Gjergj Luca mbërrin në Fier me një megaprojekt, i lutet Kryeministrit Rama ta ndihmojë: Nuk do të zhgënjej!

Nga Albert Vataj

Në një kohë kur zhvillimi shpeshherë ngatërrohet me betonimin, dhe përparimi me zëvendësimin e natyrës nga betoni, Gjergj Luca zgjodhi të ndalojë në Fier për të ngjizur jo një projekt për të pasurit, por një vizion për të gjithë. Agroturizmi “Rozafa” është më shumë se një investim, është një lutje publike për t’i dhënë vendit një tjetër mundësi, një tjetër rrugë, një tjetër ritëm zhvillimi që fton rrënjët të rriten dhe frutat të ndahen me dinjitet.

Këtë herë, Luca nuk shfaqet si sipërmarrësi që kërkon fitimin e shpejtë dhe luksin e privilegjuar, por si një vizionar që mbërrin në fshatin Sop me një projekt që mëton të shndërrojë bujqësinë dhe peshkimin në busullën e një ekonomie të ndershme dhe të qëndrueshme. “Atje ku shkel këmba e Gjergj Lucës dhe Rozafës ka vetëm investime dhe gëzime”, shkruan ai – një fjali që mund të tingëllojë si një metaforë poetike, por që merr përmasa konkrete përmes këtij megaprojekti.
Ky agroturizëm nuk është vetëm një kompleks turistik, është një sistem i tërë që ndërthur prodhimin vendas me turizmin, që bashkon fermat me tavolinat e restoranteve, dhe që kthen një pikë kalimi në një stacion ndalese ku ndjen shijen e vendit, aromën e tokës, freskinë e detit. Produktet e fshatarëve fierakë, frutat, mjalti, vera, vaji i ullirit, peshku, mishi, të gjitha do të kenë një skenë të vetën, një treg të vetin, një dinjitet të merituar.
Me këtë projekt, Luca propozon ndërtimin e një markate prej 800 deri në 1000 metra katrorë, ku çdo produkt do të ketë pas vetes një histori, një fytyrë, një familje. Kjo nuk është vetëm tregti; është respekt për punën, për stinët, për vendin. Është modeli që ka munguar, është i vetmi lloj ndërtimi që nuk shemb asgjë, por ndërton gjithçka.
Po aq domethënëse është edhe ideja për të kthyer zonën e Darzezës, nga një kënetë e harruar, në një fshat peshkatarësh, një model turizmi që ruan traditën dhe e kthen atë në pasuri. Aty ku sot rrinë të heshtura 50 apo 100 varka, Luca sheh të ardhmen e një komuniteti të ringjallur, që jeton në harmoni me detin dhe e shet botën me krenarinë e rrënjëve të veta.
Ky projekt vjen si një akt i një njeriu që nuk kërkon lavdi, por që lyp ndihmë për të dhënë më shumë se ç’mund të marrë. “I lutem Kryeministrit të më ndihmojë”, thotë Luca, jo si shenjë dobësie, por si shenjë besimi se ky vend ka ende institucione që dinë të dëgjojnë dhe të shohin larg. Sepse kur një sipërmarrës vendos të punojë me zemër, kur ai angazhohet të ndërtojë për të tjerët dhe jo për veten, ai meriton jo vetëm ndihmë, por një aleancë kombëtare për zhvillim.
Rozafa në Fier nuk është një pikë në hartë. Është një fillim i ri, një akt besimi, një hap drejt së nesërmes që nuk braktis tokën për të kërkuar mrekullinë diku tjetër. Ajo mrekulli është këtu, në bashkëpunimin e njeriut me natyrën, në përbashkësinë e vizionit dhe mundit. Dhe Luca këtë e ka kuptuar: zhvillimi i vërtetë nuk matet me lartësinë e katit të fundit, por me thellësinë e rrënjëve që ushqejnë gjithçka.
Kësisoj, ky projekt nuk është thjesht investim. Është një akt dashurie për vendin. Një rizgjim. Një Rozafë tjetër që ngrihet jo me sakrificën e një gruaje të muruar, por me bashkimin e gjithë komunitetit, të gjithë shpresës dhe të gjithë mundësisë që ofron toka, deti dhe njeriu.