Rama sjell Lumin e Shalës, këtë vërshim të kristaltë që gjarpëron në zemër të peizazhit magjik dhe mistik të maleve

Nga Albert Vataj

Mirëmëngjesi i Kryeministrit Rama, i shoqëruar me urimin për një të diel të mbarë, na vjen sot nga një peizazh që nuk është thjesht pamje, por është frymë, është mall dhe bekim i kësaj toke: Lumi i Shalës.

Është si të na sillte një faqe të hapur të librit të natyrës, ku fjala është ujë dhe muzika është gjëmimi i rrjedhës mbi gurë.
Ky lum nuk është vetëm freski që shuan etjen e shpirtit, por është një kumt i lashtë, një kujtesë e bardhësisë që mbetet e paprekur, pavarësisht kohëve.

Në kthesat e tij si gërsheta të kaltër, ndihen legjendat e malësorëve, psherëtimat e pyjeve, lutjet e heshtura të gurëve që shekuj i kanë parë valët t’i puthin e t’i gërryejnë. Lumi i Shalës nuk është vetëm një pamje, është një mistikë e gjallë, një tempull i natyrës ku njeriu gjen qetësinë që e harron në përditshmërinë e lodhur.

Në këtë mëngjes, ai shfaqet si dhuratë, si thirrje për t’u kthyer tek burimi i parë, tek ajo marrëdhënie e shenjtë midis njeriut dhe tokës që e ushqen. Në Shalë, njeriu e kupton se ujërat nuk janë vetëm rrjedha, por janë rrëfime; se peizazhi nuk është vetëm dekor, por është frymë që mbart kujtesën dhe shpresën.

Kjo perlë e virgjër e natyrës shqiptare, ky gjerdan i bardhë mbi kraharorin e maleve, zbret nga thellësitë e borës e akullit, nga majat e përjetësuara në legjenda, për të marrë formën e një rrjedhe që gjarpëron mes shkëmbinjve si një gërshet i kaltër i vetë perëndeshës së ujit. Kristali i tij është pasqyrë e shpirtit tonë, është qetësia e heshtjes që flet, është freskia që prek pulsin e lodhur të njeriut modern.

Lumi i Shalës nuk është thjesht ujë që rrjedh. Ai është një marrëdhënie e shenjtë mes natyrës dhe njeriut, një kujtesë e butë se jeta jonë nuk mund të shkëputet kurrë nga kjo simfoni e bukurisë që na rrethon.

Në çdo valë të tij ka një fjalë të pashkruar, në çdo kthesë të ngushtë një sekret të fshehur, në çdo dritë që thyhet mbi sipërfaqe ka një premtim për paqe dhe qetësi. Është si të dëgjosh zërin e krijuesit që na flet me gjuhën e ujit, të drurit, të ajrit, duke na kujtuar se mirësia nuk gjendet vetëm tek njeriu, por më së pari tek natyra që na është dhënë falas.

Kjo mrekulli e Shalës është tempulli ku njeriu shkon pa gurë, por me shpirt, për të marrë atë çka i mungon: freskinë e mendimit, pastërtinë e ndjenjës, qartësinë e syrit që sheh përtej përditshmërisë së lodhshme. Dhe aty, në atë qetësi të tejdukshme, ai kupton se bashkëjetesa me natyrën nuk është luks, por nevojë; nuk është zbukurim, por jetë vetë.

Prandaj ky mëngjes, ky urim, ky imazh, është më shumë se një përshëndetje politike: është një ftesë për t’u ndalur, për të marrë frymë thellë, për të falënderuar për bekimet që ende na rrethojnë, për t’u bërë njësh me atë që është burim i parë e i fundit i çdo gjëje — natyra jonë e shenjtë shqiptare.