NDRE MJEDA (20 nëntor 1866- 1 gusht 1937)

NDRE MJEDA (20 nentor 1866- 1 GUSHT 1937)

Nga Saimir Z. Kadiu

Duke perkujtuar me mirenjohje te thelle ne pervjetorin #85 te ndarjes nga jeta nje personalitet te jashtezakonshem dhe polivalent te kultures shqiptare… studjuesin e mirefillte, gjuhetarin e thelle, poetin harmonioz, perkthyesin brilant te Getes, rilindasin e shquar, klerikun intelektual, mesuesin e popullit, parlamentarin e perkushtuar dhe atdhetarin e madh…

Dom Ndre Mjedja i mbylli sytë në Shkodër, më 1 gusht 1937, pas një veprimtarie të palodhur fetare, kulturore e atdhetare. Mori pjesë në Kongresin e Manastirit, themeloi shoqërinë kulturore “Agimi”, punoi shumë për gjuhën shqipe, shkroi poezitë e përmbledhura në “Juvenilja”, ndërmjet të cilave shkëlqejnë poemthat “Andrra e jetës”, “Vaji i bylbylit”, “Liria”, “Lisus”, “Skodra”…

“Mjeden e bâni të Madh e të padekëshëm dashunija e stërfuqishme për gjuhë shqipe. Ai njoftës i rrallë i gjuhve të vjetra, ai qi shkruente mjeshtrisht pesë gjuhë të mëdhaja europjane dhe lexonte e kuptonte njâ tri a katër tjera, dashunonte me nji dashuní të njomë e luftarake kët gjuhë të palavrueme t’onë. E dashunonte si Dijetar e si Atdhetar, e dashunonte edhe si Poet” (Ernest Koliqi)

Per mendimin tim modest, personaliteti polivalent i Mjedes e ben ate edhe me te madh se Naim Frasherin…

“GJUHA SHQIPE”

Përmbi za që lshon bylbyli,
gjuha shqipe m’shungullon
përmbi er’ që jep zymbyli,
pa da zemren ma ngushllon.
Ndër komb’ tjera, ndër dhena tjera,
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m’rreh zemra e mjera
e prej mallit derdhi lot.
Nji kto gjuhë që jam tue ndie,
jan’ të bukra me themel
por prap’ kjo, si diell pa hije,
për mue t’tanave iu del.

Prej Tivarit e n’Prevezë,
nji â giuha e kombi nji,
Ku lëshon dielli njato rreze
Qi veç toka jote i di.

Ku n’breg t’Cemit rritet trimi
me zbardh, Shqipe, zanin tand,
e ku Drinit a burimi
që shpërndahet kand e kand.
Geg’ e tosk’, malsi, jallia
jan’ nji komb, m’u da, s’duron;
fund e maj’ nji a Shqipnia
e nji gjuh’ t’gjith’ na bashkon.
Qoftë mallkue kush qet ngatrrime
ndër kto vllazën shoq me shoq,
kush e dan me flak’ e shkrime
çka natyra vet’ përpoq.
Por me gjuhë kaq t’moçme e mjera
si nj’bij’ kjo që pa prind mbet:
për t’huej t’mbajshin dhenat tjera,
s’t’kishte kush për motër t’vet.
E njat tok’ që je tue gzue,
e ke zan’ tash sa mij’ vjet,
shqiptaria, që mbet mblue
sot nën dhe, edhe shqip flet.