Gjergj Luca: Për të ngritur “kështjellën” Rozafa, jo vetëm unë, secili vuri nga një gur

Albert Vataj

“Kujtime të vjetra për energji të reja… Ajo kohë kur mendonim se po jepnim shpirt, por në të vërtetë brenda zjenim si një vullkan… Dhe shpërthyem me punë, e vazhdojmë të shpërthejmë. Ndërkohë ti, kap ritmin, o mik, ose na shiko targën dhe vazhdo shaj e vër gjoba; ku i dihet, ndoshta kap ndonjë gjë!” – shkruan sipërmarrësi vizionar Gjergj Luca, në një video të ngarkuar me emocion, një kolazh fotosh dhe copëzash kujtimesh që ai ndan me mijëra ndjekës të tij në rrjetet sociale.

Kjo video është më shumë se një rrëfim vizual; është një mozaik i shpirtit të një epoke, një arkiv i gjallë që tregon se si lindi dhe u rrit “Rozafa”, gjiganti shqiptar i peshkimit dhe përpunimit të detit. Çdo foto është një gur i vogël në themelin e një kështjelle moderne, një kështjellë që nuk u ngrit vetëm mbi duart e një njeriu, por mbi gjakun e përbashkët të një ekipi, një komuniteti njerëzish që besuan në të pamundurën dhe e shndërruan atë në të prekshme.

Në këtë rrugë, legjenda e Rozafës nuk mbetet thjesht një tregim i lashtë mbi sakrificën dhe ndërtimin; ajo merr formë të re, si një logo suksesi, si një emblemë e një epoke të re ku përtej sfidave të ekonomisë, burokracisë e pengesave, një vizion u kthye në realitet. Gjergj Luca kujton me modesti e krenari se nuk është vetëm ai që ka emrin, që del në plan të parë, por edhe ata që ishin aty, në baltë e në pluhur, kur vendosej çdo gur, kur hapej çdo fabrikë, kur restaurohej çdo gërmadhë për t’u shndërruar në një tempull modern të punës dhe besimit.

Rozafa, në këtë narrativë, nuk është thjesht një kompani; është një kështjellë e ngritur me mund e djersë, është një shenjë e progresit ekonomik dhe shoqëror. Aty janë rrugët e shtruara, vendet e punës të hapura, besimi që rikthehet tek të rinjtë e tek ata që shohin tek puna një mënyrë për të mos ikur, por për të qëndruar e për të ndërtuar.

Gjergj Luca, me këtë video, jep një mesazh të qartë: “Çdo sukses ka një histori sakrifice dhe bashkëpunimi. Çdo gur është vendosur nga një dorë që besoi, dhe çdo gur mban brenda zërin, djersën dhe ëndrrën e atyre që e vunë.”

Në fund, ky nuk është thjesht një kujtim, por një frymëzim i ri: një thirrje për të kujtuar se kështjellat moderne ndërtohen ende me gurë të vegjël, me dashuri të madhe dhe me punë që vlon si vullkan.

Dhe kështu, ndërsa gurët e vegjël vazhdojnë të vendosen, kështjella e Rozafës rritet përtej mureve të saj, në zemrat e njerëzve që besuan dhe besojnë ende.
Ky nuk është thjesht një monument suksesi, por një testament i gjallë i asaj që mund të arrihet kur puna bashkohet me ëndrrën, kur kujtimet ushqejnë energji të reja dhe kur një emër bëhet simbol i një kombi që di të ringrihet gjithnjë.
Në fund të këtij mozaiku mbetet një thirrje e heshtur, por e fuqishme:
Bëhu edhe ti një gur në kështjellën e së ardhmes.