Vëllezërit e mi, mos u ktheni! Unë, mami dhe babi jemi të gëzuar që s’ju kemi pranë

E diel, nuk lexova asnjë lajm. Nuk e hapa celularin, deri tani. Ora 00.30, e zyrtarisht ishte e hënë. Fotografia e një djali 20 vjeç shfaqej ngado, diku një fragment nga libri i mikut tim Liridon Mulaj, diku një bisedë imagjinare, lexova, lexova, lexova edhe një tjetër, jo lajme, miq të mi lexova.

Të gjitha shoqëruar me imazhin e një djali me sy të kaltër, një djali që kush e di ç’ëndrra kishte. Dhe çdo herë mendoja sytë e nënës së tij që e kish përcjellë për punë duke i dhënë uratat, por që kush e di ç’zjarr po ia digjte tani sytë.

Në sytë e tij, pashë ëndrrat e dy vëllezërve të mi që nisën të punonin njëri 16 e tjetri 17 vjeç, në restorante të shtrenjta, në komplekse verore që ishin krijuar me she.rre, shantazhe apo pazare malli e njerëzish.

Në sytë e tij u përpoqa të gjeja ëndrrën e një të riu. Im vëlla punoi dy vite për të blerë një kitarë, ai djalë ndoshta donte një kompjuter, ose nënës t’i blinte syzet që i janë vjetruar, që sytë e saj ta shihnin përpjekjen e tij, sytë që sot humbën dritën.

M’u kujtuan vëllezërit e mi që pas 7 vitesh punë, ndonjëherë edhe mes sherresh i shpëtuan ëndrrat e tyre, e në fund hapën një lokal. U munduan edhe dy vite të tjerë. S’ia dolën dot. Elti vërtet e bleu kitarën, por 4 vite nuk pushoi asnjëherë në Dhërmi se ishte gjithmonë në punë. Fatmali vërtet dashuroi, por paratë nuk i dolën të pushonte as 7 ditë në jug.

I shpëtuan vërtet ëndrrat e tyre kur thanë se do të iknin nga ky vend. Lokali, ëndrra e tyre e bukur u mbyll. Pasqyrën e lokalit e ka ende mami dhe babi në shtëpi. Ata nuk ishin të fortët e s’donin të bëheshin si të fortët. I kishin mbijetuar gjithë she.rreve të bosave të tyre.

Shpëtuan veten dhe ëndrrat kur ikën. Na shpëtuan edhe ne dritën e syve. Po djali me sy të kaltër, që ëndrrat i reflektonin në det? Po ai që ditën e parë të punës ia morën ëndrrat? Po nëna e tij në ç’pasqyrë do ta shohë kthjelltësinë e syve të tij?

Im vëlla u nis në Jalë kur ishte 17 vjeç, për të punuar. Ditën e parë e lanë të flinte në shezllon, ditën e dytë pronari i tha që do t’i rregullonte një vend, ditën e shtatë e ngjiti shezllonin në tarracë. Ditën e 10 ai u kthye në shtëpi. Sherret kishin nisur, që kur ai tha se kuzhinieri duhet të lahet çdo ditë. Ditën e 11 Elti u kthye në shtëpi.

Mami nuk tha asgjë, u trishtua vetëm se ai nuk do të blinte kitarën që ai ëndërronte. Babi tha që ai s’duhej të kthehej, ngado jeta është e vështirë! Vëllai im quhet Elti Myftari dhe sot punon në Irlandë si kuzhinier. Vëllai im nuk kishte sytë e kaltër si djali që i morën jetën, por me siguri disa ëndrra i kishte njëlloj si im vëlla.

Vëllai tjetër punoi te Havana a Dream City a ca të tjerë, pak rëndësi ka emri. Punoi në vende ku shprehja: “Pse sheh nga tavolina ime”, është bërë jo pak herë motiv për të nxjerrë ar.m.ët. Udhëtova unë një ditë drejt jugut dhe vetëm një ditë e bëra plazhin pranë tij. Ishte dita kur ia lava bluzat me dorë dhe qaja. Dhe qava kur i lashë bakshishin në mbrëmje.

Dhe pse mami më kishte thënë mos i ble cigare, ia çova. Do t’ia çoja edhe sot. Fatmali sot është në Maltë dhe punon në një restorant. Fatmali ka qenë gjithnjë frikacak dhe i pari që vraponte për t’iu larguar she.rrit, por në kokë ka tre të çara se fatin ashtu si vrapin se ka pas të madh kur bëhej fjala për sherre. Por, Fatmali sot është larg, ia futi vrapit sa iu dha mundësia të ikte nga ky vend.

Vëllezërit e mi, shpëtoni ëndrrat. Sado të na djegë malli, sot me sytë e tij, me të kaltrën e syve të mi, ju them mos u ktheni, se ëndrrat tuaja janë më të bukura se cublliku i maskarenjve që vr.as.in fëmijë, se unë pardje shkruaja për një familje që u shua në aks.id.ent, ndërsa sot për një tjetër që kanë v.ra.rë. Mos u ktheni, vëllezërit e mi! / Luela Myftari, marrë nga Shekulli