Kur dhunohesh e vritesh te “pragu” i shtëpisë…

Nga Marjana Doda

Në vigjilje të 8 Dhjetorit, ndërsa prisnim të ishte një ditë feste dhe reflektimi për Shqipërinë dhe Shqiptarët, një lajm e tronditi këtë ditë jubilare.

Një djalë i ri u vra në Ditën e Rinisë…

8 dhjetori do të na imponohej dhunshëm në kujtesen tonë pikërisht 30 vite pas Lëvizjes studentore në fund të vitit 1990, dhe vetem 48 orë para 72 vjetorit të Deklaratës së Kombeve të Bashkuara mbi të drejtat e Njeriut, ku në nenin 3 të saj thuhet “Gjithkush ka të drejtë të jetojë, të jetë i lirë dhe të ketë sigurimin vetjak”. Fatkeqësisht këtij djali 25 vjeçar në ditën e rinisë në lule të rinisë iu mohua e drejta për të jetuar! Në orët e para të mëngjesit të dates 8 Dhjetor në Tiranë, humbi jetën një 25 vjeçar.

“Pas thirrjes së Policisë për të ndaluar, i riu nuk i është bindur thirrjes së efektivit dhe ka tentuar të largohet për t’i ikur policisë, e cila është vënë në ndjekje të tij nëpër rrugica. Shtetasi K.R. është larguar me vrap dhe në ndjekje e sipër është përballur me punonjësin e policisë N.H., i cili pasi nuk ka arritur të kapë dhe prangosë atë, ka hapur zjarr me armën e shërbimit në drejtim të tij. Për pasojë ky shtetas është plagosur dhe më pas ka gjetur vdekjen në spital”, njoftonte policia në orët e para të mëngjesit të 8 Djetorit”

Pas lajmërimit zyrtar të policisë së shtetit, u theksua se Klodian Rasha nuk ndaloi, por vrapoi në një rrugice të pandriçuar. Une e di pse Klodiani vrapoi atë natë; I gjendur jashtë orarit të lejuar, duke thyer oren policiore dhe pa maske e dinte që ndalimi para policisë do e “zhvishte“ atë para cdo të drejte, sepse fatkeqësisht vitet e fundit policia e shetit ka marrë superfuqi. Klodiani me siguri nuk donte ti conte një gjobë familjes së tij e aq më tepër ti shqetësonte familjaret të degdisen nëpër komisariate për të kërkuar Klodianin.

PO! AI vrapoi, vrapoi drejt asaj rrugice pasi vetem pak metra më tutje ishte shtëpia e tij, streha e tij dhe siguria e tij, por vrapin ia ndaloi një plumb i pabesë pas shpine. Ai nuk kishte armë, nuk ishte problematik dhe nuk kishte asnjë karekteristike të atij identikiti ku policia ia lejon vetës të drejtën edhe të të njollose duke justifikuar kështu veprimet apo mosveprimet e tyre.

E pra, njollosja dhe përbaltja e emrit që u tentua ti bëhet viktimes ishte pikërisht ajo që revoltoi të gjithë të rinj e të reja. Revolta, zemërimi, ndaj policisë nuk është ndaj figures së policit por ndaj kostumit politik që i është veshur atyre viteve të fundit. Protesta është për Klodianin, në emër të Klodianit por dhe modelit të Klodianit, që të pakten një herë në jetë janë gjendur të pambrojtur përballë policisë. Eshtë protesta kundër dhunës, kundër mohimit të drejtave të njeriut, është protesta për të vrarë frikën.

Ndërsa derdhen rrugëve të Tiranës, tashmë prej një jave, policia nuk është tërhequr aspak, por me të njëjtin intensitet tregon “muskujt” përballë disa fëmijëve që qëllojnë me gurë apo dhe të rinj e të reja që guxojnë e protestojnë. Gurëve, policia u përgjigjet me gazlotsjellës, ndalime, arrestime, dhunë fizike, deri dhe përndjekje me shkop gome. Fatkeqësisht vijon ndjekja nëpër rrugica. Kjo ishte fiks panorama në një nga rrugicat e ish-bllokut ku u ndalua dhunshëm Kryeredaktori i një prej gazetave më të rëndësishme në vend “KOHA JONË”.

Kryeredaktori Qamil Xhani, i gjendur përballë dhunës që po ushtrohej ndaj dy të mitureve pikërisht në këtë rrugice në deren e redaksisë së gazetës, hapi telefonin për të dokumentuar atë çfarë sytë po i shikonin. Si gazetar! Policia ndaloi gazetarin edhe pse deklaroi disa herë qe ishte gazetar dhe kryeredaktori i “Koha Jonë”, e ndodhej te dera e redaksise në krye të detyres si gazetar. Qamil Xhani u rrëmbye praktikisht tek dera e “shtëpisë” së tij, aty ku kalon pjesen më të madhe të kohës si gazetar dhe si Kryeredaktor i Gazetës “Koha Jonë”

Në të vertetë e gjithë kjo situatë që në krye të heres është zhvilluar në prag të ngjarjeve jubilare. Nisi me vrasjen e një djali 25 -vjeçar në Ditën e Rinisë, 30 vite pas Lëvizjes studentore e cila, në fund të vitit 1990, hapi rrugën për rrëzimin e rregjimit komunist, dhe në prag të 72- vjetorit nga Deklarata mbi Të drejtat e Njeriut. Dhe vijon sërish që kjo ngjarje të zhvillohet në prag të 30 -vjetorit të Gazetës së parë të Pavarur në Shqipëri “KOHA JONË ” e cila është ballafaquar me episode të dhushme gjatë rrugëtimit të saj mediatik. Si për të na treguar se historia përsëritet.

