë për ndihmë në shtëpi, nuk e di.

Po fokusehemi tëk matematika, është e vështirë se nuk kemi ndihmë nga jashtë. Funksionon më mirë se vëmendja është vetëm tek kjo dhe ne po ndjekim hapat që duhen.

Në 97 ne patëm edhe këto kurse në TV, ku vijoi shpjegimi i mësimeve dhe nuk mbaj të kishim ndihmë por me pak punë individuale dhe ndihma e prindërit është e pamundur të mbash hapin.

Të gjithë do kenë menduar kur të mbarojë kjo që kjo bëhet. I dedikoj dy orë procesit mësimor. Bashkëshorti merret me shkencat, unë me gjuhë dhe letërsi.

Ditën tjetër dorëzon detyrat dhe përgjegjësitë që i janë dhënë. Unë ja kontrolloj detyrat.

Dëgjo patjetër, do të ishte, nuk do të ishte normale nëse nuk do të kishte difekte. Nuk ëshë një proces që jemi mësuar. Ne kemi grupin e prindërve që ka qenë përpara krizës dhe komunikojmë madje dhe mësuesi kujdestar na ka hapur grupin. Mungon komunikimi I drejtpërdrejë fëmijë- mësues.

Secili prej nesh po mundohet të bëjë detyrën. Unë kam komunikuar me kolegë të mi që japin mësim në shkolla të tjera apo jashtë shtetit dhe kanë komunikim online me mësuesit po nuk është se dhe kjo i ndihmon në mënyrë të jashtëzakonshme. Ideale do të ishte të kishin komunikim të drejtpërdrejtë. Por të themi të drejtën që dhe në shkollë jo secili nxënës ka kohën për komunikim të drejtpërdrejtë.

Ashtu siç ti që je në punë dhe e kuptoj që e ke vështirë. E mirëkuptueshme për ty dhe kolegët që informoni, pasi pa ju do ishte shumë e padurueshme. Në kushtet normale do të kisha qenë në 12 orë në ditë, kjo nuk na shmang nga përgatitja e fëmijëve. Dhe kur unë kisha ata që më ndihmonin me fëmijët, prap pjesën akademike e kisha veta.

Ka mënyra se si mund të përmirësohet por të ndihmojmë njëri tjetrin por përgjegjësia bie mbi ne prindërit.

Unë mendoj që është shumë e rëndësishme të mbështesim njëri- tjetrin dhe të vendosim pritshmëri të pranueshme.

Secili e di vetë secili e di çfarë fëmija I pëlqen më shumë. Ka një mënyrë për secilin për ta bërë. Unë I kam thënë fëmijëve mos ketë TV gjithë ditën, apo celular, jam përpjekur por është shumë e vështirë. Por e secili duhet të krijojë atë sistemin e vetë.

Duhet të jemi një skuadër në familje dhe t’I japim një mësim fëmijëve që shkon përtej librave. I japim modelin për të qenë njerëzor dhe solidar në kohë të vështira. Duhet të bëjmë dhe pak qejf. Pa e marrë njëçik me humor dhe me pozitivitet. Ne e kemi 5 e gjysëm me 7 e gjysëm kohën e qejfit. Një ditë stërvitje, ping pong, kampionat uno, diçka që të kalojmë më mirë. Është po aq e rëndësishme sa edukimi, higjiena, pra dhe ky është një element që duhet ta edukojmë veten.”- tha Ristani.