Dedikimi prekës i Ermal Metës për Shqipërinë dhe Italinë

Sot jam 26 vjeç. Kam qenë 13 vjeç dhe më 16 qershor 1994 humba një jetë dhe më është dashur të jetoj një tjetër. Kalova detin dhe vendosa këmbët në një tokë të huaj. Italinë ata e quanin, quhet ende kështu. Nuk dija asgjë për të, por ngadalë fillova ta njihja. Pastaj pash veten time. Nuk ishte dashuri në shikim të parë, por diçka për që ndërtohet me përpjekje, durim, luftë dhe paqe.

Tani jemi totalisht në simbiozë, edhe nëse kjo më bën të humbas temperamentin çdo herë e më shumë. Ndodh kur shoh disa njerëz që nuk kanë nevojë të luftojnë për ta dashur atë, ta trajtojnë atë sikur të ketë një vend më të mirë për të jetuar, kur arroganca quhet forcë, kur harrojmë se nuk do të jemi këtu përgjithmonë ndërsa ajo na thotë Mirëmëngjes.

Ajo do të na shohë teksa kalojmë dhe do të lërë gjurmë pak a shumë të thella. Ajo nuk zemërohet, ajo buzëqesh dhe duket mirë, ndonjëherë, në atë buzëqeshje ka hidhërim. Kur gaboj i them asaj “hajde jam i ri, jam vetëm 26″, me shpresë se do t’i hedh, por ajo e di se e kam mashtruar, atdheu im përballë saj ia ka thënë.

Ajo tokë ishte një nënë shumë e varfër dhe tepër e hidhëruar për t’u kujdesur për të gjithë fëmijët e saj, kështu që disa prej tyre i dërguan te motra e saj përballë. Në det, duart e tyre janë mbështjellë rreth natës së kohës si ato të gjigantëve të shtrirë dhe ne njerëzit e vegjël, besojmë ne i përkasim botëve të ndryshme vetëm sepse nuk e shohim këtë lidhje me sytë tanë.

Ne nuk e kuptojmë që flasim të njëjtën gjuhë kur duam, kur gëzohemi, edhe kur zemërohemi, kur qeshim, kur përqafohemi, dhe se ne flasim gjuhë të ndryshme vetëm kur flasim. Unë buzëqesh kur mendoj për atë ditë, mbaj mend që dridhesha vazhdimisht, sikur të kisha ftohtë. Kisha përshtypjen se po shkoja larg. Nëse mund ta takoja atë fëmijë për një disa sekonda do t’i thoja: “hej, mos u shqetëso, thjesht do të shkosh në shtëpinë e tezes tënde që do të të trajtojë si një djalë”.