3 vite më parë , isha pjesë e stafit të Gazetës “Koha Jonë”, dhe pata fatin të njihem me historinë e saj, jo nga ajo e treguar por atë historinë e perjetuar në lëkurë. Botuesi i Gazetës “ Koha Jonë”, Z. Nikoll Lesi do të perjetësonte në librin “ Kështjella e Medias” historinë e të parës gazetë të pavarur në Shqipëri. Përpos suksesit dhe impaktit të jashtëzakonshëm që pati kjo gazetë në vitet e para të pluralizmit, në atë libër janë dëshmi drithëruese. Nga përndjekja që u bëhej gazetarëve që nga vendosja tritolit në deren e gazetarit dhe botuesit Z.Nikoll Lesi, deri te rrahja e gazetareve dhe djegia e gazetës. Duke lexuar ato dëshmi, kupton peshen e rendë që mban çdo ”gur” i kësaj “Kështjelle“.

Ndërkohë që prej muajsh gazeta “Koha Jonë” ka nxjerrë nga arkiva e saj shkrimet më të mira ndër vite nga gazetarët më të njohur, (ku sot disa prej tyre fatkeqësisht janë pozicionuar në llogoren politike) e deri te shkrimet e Kryeministrit Rama (sot) e dje bashkëpuntori i ”Koha Jonë”. E kush mund ta mendonte që në këtë prag të 30 vjetorit ndërsa publikohen shkrimet e Edi Ramës duke dënuar dhunën nga qeverisja e asaj kohë, do të ishte në funksionin e kryeministrit ku policia nën qeverisjen e tij dhunon, ndalon kryeredaktorin e kësaj gazete(!)

Vetë Kryeredaktori i gazetës “Koha Jonë”, Qamil Xhani, ka rrëfyer momentet e dhunimit e më pas shoqërimit nga Policia në komisariat duke theksuar fort se dhuna ndaj tij dhe gazetarëve ka Emër. Po ndërkohë që institucionet më të larta kombëtare dhe ndërkombëtare në mbrojte të të drejtave të gazetarëve kanë reaguar duke dënuar ashpër dhunën, ndalimin dhe shoqërimin e gazetarëve pa arsye nëpër komisariate, deputetet e Partisë Socialiste fatkeqësisht jo vetem qe nuk e dënojnë dhunën por mundohen ta justifikojnë atë.

Nënkryetarja e Kuvendit dhe deputetja e PS Vasilika Hysi është shprehur se çdo lloj dhune në ambientet e komisariateve është e gabuar. Megjithate sipas saj, nuk duhet të presim nga policët që të njohin çdo gazetar. “Që një polic duhet të njohë gazetarët, kjo nuk mund të ndodhë. Një punonjës policie nuk mund të dijë çdo gazetar“, tha ndër të tjera Vasilika Hysi. Kuptohet, policia njeh vetem ata gazetare apo moderatore që janë 24 ore në televizon. Por bota mediatike ka një makineri gazetarësh në terren në studio, në redaksi për të përcjellë lajmin, ngjarjen .

Sigurisht nuk është i detyruar ti njohë të gjithë, por çfarë mund të themi kur gazetari vetëprezantohet me karten e gazetarit apo si në rastin e kolegut Qamil Xhani kur nuk ishte aspak e nevojshme as të tregonte karten e gazetarit pasi logoja e KOHA JONË pas shpinës, ishte mjaftueshme e madhe për të identifikuar vendin e punës së tij. Çfarë mund të themi për gazetarin Xhoi Malesia, i cili e pranoi që në momentin e ndalimit nuk kishte bexhin e gazetarit, e megjithate edhe pas verifikimit të tij në komisariat ai raportoi dhunën verbale e ushtruar ndaj tij. Atëherë për çfarë vlen njohja dhe verifikimi i gazetarëve nga ana e policisë?

Ministrja e Shtetit për Marrëdhëniet me Parlamentin Elisa Spiropali, tha se gazetarët nuk kanë imunitet të posaçëm nga shoqërimi në polici. “Nuk i di rrethanat e ngjarjes, aktet e tyre. Policia brenda asaj që i jep ligji shoqëron, verifikon, nxjerr. Policia jonë është përballur me një sulm, ka 2 vjet që goditet, fyhet”, tha më tej ministrja Spiropali.

E njejtë si në rastin e Deputetes Hysi, por vetem një saktësim zonja Spiroplai. Kolegu Qamil Xhani nuk ishte në protestë, nuk po sulmonte policinë por thjesht po bënte detyren e tij si gazetar për të informuar dhe raportuar nëpërmjet fakteve. Ishte në derën e gazetës KOHA JONË si dëshmitar i një ngjarje ku policia po dhunonte disa të mitur pjesëmarrës në protestë. Gazetarët nuk kanë nevoje për imunitet, nuk kanë nevoje as të njihen por vetëm të mos pengohen në misionin e tyre, në misionin e së Drejtës dhe të Vertetës. Ata, Unë, Ti dhe çdo qytetar tjetër kemi nevojë të ndihemi të mbrojtur e të sigurtë në vendin tonë, në shtëpinë tonë, në punën tonë. Atë Liri dhe të Drejtë që na e dhuroi Zoti e që na e garanton Kushtetuta e Shqipërisë . Të Drejten Për Të Jetuar!