Arsimi në një botë të pasigurt 

Nga  Andreas Schleicher/

PARIS – Progresi teknologjik i përshpejtuar në arsim ka rezultuar i dështuar për të mbajtur ritmin, duke lënë një numër të madh të njerëzve duke luftuar për tu përshtaten në një botë që ndryshon me shpejtësi dhe që kontribuojnë në vuajtje të gjerë. Ajo mori një shekull për politikat publike për t’iu përgjigjur me një përpjekje për të siguruar qasje universale në shkollim. Në dekadat e fundit, hapa të shquara janë bërë në drejtim të kuptuarit, se ambicia ane mbarë botës kjo është. Por në një epokë kur risia teknologjike përsëri ja kalon arsimin, përpjekja për të siguruar të gjithëve një mundësi për të mësuar nuk duhet të dyfishohen vetëm; ai duhet gjithashtu të përshtatet në një botë gjithnjë e më të paqëndrueshme dhe të paqëndrueshme.

Qasja në arsim është zgjeruar në mënyrë të konsiderueshme. Bota është e ndarë fort, në të pasur, vendet e mirë-arsimuara dhe ato të varfra të keq arsimuara. Cilësia e shkollimit mbetet një parashikues i fuqishëm i të ardhurave kombëtare për afat të gjatë, dhe shumë vende me të ardhura të ulëta kanë filluar financimin për një arsim në shërbim të zhvillimit ekonomik. Si rezultat, në mesin e 80-të vendeve me të dhëna të krahasueshme mbi cilësinë e mësimit, PBB për frymë tani shpjegon vetëm 6% të variacionit në performancë. Mbetet shumë punë për t’u bërë – edhe në vendet me të ardhura shumë të larta. Shumë vende prodhuese të naftës, në veçanti, kanë pasur sukses në konvertimin e pasurisë së tyre natyrore në kapitalin fizik dhe konsum; por ata kanë dështuar për të ndërtuar kapitalin njerëzor që mund të mbështesë ekonominë e tyre në të ardhmen.

Arsimimi ka ndikim shumë më të gjerë se sa thjesht të përmirësojë fitimet apo mundësitë të punësimit, e cila është arsyeja pse ajo është një komponent i indeksit të zhvillimit njerëzor. Në të gjitha vendet me të dhëna të krahasueshme, të rriturit me aftësi të ulëta të lexim dhe shkrim, kanë shumë më shumë gjasa të raportojnë shëndet të dobët, kanë më pak besim se bashkëqytetarët e tyre, dhe e perceptojnë veten si objekte, sesa aktorë  në procesin politik. Për vendet që dështojnë për të pajisur banorët e tyre me aftësitë e duhura, progresi teknologjik nuk ka gjasa për të përkthyer në rritjen ekonomike, si dhe në hapësira të mëdha të rrezikut të popullsisë. E megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se arsimi formal i vetëm nuk është i mjaftueshëm për të siguruar mundësi më të mëdha. Në shumë ekonomi, shumë të diplomuar të papunë bashkëjetojnë me një numër të madh të punëdhënësve të cilët nuk mund të gjejnë punëtorë me aftësitë që ata kanë nevojë. Nëse individët dhe vendet do të vazhdojnë të korrin përfitimet e arsimit, politik-bërësit duhet të përqëndrohet në aftësitë e nevojshme për të shpëtuar në një botë që ndryshon me shpejtësi. Në të kaluarën, arsimimi ishte vetëm në dhënien e njohurive. Sot, ajo ka të bëjë me sigurimin e studentëve me mjetet për të lundruar në një botë gjithnjë e më të pasigurt, më të paqëndrueshme. Ekonomia globale nuk shpërblen punëtorët për atë që ata e dinë (Google e di çdo gjë); ai i shpërblen ata për atë që ata mund të bëjnë me atë që ata e dinë.

Arsimimi duhet të përqëndrohet në përmirësimin e si nxënësit të mendojnë, të punojnë, dhe të përqafojnë teknologjinë, dhe në ofrimin e aftësive sociale dhe emocionale të nevojshme për të bashkëpunuar me të tjerët. Në të kaluarën, edukatorët kanë dhënë dijen duke  thyer probleme në copa të menaxhueshme dhe pastaj teknika për zgjidhjen e tyre. Sot, vlera shpeshherë e krijuar nga një copë  e sintetizuar ndryshon për çdo informacion. Dhe për këtë, punëtorët kanë nevojë për më shumë se njohuritë teknike; ato duhet të jenë të mbushur me kureshtje, mendje të hapur, si dhe aftësi për të bërë lidhjet midis ideve, që në dukje shihen si pa lidhje.

Në sistemin arsimor tradicional, studentët zakonisht mësojnë vete dhe gjykojnë në mënyrë individuale. Por teknologjia ka përparon dhe një herë ekonomitë e veçanta bëhen të ndërvarura, duke punuar me të tjerët është duke u bërë gjithnjë e më i rëndësishëm. Sot, risia e rrallë rezulton nga individëv që punojnë në mënyrë të izoluar; shumë më shpesh sesa jo, ajo është produkt i ndarjes dhe bashkëpunimit. Shkollat ​​duhet të përfshijnë këtë realitet të ri në programet e tyre, duke u përgatitur nxënëseve të tyre. Pjesë e përgjigjes e politikave është promovimi i aftësive të orientuara drejt të mësuarit gjatë gjithë jetës së punëtorëve, në vend që të fokusohet në edukimin që përfundon kur fillon puna. Zhvillimi i aftësive është më i lehtë kur të mësuarit është i integruar në vendin e punës. Të bësh kështu lejon gjithashtu që të rinjtë të zhvillojnë aftësitë e vështirë në pajisjet moderne dhe të mësojnë aftësitë e butë – duke përfshirë punën në grup, komunikimit dhe negocimit përmes përvojës së botës reale. Një qasje tjetër e rëndësishme politike është ndërhyrje aktive në tregun e punës, duke përfshirë këshillimin, asistencën për kërkim të punës, punësimin e subvencioneve për të rinjtë me aftësi të pakta, dhe mbështetjes me të ardhura për të rinjtë në mënyrë aktive në kërkim për punë.

Edukimi për ekonominë moderne do të kërkojë përfshirjen e çdo sektor të shoqërisë. Qeveritë do të keni për të hartuar stimuj më të mençur financiar. Sistemet e arsimit do të duhet të strumbullohen për të nxitur sipërmarrjen dhe do të ofrojë trajnim më të mirë profesional. Punëdhënësit do të duhet të investojë në punëtorët e tyre. Dhe sindikatat e punës mund të kontribuojë për të siguruar se trajnimi përkthehet në punë më të mirë. Arsimi është gjithnjë e më shumë një ndërmarrje kolektive, dhe kjo duhet të reflektohet në aftësitë që ai ofron të diplomuarve. Në fund të fundit, megjithatë, e ardhmja e arsimit do të varet nga individët dhe në gatishmërinë e tyre për të përfituar nga mundësitë e të mësuarit dhe të investojnë në të ardhmen e tyre.

Project Syndicate/ Përshtati: Redjon Shtylla