Pippo Baudo, një jetë në shërbim të spektaklit dhe kulturës televizive, tashmë në histori dhe kujtesë

Nga Albert Vataj

Ndarja nga jeta e Pippo Baudos në moshën 89-vjeçare shënon fundin e një epoke të artë për televizionin italian, por edhe për atë europian. Për më shumë se gjashtë dekada, ai u identifikua me vetë frymën e RAI-t, duke u bërë një figurë e pashmangshme për publikun. Prezantues, autor, drejtues, krijues formatesh dhe talentesh, ai mishëroi tiparin e njeriut të skenës që nuk i mungoi kurrë publikut, pavarësisht se koha, formatet apo teknologjitë ndryshonin.
Një nga kurorat e tij më të njohura mbetet drejtimi i Festivalit të Sanremos, të cilin e prezantoi 13 herë, më shumë se kushdo tjetër në historinë e këtij eventi. Për italianët, Baudo ishte garancia e elegancës, energjisë dhe autoritetit në një skenë ku muzika përplasej me kulturën e masave dhe ku duhej një figurë që të mbante balancën mes traditës dhe risisë. Përmes tij kaluan artistë që do të bëheshin ikona botërore, nga Andrea Bocelli e Laura Pausini, deri tek Eros Ramazzotti e Giorgia, të cilët shpesh e konsideronin vetë Baudon si “pagëzuesin” e tyre artistik.

I lindur më 7 qershor 1936 në Militello in Val di Catania, Baudo për dekada mbeti një ikonë e padiskutueshme e ekranit italian. Ai fitoi zemrat e publikut me programe që bënë histori, duke filluar me “Settevoci” (1966–70) dhe “Canzonissima” (1972–73), për të arritur kulmin e suksesit në vitet ’80 me spektakle si “Domenica In”, “Fantastico” dhe “Serata d’onore”.
Karriera e tij lidhet ngushtë me Festivalin e Sanremos, të cilin e ka drejtuar plot 13 herë, duke vendosur një rekord absolut. Përveçse prezantues, Baudo ka mbajtur edhe poste drejtuese në RAI e Canale 5, si dhe në Teatrin e Qëndrueshëm të Catanias. Ai është cilësuar shpesh si “njeriu që shpiku televizionin”, për shkak të talenteve të shumta që zbuloi dhe promovoi.
Në vitin 2018 botoi autobiografinë “Ecco a voi. Una storia italiana”, ndërsa në vitin 2021 u nderua nga Presidenti i Republikës Italiane me titullin Kalorës i Kryqit të Madh të Urdhrit të Meritës së Republikës Italiane, një nga vlerësimet më të larta shtetërore.
Baudo nuk ishte thjesht prezantues. Ai ishte një autor në kuptimin e plotë të fjalës, një krijues i gjuhës televizive. Ai dinte të ndërthurte spektaklin me informacionin, shijen popullore me nivelin artistik. Zëri i tij i thellë, i ngrohtë dhe bindës i jepte gravitet çdo fjale, ndërsa aftësia për të menaxhuar situatat e papritura live e bëri atë një mjeshtër të improvizimit.
Ai mbeti gjithmonë një zbulues talentesh: nuk ishte rastësi që shumë artistë të rinj nisën rrugëtimin pikërisht falë shikimit të mprehtë të Pippo Baudos, i cili e njihte instinktivisht çfarë kërkonte publiku.
Për Shqipërinë, figura e Pippo Baudos kishte një rezonancë të veçantë. Në një vend të mbyllur nga censura, ku muzika e huaj nuk hynte lehtë, valët e RAI-t përshkonin Adriatikun si një frymëmarrje kulture. Përmes Sanremos dhe spektakleve të tjera që Baudo prezantonte, shqiptarët njiheshin me botën tjetër të muzikës, me ritmet italiane, me stilin europian të spektaklit. Zëri i tij, prezenca e tij, mënyra e tij për të krijuar emocion në sallë dhe në ekran, u bënë pjesë e kujtesës kolektive të një brezi që ëndërronte përtej kufijve të ngurtë. Në këtë kuptim, Pippo Baudo nuk ishte vetëm një ikonë italiane – ai u bë një urë kulturore mes Shqipërisë dhe Perëndimit.
Pippo Baudo përfaqëson më shumë se një figurë televizive: ai mishëronte idealin e një epoke kur televizioni ishte jo vetëm argëtim, por edhe edukim, kulturë dhe formim i shijes së publikut. Ndarja e tij nga jeta është një moment reflektimi mbi atë çfarë humbet kur personalitete të tilla nuk ekzistojnë më: karizma e tyre ishte e pazëvendësueshme, sepse nuk vinte vetëm nga teknika, por nga një lidhje e thellë njerëzore me publikun.
Në historinë e televizionit italian, Pippo Baudo do të mbetet gjithnjë “Signore della TV”, zotëria i madh i televizionit, që dinte të fliste me të gjithë, të përfshinte të gjithë dhe të bënte nga një ekran i ftohtë një skenë të gjallë, të ngrohtë dhe të përbashkët. Për shqiptarët, ai mbetet një dritë kujtimesh, një zë që solli muzikën dhe kulturën perëndimore në shtëpitë e tyre, një figurë që mbajti gjallë ëndrrën e hapjes.