Forca e protestës imponon vazhdimësinë

Nga: Luçiano Boçi, nënkryetar i Partisë Demokratike

Protesta e 7 korrikut ridimensionoi dhe njëhere politikën shqiptare duke shprishur përfundimisht perceptimet e ndërtuara deri më tani. Piketat që ajo vuri do bëjnë që shoqëria dhe politika pas saj të ndryshojnë krejtësisht sjellje. E ndërmarrë mes dhjetra mallkimesh nga ata që suksesin e saj e identifikonin me rrëzimin moral të vetin dhe në një kohë “të çmendur”, ajo mori përmasën e sfidës më të hapur me regjimin.

7 korriku grisi përfundimisht perden e indeferentizmit social dhe zbuloi revoltën e një shoqërie që ndjen e kupton se përmasa e lirisë së saj është tkurrur deri në pikën e vdekjes. Futja e saj me zor, nga disa opinione, në shabllonin e protestave të mëparshme, ngjan si përpjekje për të nxitur politikisht monotoninë e të jetuarit me dëshpërim nën revoltë. Protesta jo vetëm që nuk ngjasoi në asnjë pikë me protestat e tjera, por përkundrazi zbuloi kotësinë dhe demagogjinë e atyre që bëheshin dikur dhe qëllimin e vetëm kishin afirmimin dhe forcimin e pozitës së lidershipit.

Qendra e saj e rëndesës ishte qytetari, jo si numër fiktiv pjesëmarrje, por si vlerë që ka në dorë përmasën e së jashtëzakonshmes, në mënyrën si reagon. Në këtë pikpamje ajo ishte e jashtëzakonshme. Shprehja e zemërimit dhe forma e demostrimit ishin gjithashtu të jashtëzakonshme. Etja për të prekur opozitën dhe për të gjetur në shesh drejtësinë ishte aq e madhe dhe e shprehur aq masivisht, sa elektrizimi i atmosferës qëndroi në një përmasë konstante.

Gjithcka aty ishte arsye. Arsye që fliste, arsye që marshonte, arsye që gulconte. Një arsye e revoltuar. Fabula e saj mund të përkufizohet si “njerëz që ngjallën shpresën me arsye duke gjetur besimin”. Protesta zbuloi domosdoshmërinë e vet si forma më efikase e mobilizimit qytetar për të krijuar mundësinë që zëri i tyre, kontestimi e kundërshtia ndaj akteve dhe veprimeve të ekzekutivit, të dëgjohet në publik.

Njeherazi vërtetoi se opozitarizmi politik kalon domosdoshmërisht nëpërmjet rrugës së mobilizimit qytetar dhe se protesta është forma themelore e aksionit politik të opozitës. Ajo bëhet akoma më imediate për situatën ekonomike dhe politike në të cilën gjendet vendi. Protesta shpalosi energjinë e ndryshimit dhe dëshmoi se vullneti politik i sovranit nuk është i shprehur drejt dhe se raporti i peshës së forcave politike në terren ka ndryshuar dukshëm.

Ajo shprehu papajtueshmërinë e opozitës dhe të qytetarit me gjendjen në të cilën është degraduar, ekonomia, arsimi, bujqësia, biznesi dhe jeta në tërësi. Afirmoi papajtueshmërinë me cdo flirt qeveritar dhe i dha grushtin e fortë qeverisë më të korruptuar në rajon duke i dëshmuar, jo vetëm kundërshtinë, por dhe gadishmërinë për të realizuar përmbysjen e kërkuar.

Rrrëzoi përfundimisht iluzionin e Ramës për popullin e bindur që i nënshtrohet dhunës, arbitraritetit, abuzivizmit ekonomik e social e diktaturës demokratike. Etiketoi publikisht e vërtetësisht qeverinë si grabitësen sistematike të pasurisë publike, trashëgimsë kombëtare, e të së ardhmes së vendit. Tronditi luksin qeveritar me thjeshtësinë e paqtësinë e mesazheve të forta që transmetoi.

Protesta tejkaloi cdo handikap të brendshëm dhe të jashtëm, duke kapur pikën kulmore të afirmimit të domosdoshmërisë për bashkim të të gjithëve, të elitës politike, të forcave opozitare, të qytetarit opozitar dhe të cdo individi që e sheh veten të përzënë nga ky vend. Riktheu lidhjen e ngushtë midis saj dhe karizmës së pakundërshtueshme të lidershipit.

Ajo provoi se ka forcë për të ndryshuar rendin e shprishur të gjërave e rivendosi autoritetin e shtetasit përballë shtetit antinjerëzor dhe afirmoi opozitën ballore të drejtpërdrejtë që i jep ritëm politikbërjes e vendin e duhur në të qytetarit. Ajo bëri me forcën e saj të dorëzohen para faktit të forcës së saj dhe skeptikët dhe antipatikët. Forca e protestës u shfaq në çdo përmasë dhe imponon vazhdimësinë.