Benet Beci uron “Drekën e mirë!” nga Liqeni i Shkodrës

Liqeni i Shkodrës i frekuentuar nga pushues familjarë, më të cilën kryebashkiaku, Benet Beci zgjedh të uroj “Drekën e mirë!” përmes një publikimi në rrjetet sociale shkodranët dhe krejt adhuruesit e Liqenit, ka ken dhe ka mbet një prej atraksioneve më të rëndësishme të Shkodrës, një shënjim në hartën e hireve dhe dashurive, e poezisë dhe kompozimeve, idilikës dhe tragjedisë, por një cak ku ndal koha dhe tregon se këtu nën këtë vërshim ku sot lahen të shkujdesur fëmijët e epikës IA apo nanoshkencës, këtu hidhte rrënjë një prej qytetnimeve, me të hershme, me cilat Shkodra përfaqësohet e Shqipëria krenohet.

Asht afër dhe i freskët gjithmonë, Liqeni. Për peshkim e për tu sodit, për t’u taku me shpend migratorë dhe për t’u magjeps me peshqit që ladrojnë krejt në sipërfaqe, si në një spektakël komunikimi me ëndjen a tyne, që e duan të gjallë natyrën, të bukur dhe të dlirë komunikimin dhe të patëdytë përvojën.

Me këtë postim, kryebashkiaku nuk tregon vetëm të dielën shkodrane në Liqenin e Shkodrës, por edhe dashurinë e pakëmbyeshme me asnjë tjetër të atyne që jetun dhe u rritën, u thinjën e përmallohën, edhe kur liqeni del nga shtrati e mësyn lagjet e qytetit, për me kujtu ndoshta të shkumen, që asht ende e paharruar dhe sensin e humorit, me të cilin shkodranët i kanë bërë qëndresë si armikut e hordhive prej gjithkahesh, njashtu edhe natyrës, tue ba humor e te thur bejte: “Kiri, Kiri, xhevahiri, shkon i jati vjen i biri”, për Drinin e Bunën është fjala.

Sepse venecia shqiptare, Shkodra ka bashkëjetu dhe asht madhënu me Liqenin si dhe Parisi me Senën, Londra me Tamizin, Rusia me Danubin, etj., pa arteriet e së cilave, shpesh kapriçoze, asnjëra prej këtyne madhështive nuk do të mund të shkëputej, sepse ka lindun, po jeton e do të vijojë të jetë në simbioz, më këto vërshime që zbresin nga lart për të sjellë bashkë me qiellin dhe kreshtat epike, edhe limfën e jetës, edhe arsyen për t’u kredh në freskinë e ujnave të tij, në një ditë gushti.

Albert Vataj